Orędzie na Niedzielę Misyjną 1988

Rok: 1988
Autor: Jan Paweł II (od 1978)

Jan Paweł II

Obecność Maryi w powszechnej misji Kościoła

Drodzy Bracia i Siostry!

Ogłaszając pod koniec Roku Maryjnego, będącego przygotowaniem Jubileuszu Dwutysiąclecia, Orędzie na Światowy Dzień Misyjny, pragnę zachęcić cały Lud Boży do refleksji nad szczególnym aspektem ewangelizacji: nad obecnością Maryi w powszechnej misji Kościoła.

Misja ta polega na głoszeniu Dobrej Nowiny zbawienia – osiąganego przez wiarę w Chrystusa – na mocy mandatu, który Pan Zmartwychwstały powierzył Apostołom: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19); „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16,16).

1. Maryja Gwiazda ewangelizacji i Matka wszystkich narodów

Maryja, Matka Jezusa, jako pierwsza uwierzyła w swojego Syna i ze względu na tę wiarę została nazwana błogosławioną (por. Łk 1,45). Jej życie było drogą i pielgrzymowaniem wiary w Chrystusa, w której przodowała uczniom i stale przoduje Kościołowi (por. Redemptoris Mater, 6; 26).

Dlatego wszędzie tam, gdzie Kościół prowadzi wśród ludów działalność misyjną, jest obecna Maryja; jako Matka współdziałająca w zrodzeniu i wychowywaniu wiernych (por. Lumen gentium, 63) i – wedle słów mojego poprzednika Pawła VI – jako „Gwiazda ewangelizacji” (por. Evangelii nuntiandi, 82), ażeby prowadzić i wspierać heroldów Ewangelii, a równocześnie umacniać w wierze nowe wspólnoty chrześcijańskie, ożywiane – dzięki misyjnemu przepowiadaniu – mocą Słowa i łaską Ducha Świętego.

Swą obecnością i działaniem Matka Jezusa zawsze towarzyszyła misyjnej pracy Kościoła. Heroldowie Ewangelii, głosząc niechrześcijańskim ludom tajemnice Chrystusa i prawdy wiary, przedstawiali im równocześnie postać i rolę Maryi, która „wkroczywszy głęboko w dzieje zbawienia łączy w sobie w pewien sposób i odzwierciedla najważniejsze treści wiary” i „gdy jest sławiona i czczona przywołuje wiernych do Syna swego i do Jego ofiary oraz do miłości Ojca” (Lumen gentium, 65). Każdy zaś lud, biorąc Maryję za Matkę, wzbogaca Jej kult i nabożeństwo do Niej, nadając Jej nowe tytuły i znajdując nowe formy wyrazu owego kultu, dostosowane do swoich potrzeb i zgodne z własnym duchem religijnym. Wiele z tych wspólnot chrześcijańskich, wyrosłych jako owoce ewangelizacyjnego dzieła Kościoła, znalazło w synowskiej miłości do Matki Jezusa oparcie i siłę do wytrwania w wierze w chwilach ciężkich prób i prześladowań.

2. Maryja, wzór misyjnego oddania

Kościół w swym ewangelizacyjnym powołaniu i trosce bierze przykład i czerpie natchnienie z Maryi, która jako pierwsza doświadczyła ewangelizacji (por. Łk 1,26-38) i jako pierwsza dzieło ewangelizacji podjęła (por. Łk 1,39- 56). To Ona przyjęła z wiarą Dobrą Nowinę zbawienia, wyrażając ją w słowach przepowiedni, pieśni, proroctwa. To Ona udzieliła wszystkim ludziom najlepszej porady duchowej, jaką kiedykolwiek otrzymali: „Zróbcie wszystko, cokolwiek [Jezus] wam powie” (J 2,5). Kościół uczy się od Maryi misyjnego oddania.

Świadomość tego, że ponad dwie trzecie ludzkości jeszcze nie poznało lub nie przyjęło wiary w Chrystusa Odkupiciela, jest dla Kościoła bodźcem do przygotowywania wciąż nowych pokoleń apostołów, a zarazem do coraz gorętszej modlitwy i do starań o to, by w każdej wspólnocie chrześcijańskiej rodziły się wciąż liczniejsze powołania misyjne.

Choć bowiem prawdą jest to, że – jak mówi Sobór – na każdym uczniu Chrystusa ciąży w odpowiedniej części obowiązek rozszerzania wiary, największe zaangażowanie w tej dziedzinie wykazują te osoby, które Pan Bóg wzywa przez powołanie misyjne za sprawą Ducha Świętego, powołując do życia w Kościele instytuty, które obowiązek pierwszego głoszenia Ewangelii przyjmują jako swoje właściwe zadanie (por. Ad gentes, 23).

