Droga synodalna – tak, ale dokąd?

W reakcji na skandale wykorzystywania seksualnego nieletnich i utratę wiarygodności Kościoła niemieccy biskupi ogłosili w marcu tzw. drogę synodalną: by odzyskać zaufanie poprzez gruntowne wewnętrzne oczyszczenie. I nie tylko. W Niemczech proces ten zakłada bowiem debatę z udziałem świeckich gremiów na temat podziału władzy w Kościele, szeroko pojętego miejsca w nim kobiet, celibatu, możliwości zmian w katolickiej etyce seksualnej…

Odnosząc się do tej inicjatywy, papież Franciszek wysłał w czerwcu list, w którym wyraził uznanie dla niemieckich katolików za gotowość reform. Ale przestrzegł też, że nie wszystkie problemy da się rozwiązać poprzez naprawę struktur. W ten sposób można stworzyć sprawny kościelny mechanizm, który może być jednak pozbawiony duszy i „świeżości Ewangelii”.

Teraz do papieża dołączył kard. Marc Ouellet. W liście do niemieckich biskupów przestrzegł, że uwzględniające lokalną specyfikę rozwiązania mogą nie mieć „ważności eklezjologicznej”. I że lokalny synod nie może zmienić nauczania lub dyscypliny Kościoła powszechnego, szczególnie w kwestii święceń kobiet i moralności seksualnej.

Podjęcie drogi synodalnej także w samych Niemczech wywołało gorącą debatę. O jej temperaturze świadczy niedawna wypowiedź arcy­biskupa Kolonii, który ostrzegł niemieckich katolików przed zerwaniem jedności z Kościołem powszechnym i staniem się Kościołem narodowym.

Czy niemieckiemu Kościołowi grozi zatem schizma? Franciszek wracając z Afryki, powiedział, że groźba schizmy – „elitarnej separacji spowodowanej ideologią oderwaną od doktryny” – istnieje w Kościele zawsze. – Nie boję się schizm – dodał jednocześnie – ale modlę się, aby ich nie było, bo w grę wchodzi kwestia zdrowia duchowego wielu ludzi.

Po czym zaapelował: – Oby był dialog, możliwość poprawiania się, jeżeli jest jakiś błąd. Ale droga schizmy nie jest chrześcijańska.

Krzysztof Tomasik

Dziennikarz Katolickiej Agencji Informacyjnej