Rozważanie Benedykta XVI przed modlitwa Anioł Pański 1 listopada 2009r.

Rok: 2009
Autor: Benedykt XVI

Drodzy bracia i siostry!

Niedziela dzisiejsza zbiega się z uroczystością Wszystkich Świętych, która wzywa Kościół pielgrzymujący na ziemi do wstępnego zakosztowania niekończącego się święta we Wspólnocie Niebieskiej i do ożywienia nadziei na życie wieczne.

Mija w tym roku czternaście stuleci od kiedy Panteon – jeden z najstarszych i najbardziej znanych zabytków rzymskich – oddany został do kultu chrześcijańskiego i poświęcony Maryi Pannie oraz wszystkim Męczennikom: „Sancta Maria ad Martyres”. W ten sposób świątynia wszystkich bóstw pogańskich przeznaczona została na miejsce wspomnienia tych, którzy – jak mówi księga Apokalipsy – „przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili” (7, 14). Celebrowanie wszystkich męczenników zostało następnie rozszerzone na wszystkich świętych, „wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków” (tamże 7, 9) – jak pisze tenże św. Jan. W tym Roku Kapłańskim ze szczególną czcią pragnę przypomnieć świętych kapłanów, zarówno tych, których Kościół kanonizował, stawiając ich za wzór cnót duchowych i duszpasterskich, jak i tych – znacznie liczniejszych, którzy znani są Panu. Każdy z nas zachowuje we wdzięcznej pamięci któregoś z nich, kto pomógł nam wzrastać w wierze i dał odczuć dobroć i bliskość Boga.

Jutro z kolei czeka nas doroczne Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych. Chciałbym zachęcić do przeżywania tego święta w autentycznym duchu chrześcijańskim, to jest w świetle, jakie płynie z Tajemnicy Paschalnej. Chrystus umarł i zmartwychwstał oraz otworzył nam przejście do domu Ojca, Królestwa życia i pokoju. Ten, kto podąża za Jezusem w tym życiu, przyjęty jest tam, gdzie On nas poprzedził. Kiedy zatem odwiedzamy cmentarze, pamiętajmy, że tam, w grobach, spoczywają tylko doczesne szczątki naszych bliskich w oczekiwaniu na ostateczne zmartwychwstanie. Dusze ich – jak powiada Pismo – już „są w ręku Boga” (Mdr 3, 1). Dlatego najwłaściwszym i najskuteczniejszym sposobem uczczenia ich jest modlitwa za nich, ofiarowanie aktów wiary, nadziei i miłości. W łączności z Ofiarą eucharystyczną możemy wstawiać się za ich wiecznym zbawieniem i doświadczyć najgłębszej jedności, w oczekiwaniu na wspólne spotkanie, by cieszyć się na zawsze Miłością, która stworzyła nas i odkupiła.

Drodzy przyjaciele, jak piękne i pocieszające jest obcowanie świętych! Jest to rzeczywistość, która nadaje inny wymiar całemu naszemu życiu. Nigdy nie jesteśmy sami! Należymy do „towarzystwa” duchowego, w którym panuje głęboka solidarność: dobro każdego służy wszystkim i odwrotnie – wspólne szczęście promieniuje na jednostkę. Jest to tajemnica, której w jakieś mierze zaznać możemy już na tym świecie, w rodzinie, w przyjaźni, a zwłaszcza w duchowej wspólnocie Kościoła. Niechaj Najświętsza Maryja pomoże nam podążać szybko drogą świętości i okaże się Matką miłosierdzia dla dusz zmarłych.

Po wygłoszeniu rozważań, papież odmówił z pielgrzymami, obecnymi na Placu św. Piotra modlitwę Anioł Pański i udzielił im błogosławieństwa apostolskiego, a następnie pozdrowił zgromadzonych kolejno po włosku, francusku, angielsku, niemiecku, hiszpańsku i polsku.

Po włosku przypomniał m.in., że wczoraj minęło 10 lat od podpisania w niemieckim Augsburgu przez przedstawicieli Światowej Federacji Luterańskiej i Kościoła katolickiego historycznej Wspólnej Deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu. W 2006 przystąpiła do niej także Światowa Rada Metodystyczna. Papież przywołał słowa swego poprzednika Jana Pawła II, który określił ten dokument jako „kamień milowy na niełatwej drodze przywracania pełnej jedności między chrześcijanami”. „Rocznica ta jest więc okazją do przypomnienia prawdy o usprawiedliwieniu człowieka, świadczonej razem, aby zjednoczyć się w uroczystościach ekumenicznych i aby pogłębić potem tę tematykę i inne, będące przedmiotem dialogu ekumenicznego” – podkreślił Ojciec Święty. Wyraził nadzieję, że ta ważna rocznica „przyczyni się do dalszego postępu na drodze ku pełnej i widzialnej jedności wszystkich uczniów Chrystusa”.