Pocieszającym zjawiskiem, które budzi nadzieję i wdzięczność wobec Boga, są coraz liczniejsze formy służby misyjnej Kościołów partykularnych, które wysyłają na misję kapłanów diecezjalnych, w ramach wielce zasłużonego dzieła Fidei donum, świeckich i wolontariuszy, kierując się zarówno chęcią niesienia pomocy siostrzanym Kościołom będącym w potrzebie, jak też wolą przepowiadania Ewangelii i krzewienia solidarnej miłości wśród niechrześcijańskich ludów i grup ludzi.

Ze szczególną radością widzimy, jak obok Kościołów o wiekowej historii coraz szerszy udział w powszechnej misji Kościoła biorą Kościoły Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej. Fakt, że te właśnie kościelne wspólnoty, same znajdujące się jeszcze w fazie rozwoju, posyłają ad gentes swoich misjonarzy, świadczy o autentycznym duchu katolickim i misyjnym, który winien ożywiać wszystkie młode Kościoły „wysyłające od siebie misjonarzy do głoszenia Ewangelii na całym świecie, chociażby same cierpiały na brak kapłanów” (Ad gentes, 20).

Heroldowie Ewangelii, częstokroć nieznani, zapomnieni, prześladowani, żyjący w najodleglejszych ośrodkach misyjnych Kościoła, znajdują doskonały wzór oddania i wierności w Maryi, która „całkowicie poświęciła samą siebie, jako służebnicę Pańską, osobie i dziełu Syna swego” (Lumen gentium, 56).

Dlatego z okazji Światowego Dnia Misyjnego pragnę wyrazić moją cześć misjonarzom i misjonarkom rozsianym po wszystkich kontynentach za ich wspaniałomyślne zaangażowanie i za ich bohaterstwo, które niekiedy – także w naszych czasach – posuwa się aż do męczeństwa. Pragnę w imieniu całego Kościoła skierować do nich i do wszystkich rodzin zakonnych oraz instytutów świeckich, męskich i żeńskich, dla których misja jest głównym elementem konsekracji, serdeczne pozdrowienie i gorące wyrazy zachęty oraz wezwać ich do tego, by nie zniechęcali się w obliczu trudności, na jakie napotykają w swoim apostolstwie, ale by pokładając ufność w Maryi, szli Jej śladem.

Wszystkim wam, misjonarze i misjonarki, którzy przyczyniacie się do narodzin i formacji nowych wspólnot chrześcijańskich, i do coraz szerszego rozpościerania się macierzyńskich skrzydeł Kościoła, powtarzam płynące z serca wezwanie, które skierowałem do kapłanów w Liście na Wielki Czwartek Roku Maryjnego: „Wypada więc, aby każdy z nas „wziął Ją do siebie”, podobnie jak apostoł Jan na Golgocie (…) jako Matkę i Pośredniczkę tej, „wielkiej tajemnicy” (por. Ef 5,32), której wszyscy pragniemy służyć całym życiem” (por. List do kapłanów na Wielki Czwartek 1988, „L’Osservatore Romano”, wyd. polskie, nr 3-4/1988).

3. Razem z Maryją przygotowujmy nowy adwent Misyjny

Przygotowując się z nadzieją i zaangażowaniem nowego Adwentu do obchodów zakończenia drugiego i rozpoczęcia trzeciego tysiąclecia wiary chrześcijańskiej, Kościół pragnie odnowić i wzmocnić swój zryw misyjny, tak aby mógł on zapewnić większą skuteczność przepowiadaniu Ewangelii ludom, które jej jeszcze nie poznały lub nie przyjęły. Zawierzam tę nadzieję Maryi, Tej, która przygotowała pierwsze przyjście Pana. Oby za Jej macierzyńskim wstawiennictwem cały Lud Boży mógł osiągać coraz żywszą i pobudzającą do działania świadomość własnej odpowiedzialności za szerzenie Królestwa Bożego przez misyjne dzieło ewangelizacji.

Zwracam się przede wszystkim do Pasterzy Kościołów partykularnych, do współpracujących z nimi kapłanów i do wszystkich osób działających w duszpasterstwie: niech wasze słowo, katecheza i własny przykład służą wychowaniu wiernych powierzonych waszej pieczy w duchu prawdziwie misyjnym, „aby jako członki Chrystusa byli świadomi swej odpowiedzialności za wszystkich ludzi” (Ad gentes, 21). Kierowane przez was wspólnoty chrześcijańskie niech dają wyraz dojrzałości i prężności wiary oraz kościelnej komunii, otwierając się na powszechną misję Kościoła poprzez modlitwę, budzenie powołań misyjnych, okazywanie solidarności i współdzielenie dóbr, tak duchowych, jak materialnych, z najuboższymi tego świata. Przede wszystkim zaś rodziny niech będą świadome tego, że winny wnosić „szczególny wkład w sprawę misyjną Kościoła, pielęgnując powołania misyjne wśród swoich synów i córek” (Familiaris consortio, 54).

