Rozważanie Benedykta XVI przed modlitwą Anioł Pański 21 lutego 2010 r.

Rok: 2010
Autor: Benedykt XVI

Drodzy bracia i siostry!

W ubiegłą środę, podczas pokutnego obrzędu Środy Popielcowej rozpoczęliśmy Wielki Post – czas duchowej odnowy, przygotowującej [nas] do dorocznych obchodów Wielkanocy. Cóż jednak oznacza wejście na drogę wielkopostną? Pokazuje nam to Ewangelia dzisiejszej niedzieli w opowieści o kuszeniu Jezusa na pustyni. Św. Łukasz Ewangelista opowiada, że Jezus, po przyjęciu chrztu z rąk Jana, “pełen Ducha Świętego powrócił znad Jordanu i przebywał w Duchu Świętym na pustyni czterdzieści dni, gdzie był kuszony przez diabła” (Łk 4, 1-2). Widoczny jest nacisk na fakt, że kuszenie nie było zdarzeniem przypadkowym, lecz następstwem decyzji Jezusa, aby nadal prowadzić misję, powierzoną Mu przez Ojca, aby przeżyć do końca swoją rzeczywistość Syna umiłowanego, który całkowicie pokłada w Nim nadzieję.

Chrystus przyszedł na świat, aby wyzwolić nas od grzechu i od dwuznacznego uroku planowania naszego życia bez Boga. Uczynił to nie przez górnolotne deklaracje, ale przez osobistą walkę z Kusicielem, aż po Krzyż. Przykład ten dotyczy wszystkich: świat można poprawić, zaczynając od samego siebie, zmieniając z pomocą Bożej łaski to, co nie układa się we własnym życiu.

Spośród trzech pokus, na jakie Szatan wystawia Jezusa, pierwsza bierze początek z głodu, czyli z potrzeby materialnej. „Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi żeby stał się chlebem”. Ale Jezus odpowiada: “Nie samym chlebem żyje człowiek” (Łk 4, 3-4; por. Pwt 8,3). Z kolei Diabeł pokazuje Jezusowi wszystkie królestwa ziemi i mówi: wszystko to będzie twoje, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon. Jest to pokusa władzy, którą Jezus demaskuje i odrzuca: “Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon” (por. Łk 4,
5-8; Dt 6,13). Wreszcie Kusiciel proponuje Jezusowi, by dokonał spektakularnego cudu, rzucając się z wysokiego muru Świątyni i rozkazując aniołom, by Go uratowały, tak aby wszyscy uwierzyli w Niego. Jezus jednak odpowiada, że Boga nie wolno wystawiać na próbę (por. Pwt 6, 16).

Odwołując się nadal do Pisma Świętego, przedkłada On nad kryteria ludzkie jedyne prawdziwe kryterium: posłuszeństwo woli Bożej. To również jest dla nas podstawową nauką: jeśli mamy w umyśle i w sercu Słowo Boże i jeśli wkracza ono w nasze życie, możemy odepchnąć wszelkiego rodzaju złudzenia Kusiciela. Ponadto z całego opowiadania wynika wyraźnie obraz Chrystusa jako nowego Adama, pokornego Syna Boga i posłusznego Ojcu, w przeciwieństwie do Adama i Ewy, którzy w rajskim ogrodzie dali się zwieść duchowi zła.

Wielki Post jest jakby długim “wycofaniem się”, podczas którego można powrócić do siebie i wsłuchać się w głos Boga, aby przezwyciężyć pokusy Złego. Jest to czas duchowych “zawodów”, który należy przeżywać wraz z
Jezusem, nie z dumą i zarozumiałością, lecz posługując się bronią wiary, to znaczy modlitwą, słuchaniem Słowa Bożego i pokutą. W ten sposób możemy dojść do świętowania Wielkanocy w prawdzie, gotowi do odnowienia przyrzeczeń naszego Chrztu świętego.

Niech pomoże nam Maryja Panna, abyśmy – prowadzeni przez Ducha Świętego – z radością i owocnie przeżywali ten czas łaski. Niech wstawia się w szczególności za mną i moimi współpracownikami z Kurii Rzymskiej, którzy dziś wieczorem rozpoczniemy rekolekcje wielkopostne.