Dokument KEP o LGBT+ ma im służyć pomocą, ale bronić też godności każdej osoby

Na znacznie pomocy duszpasterskiej dla osób określających się jako LGBT+ wskazał w rozmowie z KAI bp Józef Wróbel SCJ. Przewodniczący komisji bioetyki KEP podkreślił też konieczność obrony godności każdej osoby i dobra wspólnego całego społeczeństwa.

o. Stanisław Tasiemski OP (KAI): Często dokumenty w kwestiach trudnych postrzegane są jako wypowiedzi negatywne, seria zakazów. Czy najnowszy dokument Konferencji Episkopatu Polski jest osądzaniem, przestrogą?

Bp Józef Wróbel SCJ: W dokumencie wskazujemy przede wszystkim na aspekty pozytywne, nie ma w nim sformułowań potępiających. Ale jest próbą pomocy tym osobom, które mają wrażliwe sumienia, a jestem przekonany, że wszystkie te osoby, o których w nim mowa mają wrażliwe sumienia, o czym sam mogłem się przekonać w mojej praktyce duszpasterskiej – szukają pomocy i Kościół chce im pomóc. Trzeba jednak pamiętać, że kwestie poruszane w stanowisku dotyczącym LGBT+ mają bardzo istotne znaczenie dla życia społecznego, społeczeństwa demokratycznego, gdzie z jednej strony staramy się okazać szacunek dla godności osobowej każdego człowieka, jego praw, ale z drugiej strony staramy się też troszczyć o prawa wszystkich obywateli i o dobro wspólne, gdyż ostatecznie we wszystkich tych sprawach chodzi o całość życia społecznego i dobra wszystkich ludzi, poszanowanie praw i godności wszystkich ludzi.

KAI: Na zagrożenia związane i ideologią LGBT bardzo wyraźnie wskazuje Kościół powszechny: Ojciec Święty i poszczególne dykasterie Kurii Rzymskiej. Czy to doświadczenie Kościoła powszechnego znajduje odbicie w tym dokumencie?

– Oczywiście, obficie czerpaliśmy z nauczania Kościoła, zwłaszcza Papieża Franciszka, którego stanowisko zostało już zaznaczone na samym początku, a następnie z dokumentów zarówno watykańskich jak i innych episkopatów. Nie chodzi tu jedynie o problemy religijne w odniesieniu do osób homoseksualnych czy transseksualnych, ich obecności w życiu Kościoła. Chodzi nam także o wizję życia społecznego, społeczeństwa demokratycznego.

KAI: Czy możemy mówić w tym wypadku o postulatach dotyczących duszpasterstwa Kościoła w Polsce wobec tej grupy osób?

– Mowa w dokumencie także i o tym, aby w strukturach kościelnych, zwłaszcza diecezji wskazano osoby kompetentne, które są w stanie pomóc tym osobom. Powszechnie panuje opinia, że człowiek skazany jest na homoseksualizm. Natomiast należy dostrzec, że praktyka terapeutyczna ma spore sukcesy w odniesieniu do osób przeżywających problemy z autoidentyfikacją płciową. Oczywiście w punkcie wyjścia musi się znajdować prośba o pomoc osób zainteresowanych i chęć jej przyjęcia.

KAI: Często pojawiają się też postulaty adopcji dzieci przez pary homoseksualne…

– Rzeczywiście istnieje problem z takimi osobami. Kościół uważa, choć nie jest to ani stanowisko motywowane wyłącznie religijnie, czy też właściwe jedynie teologii moralnej katolickiej, ale opierające się na dorobku nauk pedagogicznych, że dziecko dla pełnego rozwoju, integralnego wychowania potrzebuje ojca i matki. Dlatego przeciwny jest adopcji dzieci przez pary homoseksualne. Nie wolno też zapominać, że w przypadku związków lesbijskich taka praktyka ucieka się nierzadko do poczęcia in vitro, czy korzystania z tak zwanego „banku spermy”. Także i taka praktyka jest dla Kościoła nie do przyjęcia, ponieważ dziecko ma prawo do jasnej identyfikacji ze swymi rodzicami, aby nie byli kimś tajemniczym.