Dla obrońców życia był opoką

Ks. Jerzy Buxakowski był opoką, wspaniałym kapłanem, znakomitym dogmatykiem, gorliwym obrońcą życia – powiedziała KAI Ewa Kowalewska, prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Ludzkiego Życia – Humane Life International. Dziś w Pelplinie odbył się pogrzeb zmarłego w pierwszą niedzielę Adwentu wieloletniego rektora seminarium duchownego, autora licznych prac teologicznych, społecznika. Podajemy wypowiedź Ewy Kowalewskiej.

Dla nas, obrońców życia był jak ojciec i wielki przyjaciel. Kiedy w latach 90. walczyliśmy o prawną ochronę dziecka poczętego, był bardzo częstym gościem komisji sejmowych jako sekretarz Komisji Episkopatu Polski ds. Rodziny. Mówił nam wtedy, jak to dobrze, że jesteście, bo gdy zaczynałem moją walkę o życie, byłem sam. Był pierwszym przewodniczącym Komisji Episkopatu ds. Służby Zdrowia i sekretarzem Komisji ds. Spraw Rodziny. Współpracując z kard. Wyszyńskim przygotowywał najważniejsze dokumenty, dotyczące rodzin, również do komisji II Soboru Watykańskiego. Przygotował na prośbę kard. Wyszyńskiego dokument nt. aborcji. W profetyczny sposób już wówczas przewidział, że nastąpi liberalizacja poglądów i relatywizm u osób, które zabiły swoje dziecko, jeśli będą sobie wmawiały, że nic się nie stało. I ten relatywizm będzie niszczył kulturę i wiarę.

Był wielkim naukowcem i teologiem dogmatycznym. Dogmatyka dziś kojarzy się z ograniczeniami, a ks. Profesor oddychał dogmatami, był to jego żywioł. Każdą sytuację, dyskusję, spór polityczny, potrafił wywieść z zagadnień teologii i użyć argumentów antropologicznych, które miały służyć człowiekowi. Gdy się spotykaliśmy, słuchaliśmy go z fascynacją. Był wychowawcą młodych do samego końca życia, był czynny jako naukowiec. Wspierał obrońców życia nie tylko moralnie, ale też finansował nasze programy, co nas wzruszało, bo nie był zamożnym człowiekiem. Uczestnicząc wczoraj w nieszporach w katedrze pelplińskiej, odczułam radość Zmartwychwstania. Był jak opoka. On był gotowy żeby przejść do Pana. To wielka rzecz pracować z człowiekiem takiego formatu.

Urodzony w 1926 r. w Fordonie k. Bydgoszczy. Był synem lekarza i społecznika Stefana Buxakowskiego, więzionego przez Niemców i internowanego przez Rosjan i wywieziony do Uzbekistanu, gdzie w 1945 r. zmarł z głodu. Matka – Barbara z d. Fyrstówna, córka jednego z trzech współzałożycieli polskiego Sokoła w Berlinie, podczas pierwszej wojny światowej uczyła potajemnie języka polskiego.
W 1938 ukończył w Bydgoszczy Prywatną Szkołę Powszechną Rodziny Wojskowej. Już we wrześniu 1939 r. wysiedlony wraz z rodziną z Fordonu, pracował jako robotnik rolny i w warsztatach samochodowych. W Radomsku, dokąd został wysiedlony, uczył się w szkole spółdzielni rolniczo-handlowej oraz na tajnych kompletach. Był w konspiracyjnym harcerstwie Szarych Szeregów (pseudonim „Cis”). Maturę uzyskał w 1945 r.

Studia, rozpoczęte w Częstochowskim Seminarium Duchownym w Krakowie, kontynuował w nowo uruchomionym po przerwie wojennej Seminarium Duchownym w Pelplinie. Święcenia kapłańskie otrzymał w Pelplinie z rąk biskupa chełmińskiego Kazimierza Józefa Kowalskiego 2 października 1949 roku. Po święceniach skierowany został na studia specjalistyczne w zakresie teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, które ukończył w 1952 r. pisaną pod kier. prof. I. Różyckiego pracą doktorską pt. „Święty Tomasz z Akwinu o Ofierze Mszy świętej”. Habilitację w zakresie teologii dogmatycznej uzyskał na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytecie Lubelskiego w maju 1984 r. na podstawie całokształtu dorobku naukowego i dwutomowej „Antropologii nadprzyrodzonej”.

