Duszpasterstwo dla osób w żałobie

Jedno z niewielu w Polsce duszpasterstw dla osób przeżywających żałobę prowadzą księża marianie w warszawskiej Pradze. Od kilka lat działa ono przy prowadzonym przez księży hospicjum.

– *Żałoba jest cierpieniem, które trzeba umieć przeżyć* – mówi kierownik praskiego hospicjum ks. Andrzej Dziedziul. Uważa, że ból psychiczny i duchowy po stracie bliskiej osoby jest często dużo większy niż cierpienie fizyczne, które można uśmierzyć środkami farmakologicznymi. – Ludzie, którzy długo cierpią z powodu śmierci bliskiej osoby, chorują, mają kłopoty rodzinne i poważne problemy duchowe – podkreśla kapłan.

Ks. Dziedziul w swojej pracy spotkał wspaniałe osoby, które po stracie najbliższych nie załamały się. Ale wiele osieroconych i owdowiałych osób trzeba – jego zdaniem – otoczyć szczególną opieką, bo często nie mają one nadziei. Duszpasterstwo jest im potrzebne choćby po to, żeby służyły sobie nawzajem pomocą i wsparciem. W ośrodku na Pradze korzystają z niego głównie osoby, których bliscy umarli w mariańskim hospicjum, ale jest ono otwarte dla wszystkich potrzebujących.

W każdy pierwszy czwartek miesiąca księża marianie zapraszają osoby przeżywające żałobę na Mszę św. o godz. 17 do swojego kościoła przy ul. Wileńskiej. Można tam także wziąć udział w grupie wsparcia, porozmawiać z psychologiem i kupić dobrą książkę.

Osoby, które straciły bliską osobę, informowane są przez pracowników praskiego hospicjum, że mogą kierować się w życiu opracowanymi w hospicjum „drogowskazami”. Oto one:

*1.* Wolno poświęcić się żałobie, nie pytając, co inni o tym sądzą.
*2.* Wolno przeżywać ból, gniewać się i złościć.
*3.* W czasie żałoby wolno wycofać się z życia i poświęcić czas wspominaniu.
*4.* Wolno odczuwać wdzięczność do człowieka za to, że odszedł, pomimo odczuwania straty.
*5.* Wolno pytać o swoje zaniedbania w stosunku do zmarłej osoby, przyznać się do winy i uwolnić się od niej.
*6.* Wolno zauważyć brak serca i zrozumienia ze strony chorującej osoby i przebaczyć jej winę.
*7.* Wolno modlić się do Boga, skarżyć się, być speszonym, milczeć i „wyładować się” przed Nim.
*8.* Wolno mieć nadzieję na życie po śmierci, ale jednocześnie cieszyć się doczesnym.
*9.* Wolno tak bardzo się smucić, jak to jest potrzebne do uzdrowienia.