Rozważania Benedykta XVI przed modlitwą Anioł Pański – 2 stycznia 2011

Rok: 2011
Autor: Benedykt XVI

Drodzy bracia i siostry!

Jeszcze raz składam wszystkim życzenia na Nowy Rok i dziękuję tym, którzy przesłali mi orędzia świadczące o bliskości duchowej. Liturgia tej niedzieli przywołuje ponownie Prolog do Ewangelii św. Jana, czytany uroczyście w dniu Bożego Narodzenia. Ów cudowny tekst wyraża w postaci hymnu tajemnicę Wcielenia, głoszoną przez naocznych świadków – Apostołów, zwłaszcza przez Jana, którego święto nieprzypadkowo obchodzimy 27 grudnia. Święty Chromacjusz z Akwilei pisze, że „Jan był najmłodszym ze wszystkich uczniów Pana; najmłodszym wiekiem, ale już starcem pod względem wiary” (Kazanie II, 1 – De sancto Iohanne Evangelista, CCL 91, 101). Gdy czytamy: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga a Bogiem było Słowo” (J 1,1), Ewangelista – porównywany tradycyjnie do orła – wznosi się ponad historię ludzką, dociekając głębi Boga; bardzo szybko jednak, idąc za swoim Nauczycielem, powraca do wymiaru ziemskiego, mówiąc: „Słowo stało się ciałem” ( 1,14). Słowo jest „rzeczywistością żyjącą: Bóg, który (…) komunikuje się, stając się sam Człowiekiem” (J. Ratzinger, „Teologia della liturgia”, LEV 2010, 618). Albowiem, jak stwierdza Jan, „zamieszkało wśród nas, a myśmy oglądali chwałę Jego” (J 1,14). „On uniżył się i przyjął pokorę naszej natury – komentuje to św. Leon Wielki – nie pomniejszając jednak swego majestatu” (Tractatus XXI, 2, CCL 138, 86-87). W Prologu czytamy jeszcze: „Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali – łaskę o łasce” (J 1,16). „Jaka jest ta pierwsza łaska, którą otrzymaliśmy? Jest nią wiara” – objaśnia to św. Augustyn. I zaraz dodaje, że drugą łaską jest „życie wieczne” (Tractatus in Ioh. III, 8.9, CCL 36, 24.25).

Obecnie zwracam się po hiszpańsku do tysięcy rodzin zgromadzonych w Madrycie na wielkiej manifestacji:

Pozdrawiam serdecznie licznych duszpasterzy i wiernych zebranych na Placu Kolumba w Madrycie, aby obchodzić radośnie wartość małżeństwa i rodziny pod hasłem „Rodzina chrześcijańska nadzieją dla Europy”. Drodzy bracia, wzywam was, abyście byli mocni w miłości i w pokornym rozważaniu Tajemnicy Bożego Narodzenia, która nadal przemawia do serca i staje się szkołą życia rodzinnego i braterskiego. Macierzyńskie spojrzenie Maryi Panny, pełna miłości opieka św. Józefa i czuła obecność Dzieciątka Jezus są przejrzystym obrazem tego, czym winny być wszystkie rodziny chrześcijańskie – prawdziwymi sanktuariami wierności, szacunku i zrozumienia, w których również przekazuje się wiarę, umacnia się nadzieja i rozpala się miłość. Zachęcam wszystkich, aby przeżywali na nowo entuzjazm powołania chrześcijańskiego w ognisku domowym jako prawdziwi siewcy miłości, która przyjmuje, towarzyszy i broni życia. Uczyńcie ze swych domów prawdziwy rozsadnik cnót oraz spokojną i promieniującą przestrzeń zaufania, w której – prowadzeni łaską Bożą – będziecie mogli mądrze rozeznać wezwanie Pana, który nadal zaprasza do pójścia za Nim. Z tymi uczuciami polecam gorąco Świętej Rodzinie z Nazaretu plany i owoce tego spotkania, aby było coraz więcej rodzin, w których króluje radość, wzajemne wspieranie się i wielkoduszność. Niech Bóg wam zawsze błogosławi.

Maryję Pannę, którą Pan powierzył jako Matkę „uczniowi, którego miłował”, prośmy o siłę zachowywania się jak dzieci „zrodzone przez Boga” (por. J 1,13), wzajemnego przyjmowania się i okazywania w ten sposób miłości braterskiej.

tłum. kg