W latach 1952- l956 pracował w duszpasterstwie jako wikary w parafii farnej w Brodnicy. Prowadził wykłady z teologii liturgii i o Polsce współczesnej w Wyższym Seminarium Diecezji Chełmińskiej. W 1959 r. objął katedrę profesora teologii dogmatycznej, a od 1970 wprowadził wykłady z teologii rodziny. Brał udział w pracach Synodu Diecezji Chełmińskiej. W 1960 r. otrzymał godność tajnego szambelana papieskiego.

W 1964 r. powołany został przez kard. Stefana Wyszyńskiego na duszpasterza krajowego lekarzy, które sprawował do 1977 r. W 1965 r. mianowany członkiem-korespondentem Papieskiej Międzynarodowej Akademii Mariańskiej w Rzymie. W 1970 r. został kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej Diecezji Chełmińskiej w Pelplinie.

Od l965 r. był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Rodzin, w której przez 25 lat był sekretarzem, a od 1990 do 1995 r. wiceprzewodniczącym. Uczestniczył jako przewodniczący zespołu świeckich ekspertów w obradach z komisjami sejmowymi i senackimi na temat obrony życia nienarodzonych w czasach trzech kolejnych kadencji parlamentu.

W 1976 r. ks. Jerzy Buxakowski powołany został przez biskupa chełmińskiego Bernarda Czaplińskiego na stanowisko rektora Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji w Pelplinie. Urząd ten sprawował przez 16 lat, a przypadło to na lata największego napływu nowych powołań w przeszło trzystuletniej historii tego Seminarium. W latach l976-1992 doprowadził jako rektor i przedstawił do święceń kapłańskich 430 przyszłych księży. Nawiązał kontakty z Uniwersytetem Laterańskim, co zaowocowało umożliwieniem studiów w Rzymie kilkunastu alumnom i kapłanom, wymianą pomocy naukowych, dotacjami, zapraszaniem wykładowców.
Od 1982 r. zapoczątkował ks. Buxakowski przy współudziale Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego doroczne „Spotkania Pelplińskie”, ważne forum wymiany myśli naukowej laikatu i duchowieństwa Pomorza. Jako rektor założył w 1978 r. drukarnię seminaryjną, wybudował gmach biblioteki i domu tzw. „Castel”), itp..

Wydał drukiem przeszło 300 publikacji (dot. sakramentologii, mariologii i rodziny), w tym 7 książek oraz 11 tomów skryptów monograficznych wykładów teologii dogmatycznej. W 1985 r. założył i redagował do 1995 r. kwartalnik „Biuletyn Komisji Episkopatu ds. Rodzin – Sprawy Rodziny”.

W roku 1984 r. odznaczony został przez Papieża Jana Pawła II godnością prałata honorowego. Z ramienia Diecezji Pelplińskiej uczestniczył we wszystkich sesjach plenarnych II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego, zakończonego przez Jana Pawła II w Warszawie 11 czerwca 1999 r.

Od 1998 r. był wikariuszem biskupim ds. formacji duchowieństwa i dyrektorem Instytutu Formacji Kapłańskiej Diecezji Pelplińskiej. W roku 1992 został mianowany przez Ojca Świętego Jana Pawła II infułatem – protonotariuszem apostolskim (z prawem udzielania sakramentu bierzmowania). W latach 1994-2000 brał czynny udział w pracach I Synodu Diecezji Pelplińskiej. W kwietniu 1995 r. odznaczony został przez prezydenta L. Wałęsę Krzyżem Armii Krajowej, a w 30 października 2000 mianowany został przez prezydenta RP podporucznikiem Wojska Polskiego.
W 1995 r. otrzymał Złotą Odznakę Humane Life International. W 2001 r. od Prezesa Rady Ministrów RP otrzymał nadanie: „Prawo do zaszczytnego tytułu «Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny»”.

W 2009 roku obchodził jubileusz 60-lecia kapłaństwa. Do czerwca 2011 roku prowadził wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym.
Zmarł po ciężkiej chorobie w I niedzielę Adwentu, 27 listopada 2011.