Przemówienie Benedykta XVI podczas spotkania ekumenicznego w siedzibie Greckiego Prawosławnego Patriarchatu Jerozolimy 15 maja 2009 roku

Rok: 2009
Autor: Benedykt XVI

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

Z głęboką wdzięcznością i radością składam dzisiaj tę wizytę w siedzibie Greckiego Prawosławnego Patriarchatu Jerozolimy; jest to chwila, której od dawna bardzo oczekiwałem. Dziękuję Jego Świątobliwości patriarsze Teofilowi III za jego uprzejme słowa braterskich pozdrowień, które gorąco odwzajemniam. Wyrażam również wam wszystkim moją serdeczną wdzięczność za umożliwienie mi ponownego spotkania z licznymi zwierzchnikami obecnych tu Kościołów i wspólnot kościelnych.

Tego poranka wspominam historyczne spotkania, do jakich doszło tu, w Jerozolimie między moim poprzednikiem papieżem Pawłem VI a patriarchą ekumenicznym Atenagorasem I, a także między papieżem Janem Pawłem II a Jego Świątobliwością patriarchą Diodorem. Spotkania te, łącznie z moją dzisiejszą wizytą, mają wielkie znaczenie symboliczne. Przywołują one na pamięć, że światło ze Wschodu (por. Iz 60,1; Ap 21,10) oświeciło cały świat z tą chwilą, gdy „Wschodzące Słońce” nawiedziło nas (Łk 1,78) i przypominają nam również, że właśnie stąd Ewangelia została głoszona wszystkim narodom.

Przebywając w tym uświęconym miejscu, obok Bazyliki Świętego Grobu, która wyznacza miejsce, skąd nasz ukrzyżowany Pan zmartwychwstał dla całej ludzkości i w pobliżu Wieczernika, gdzie w dniu Pięćdziesiątnicy „znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu” (Dz 2,1), któż nie poczułby się pobudzony do okazania pełni dobrej woli, głębokiej wiedzy i duchowego pragnienia na rzecz naszych starań ekumenicznych? Modlę się, aby nasze dzisiejsze zgromadzenie wniosło nowy zapał do dialogu teologicznego między Kościołem katolickim a Kościołami prawosławnymi, dołączając do ostatnich owoców dokumentów studyjnych i innych wspólnych inicjatyw.

Szczególną radością dla naszych Kościołów był udział ekumenicznego patriarchy Konstantynopola, Jego Świątobliwości Bartłomieja I w ostatnim Synodzie Biskupów w Rzymie, który obradował na temat „Słowo Boże w życiu i misji Kościoła”. Gorące powitanie, jakie mu zgotowano i jego poruszające przemówienie były szczerymi wyrazami głębokiej radości duchowej, która bierze się z poczucia rozmiarów tej wspólnoty, jaka już istnieje między naszymi Kościołami. Tego rodzaju doświadczenie ekumeniczne stanowi jasne świadectwo więzi istniejących jednością Kościoła a jego misją. Rozciągając ramiona na Krzyżu, Jezus objawił pełnię swego pragnienia przyciągnięcia wszystkich ludzi do siebie, aby stanowili jedno (por. J 12,32). Tchnąwszy swego Ducha na nas, objawił swą moc uzdolnienia nas do udziału w Jego misji pojednania (por. J 19,30; 20,22-23). W tym tchnieniu, za pośrednictwem odkupienia, które nas jednoczy, tkwi nasza misja! Małym cudem jest więc to, że właśnie w naszym pełnym żaru pragnieniu niesienia Chrystusa innym, zapoznawania ich z Jego orędziem pojednania (por. 2 Kor 5,19), że wtedy doświadczamy wstydu naszych podziałów. A jednak wysłani przez Chrystusa w świat (por. J 20,21), umocnieni jednoczącą siłą Ducha Świętego (tamże, w. 22), głosząc pojednanie, które prowadzi każdego do uwierzenia, że Jezus jest Synem Bożym (tamże, w. 31), znajdziemy siłę do zdwojenia swych wysiłków, aby doskonalić naszą wspólnotę, dopełniać ją, głosić wspólne świadectwo miłości Ojca, który zesłał Syna, aby świat mógł poznać Jego miłość do nas (por. J 17,23).

Około dwóch tysięcy lat temu na tych samych ulicach grupa Greków zwróciła się z taką prośbą do Filipa: „Panie, chcemy ujrzeć Jezusa” (J 12,21). Jest to prośba, kierowana znów do nas dzisiaj, tu, w Jerozolimie, w Ziemi Świętej, w tym regionie i na całym świecie. Jak mamy na nią odpowiedzieć? Czy nasza odpowiedź jest słyszana? Święty Paweł ostrzega nas w obliczu powagi naszej odpowiedzi: naszą misją jest nauczanie i przepowiadanie. Mówi: „Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10,17). Jest to więc wymóg, aby przywódcy chrześcijańscy i ich wspólnoty dawali przejmujące świadectwo o tym, co głosi nasza wiara: odwieczne Słowo, które wkroczyło w miejsce i czas na tej ziemi – Jezus z Nazaretu, który chodził po tych ulicach, swymi słowami i działaniami wzywa ludzi wszystkich czasów do życia w prawdzie i miłości.

Drodzy przyjaciele, zachęcając was do radosnego głoszenia Zmartwychwstałego Pana, chcę również wyrazić uznanie dla pracy wykonanej w tym zakresie przez przywódców wspólnot chrześcijańskich, którzy spotykają się regularnie w tym mieście. Wydaje mi się, że największą posługą, jaką chrześcijanie Jerozolimy mogą ofiarować swym współobywatelom, jest wychowanie i edukacja przyszłych pokoleń dobrze ukształtowanych i zaangażowanych chrześcijan, szczerych w swym pragnieniu wielkodusznego przyczyniania się do życia religijnego i obywatelskiego w tym jedynym i świętym mieście. Podstawowym priorytetem każdego przywódcy chrześcijańskiego jest ożywianie wiary jednostek i rodzin, powierzonych ich opiece duszpasterskiej. Ta wspólna troska duszpasterska zapewni, że wasze regularne spotkania będą naznaczone mądrością i braterską miłością, niezbędnymi do wzajemnego wspierania się oraz do dzielenia zarówno radości, jak i szczególnych trudności, które charakteryzują życie waszego narodu. Modlę się, aby dążenia chrześcijan Jerozolimy były rozumiane jako zgodne z dążeniami wszystkich jej mieszkańców, niezależnie od ich religii: życie w warunkach wolności religijnej i pokojowego współistnienia oraz – co jest szczególnie ważne dla młodych – niezakłócony dostęp do oświaty i zatrudnienia, możliwość znalezienia odpowiedniego mieszkania, zwłaszcza dla rodzin i szanse na korzystanie ze stabilności gospodarczej i przyczynianie się do niej.

Wasza Świątobliwość, jeszcze raz dziękuję za Waszą uprzejme zaproszenie mnie tutaj, wraz z pozostałymi gośćmi. Na każdego z was i na reprezentowane przez was wspólnoty przywołuję obfitość Bożych błogosławieństw siły i mądrości! Niech wszystkich was umocni nadzieja Chrystusowa, która nie zawodzi!

tł. kg (KAI)