Orędzie na Światowy Dzień Modlitw o Powołania 1997
Rok: 1997
Autor: Jan Paweł II (od 1978)
Jan Paweł II
Orędzie na Światowy Dzień Modlitw o Powołania 1997
Katecheza czynnikiem kształtującym powołanie człowieka
Czcigodni Bracia w biskupstwie, Drodzy Bracia i Siostry na całym świecie!
1. Najbliższy Światowy Dzień Modlitw o Powołania obchodzony będzie w kontekście bezpośrednich przygotowań do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Jak wiadomo, rok 1997 ma być poświęcony refleksji nad tajemnicą Chrystusa, Słowa Ojca, które dla nas stało się Człowiekiem. Refleksję tę należy prowadzić, pogłębiając znajomość słowa Bożego (por. Tertio millennio adveniente, 40). Jakże nie dostrzec tu sposobności do bardziej wnikliwego rozważenia również orędzia biblijnego mówiącego o potrzebie całkowitego oddania się na służbę Królestwa? Jest zatem moim gorącym pragnieniem, aby najbliższy Światowy Dzień stał się okazją do zastanowienia się na nowo nad tym, jaki kształt należy nadać katechezie biblijnej, aby mogła ona służyć skuteczniejszemu duszpasterstwu powołań.
Słowo Boże ujawnia głęboki sens rzeczy, jest dla człowieka niezawodnym kryterium rozeznania i drogowskazem w wyborach dokonywanych w życiu codziennym. Natomiast w dziedzinie duszpasterstwa powołań Objawienie biblijne – opisujące doświadczenia konkretnych ludzi, którym Bóg powierzył jakąś szczególną misję dla dobra swego Ludu – pomaga lepiej zrozumieć naturę i cechy wezwania, jakie kieruje On do mężczyzn i kobiet w każdej epoce.
Najbliższy Światowy Dzień Modlitw zyskuje dodatkowo szczególne znaczenie eklezjalne, ponieważ będzie obchodzony 20 kwietnia, a więc zbiega się niemal z obradami kongresu na temat powołań do kapłaństwa i życia konsekrowanego w Europie. Organizatorom tego zgromadzenia, które odbędzie się w Rzymie i które ma dokonać pogłębionej analizy problematyki duszpasterstwa powołań oraz przyczynić się do jego ożywienia, już dziś chcę przekazać wyrazy duchowego wsparcia i serdeczne życzenia pomyślności. Wzywam wszystkich, aby wsparli modlitwą to niezwykle ważne spotkanie, które z pewnością okaże się owocne nie tylko dla wspólnot kościelnych Europy, ale dla całego ludu chrześcijańskiego na wszystkich kontynentach.
2. Realizując swój zamysł odkupienia świata Bóg zechciał zaprosić do współpracy człowieka. Pismo Święte opisuje historię zbawienia jako historię powołań, w której inicjatywa Boga przeplata się z odpowiedzią człowieka. Każde powołanie rodzi się bowiem ze spotkania dwóch wolności – Bożej i ludzkiej. Człowiek powołany osobiście przez słowo Boga oddaje Mu się na służbę. Zaczyna w ten sposób kroczyć drogą wiodącą Jego śladami, drogą, która nie jest wolna od trudności i prób, ale pozwala osiągać coraz głębszą zażyłość z Bogiem i coraz większą gotowość do spełniania Jego woli.
W każdym powołaniu Bóg objawia głęboki sens słowa, które stopniowo odsłania tajemnicę Jego Osoby aż do objawienia się Chrystusa – ostatecznego sensu życia: Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia (J 8,12). Tak więc Chrystus, Słowo Ojca, jest Ikoną, która pozwala zrozumieć powołanie każdego człowieka, ocenić słuszność jego drogi życiowej i nadać duchową płodność jego misji.
Przy osobistej lekturze Biblii, jak również w katechezie należy zawsze wsłuchiwać się w głos Ducha, który wyjaśnia sens biblijnych tekstów (por. 2 Kor 3,6): to On czyni słowo żywym i aktualnym, pomagając nam dostrzec jego wartość i wymogi. „Pismo Święte powinno być czytane i interpretowane w tym samym Duchu, w jakim zostało napisane” (Dei verbum, 12).
Tak więc prowadząc katechezę biblijną w ramach duszpasterstwa powołaniowego należy przyjąć postawę uległego posłuszeństwa Duchowi; tylko ludzie przeniknięci Jego światłem będą mogli pielęgnować wzrost powołań w Kościele, jak o tym mówi doświadczenie założycieli i założycielek zgromadzeń zakonnych oraz instytutów życia konsekrowanego, którzy bardzo wielu mężczyznom i kobietom pomogli odkryć i przyjąć Boże powołanie.