Mówiąc o ożywianiu świadomości misyjnej we wspólnotach chrześcijańskich, należy wspomnieć o Papieskich Dziełach Misyjnych, które wyróżniają się w Kościele niezwykłą aktywnością i wytrwałością w nawiązywaniu współpracy misyjnej poprzez wielorakie i trafne inicjatywy, których celem jest animowanie, informacja oraz wychowywanie w poczuciu powszechności i w duchu misyjnym. Zajmują się one również rozległą dziedziną działalności charytatywnej oraz pomocy materialnej i dlatego proszę wszystkich o wspaniałomyślne ofiary na utrzymanie seminarzystów, na formację świeckich, zwłaszcza katechistów, na budowę kościołów, szkół, szpitali i innych placówek społecznych.

Jednakże główną funkcją Papieskich Dzieł Misyjnych – poczynając od pierwszego z nich, o nazwie Dzieło Rozszerzania Wiary, stawiającego sobie za cel przede wszystkim wychowywanie, informowanie i uwrażliwianie na sprawę misji – pozostaje budzenie ducha misyjnego.

Wszystkie Dzieła troszczą się o budzenie powołań dla Kościoła misyjnego. To zadanie o podstawowym znaczeniu dla skuteczności misyjnej ad gentes powierzone jest przede wszystkim Dziełu Świętego Piotra Apostoła na rzecz powołań kapłańskich i zakonnych w młodych Kościołach, a także Misyjnej Unii Kapłanów, Zakonników i Zakonnic, której działalność polega na formowaniu w duchu misyjnym tych, którzy sprawują w Kościele urząd pasterzy, pełnią funkcję animatorów bądź w inny sposób angażują się w duszpasterstwo. Z kolei do Dzieła Świętego Dziecięctwa należy wychowanie i budzenie zainteresowania misjami wśród najmłodszych.

Wracając do myśli przewodniej tego Orędzia, pragnę raz jeszcze podkreślić, że wszyscy ci, którzy swą pracą i życiem służą rozwojowi misji i budzeniu powołań, znajdują w Maryi Matkę i wzór, będący dla nich natchnieniem oraz oparciem. Ona bowiem, jak powiedziałem na wstępie, w pełni zasługuje na miano „pierwszej Misjonarki”, bowiem jako Matka Jezusa, posłanego przez Ojca, pierwszego i największego ewangelizatora, przyłączyła się do Jego misji i uczestniczyła w niej z macierzyńskim oddaniem. U tej Matki wszyscy synowie i córki Kościoła uczą się wypracowywać w sobie ducha misyjnego, który powinien ożywiać ich chrześcijańskie życie i zasilać ich zryw apostolski.

Zanim zakończę to orędzie, pragnę w szczególny sposób otworzyć moje serce przed wami, ludzie młodzi, którzy jesteście dla Kościoła znakiem żywotności i jego wielką nadzieją. Przyszłość misji i powołań misyjnych jest związana z waszą wspaniałomyślną odpowiedzią na wezwanie Boga, na Jego zaproszenie, byście swoje życie poświęcili głoszeniu Ewangelii. Uczcie się od Maryi wypowiadać owo „tak”, które oznacza pełne, radosne i wierne przylgnięcie do woli Ojca i do Jego planu miłości.

Niechaj Najświętsza Panna, którą nazywamy Matką Kościoła i wszystkich narodów, wyjedna u swego Syna to, ażeby nowy duch Pięćdziesiątnicy ożywił wszystkich ludzi, którzy wraz z Chrztem otrzymali bezcenny dar wiary. Oby za Jej przyczyną coraz bardziej pogłębiała się w nich świadomość własnej odpowiedzialności misyjnej i oby również dzięki ich wytrwałej i wspaniałomyślnej pracy Ewangelia była głoszona wszystkim ludom, a wiara w Chrystusa przyniosła światło zbawienia całemu światu.

Wszystkim jako zadatek obfitych łask niebieskich udzielam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

W Watykanie, dnia 22 maja, w święto Pięćdziesiątnicy 1988 r., w dziesiątym roku Pontyfikatu.

Jan Paweł II

Góra