3. W naszej współczesnej kulturze, zwłaszcza w społeczeństwach o dawnej tradycji chrześcijańskiej, posługa słowa staje się coraz pilniej potrzebna i coraz bardziej aktualna. Jak już wielokrotnie przypominałem, obecna epoka to czas nowej ewangelizacji, która jest sprawą nas wszystkich. W świecie, który coraz bardziej ulega sekularyzacji, należy odważnie dążyć do nowej implantatio Ecclesiae. Jest ona bowiem nieodzownym warunkiem, aby powołanie mogło się narodzić.
Katecheza, należycie prowadzona, przyczynia się do dojrzewania wiary, tak aby stała się ona świadoma i czynna, a zarazem skłania do odczytywania znaków Bożego powołania w codziennym życiu. Bardzo pożyteczna jest też lectio divina – jako czas szczególnie sprzyjający spotkaniu z Bogiem przez słuchanie Jego słowa. Praktykę tę, żywą w wielu wspólnotach zakonnych, warto proponować wszystkim, którzy pragną zharmonizować swoje życie z zamysłem Bożym. Wsłuchiwanie się w Boże Objawienie, milcząca medytacja, modlitwa kontemplacyjna połączona z konkretnym doświadczeniem życia – wszystko to stanowi glebę, na której rozwija się i kwitnie autentyczna kultura powołaniowa.
W tym świetle należy coraz pełniej doceniać znaczenie Pisma Świętego w życiu chrześcijańskiej wspólnoty. Lektura Pisma Świętego otwiera serce człowieka na przyjęcie Słowa Bożego i przyczynia się do budowania wspólnoty, której członkowie odkrywają w ten sposób swoje wewnętrzne powołanie i uczą się udzielać na nie wielkodusznej odpowiedzi wiary i miłości. Tylko człowiek wierzący, który stał się „uczniem”, może zasmakować „wspaniałości słowa Bożego” (Hbr 6,5) i odpowiedzieć na zaproszenie do podjęcia życia będącego szczególnym, ewangelicznym naśladowaniem Chrystusa.
4. Każde powołanie jest wydarzeniem osobistym i niepowtarzalnym, ale jest zarazem faktem wspólnotowym i kościelnym. Nikt nie zostaje powołany, aby iść samotnie swoją drogą. Każde powołanie jest darem Boga ofiarowanym chrześcijańskiej wspólnocie dla jej dobra. Potrzebne jest zatem wnikliwe rozeznanie, które powinna przeprowadzać osoba bezpośrednio zainteresowana wraz z przełożonymi wspólnoty, towarzyszącymi jej na drodze powołania.
Myślą zwracam się do was, czcigodni bracia w biskupstwie, którzy jako pasterze Kościoła ponosicie największą odpowiedzialność za duszpasterstwo powołaniowe. Oddajcie wszystkie siły w służbę powołaniom. Starajcie się ożywiać mocą Ducha Świętego wasze wspólnoty diecezjalne, aby odczuwały problem powołań jako własny i aby uświadomiły sobie eklezjalny wymiar każdego powołania Bożego.
Katecheza młodzieży winna mieć charakter wyraźnie powołaniowy. Powinna skłaniać młodych ludzi do rozważenia w świetle słowa Bożego ewentualnego powołania skierowanego do nich osobiście, tak aby mogli dostrzec piękno całkowitego daru z siebie dla sprawy Królestwa. Rozwijajcie odważnie duszpasterstwo powołań do kapłaństwa, do życia konsekrowanego w instytutach męskich i żeńskich, powołań misyjnych i kontemplacyjnych, aby ci, którzy rzeczywiście zostaną powołani, mogli odkryć cenny dar, jaki Bóg pragnie im ofiarować na dowód szczególnej miłości (por. Mk 10,21).
5. Was, kapłani diecezjalni i zakonni, proszę, dokładajcie wszelkich starań, by krzewić wśród wiernych znajomość i umiłowanie Pisma, oraz dbajcie zawsze, aby katecheza miała wymiar powołaniowy. Umacniajcie w ludziach młodych świadomość tego, jak ważne jest słuchanie słowa Bożego, oraz przekonanie, że wiara, zaczerpnięta z Pisma Świętego, jest „żywą pamięcią” człowieka wierzącego.
Do osób konsekrowanych zwracam się z gorącym apelem, aby z radością dawały świadectwo całkowitego poświęcenia się Chrystusowi: pozwólcie, by nieustannie przemawiało do was słowo Boże, którym dzielicie się we wspólnocie i które wprowadzacie w życie przez ofiarną służbę braciom, zwłaszcza młodym. W klimacie miłości i braterstwa oraz w świetle słowa Bożego łatwiej jest odpowiedzieć na powołanie.
Zachęcam także parafie, katechetów, członków stowarzyszeń i ruchów oraz ludzi świeckich zaangażowanych w apostolstwo, aby kultywowali nawyk zażyłego obcowania z Biblią, pamiętając, że słuchanie słowa szczególnie sprzyja rozkwitowi powołań. W katechezie parafialnej należy przeznaczyć stosowny czas na działalność powołaniową, między innymi poprzez tworzenie grup powołaniowych; trzeba też organizować w ciągu roku liturgicznego spotkania modlitewne i kursy katechezy biblijnej służące temu celowi, wykorzystując w pełni takie formy duszpasterstwa jak obozy szkolne czy rekolekcje. Każdy chrześcijanin winien karmić swoją wiarę słowem Bożym i zgłębiać je z miłością, otwierając się wspaniałomyślnie na nieustanne działanie Ducha.
6. Teraz jednak pragnę zwrócić się przede wszystkim do was, młodzi: Chrystus potrzebuje was, by spełnić swój zamysł zbawienia świata! Chrystus potrzebuje waszej młodości i waszego wielkodusznego entuzjazmu w głoszeniu Ewangelii! Odpowiedzcie na Jego wezwanie, oddając swoje życie Jemu i braciom. Zaufajcie Chrystusowi! On nie przekreśli waszych pragnień i planów, ale nada im głęboki sens i obdarzy pełnią radości. On powiedział: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (J 14,6).
Z ufnością otwórzcie serca Chrystusowi! Pozwólcie, aby umacniała się w was Jego obecność dzięki codziennemu wsłuchiwaniu się ze czcią w słowa Pisma Świętego, które jest księgą życia i spełnionych powołań.
7. Drodzy bracia i siostry! Na zakończenie orędzia pragnę wezwać wszystkich wierzących, aby wraz ze mną zanosili nieustanne modlitwy w imię Tego, który wszystko może u Boga (por. J 3,35). On, który jest żywym Słowem Ojca i naszym Orędownikiem, niech wstawia się za nami i wyjedna Kościołowi wiele świętych powołań do kapłaństwa i życia konsekrowanego.
Ojcze święty i łaskawy! Ty jesteś Panem winnicy i żniwa, Ty dajesz każdemu sprawiedliwą zapłatę za jego pracę. W swoim planie miłości powołujesz ludzi, aby współpracowali z Tobą w zbawieniu świata. Dziękujemy Ci za Jezusa Chrystusa, Twoje żywe Słowo, który nas odkupił z grzechów i jest zawsze z nami, aby wspomagać nas w naszym ubóstwie. Prowadź owczarnię, której obiecałeś swoje wieczne Królestwo. Poślij nowych robotników na swoje żniwo, napełnij serca pasterzy łaską wierności wobec Twoich zbawczych planów, wytrwaniem w powołaniu i świętością życia. Panie Jezu Chryste, który nad brzegiem Jeziora Galilejskiego powołałeś apostołów i uczyniłeś ich fundamentem Kościoła oraz głosicielami Ewangelii, wspomagaj także w naszej epoce swój pielgrzymujący lud. Napełnij odwagą wszystkich, których powołujesz, aby szli za Tobą drogą kapłaństwa i życia konsekrowanego, aby mogli użyźniać niwę Bożą mądrością Twego słowa. Spraw, by stali się uległymi narzędziami Twojej miłości w codziennej służbie braciom. Duchu świętości, który rozlewasz swoje dary na wszystkich wierzących, a zwłaszcza na tych, którzy są wezwani, aby być sługami Chrystusa, pomagaj młodym odkrywać piękno Bożego powołania. Ucz ich prawdziwych dróg modlitwy, natchnionej słowem Bożym. Pomagaj im rozeznawać znaki czasu, aby umieli wiernie odczytywać słowa Ewangelii i nieść światu zbawienie. Maryjo, Dziewico zasłuchana w słowo, Matko Słowa Wcielonego, pomagaj nam otwierać się na słowo Pana, przyjmować je i rozważać, aby wzrastało w naszych sercach. Pomagaj nam razem z Tobą żyć radością wiary i z niestrudzoną miłością głosić Ewangelię ludziom szukającym Twojego Syna. Naucz nas, jak służyć każdemu człowiekowi przekazując mu słowo, które nam zostało dane. Spraw, abyśmy dochowali wierności słowu i znaleźli szczęście w jego wypełnianiu. Amen!
Duszpasterzom odpowiedzialnym za pracę powołaniową, ludziom młodym, którzy próbują rozeznać, czego pragnie dla nich Bóg, oraz wszystkim powołanym do szczególnej konsekracji udzielam z całego serca specjalnego Apostolskiego Błogosławieństwa.
Watykan, 28 października 1996 r.
Jan Paweł II
