Duszpasterstwo osób w żałobie?

Być może do 40 krajowych duszpasterstw działających w Polsce dołączy z czasem Duszpasterstwo Osób w Żałobie. Taką działalność prowadzą już zakonnicy prowadzący jedno ze stołecznych hospicjów.

Obecnie działają pokrewne z tym środowiskiem 3 duszpasterstwa: Duszpasterstwo Hospicjum, Duszpasterstwo Służby Zdrowia i Duszpasterstwo Apostolstwa Chorych. Nad specjalną opieką duchową nad osobami w żałobie myślą jednak już działający na tym polu księża marianie pracujący w hospicjum na warszawskiej Pradze. Już teraz organizują wypoczynek zimowy i letni dla osób, które straciły najbliższych.
Kierownik praskiego hospicjum ks. Andrzej Dziedziul uważa, że ta forma pomocy jest im bardzo potrzebna, choćby dlatego, że później służą sobie nawzajem pomocą i wsparciem. – Żałoba też jest cierpieniem, które trzeba umieć przeżyć – mówi ks. Dziedziul. Uważa, że ból psychiczny i duchowy po stracie bliskiej osoby jest często dużo większy niż ból fizyczny, który można uśmierzyć środkami farmakologicznymi.
W swojej pracy ks. Dziedziul spotkał osoby, które po stracie najbliższych nie załamały się, podobnie jak Ojciec Święty, który wcześnie stracił rodziców. Ale wiele osieroconych i owdowiałych osób trzeba – jego zdaniem – otoczyć szczególną opieką, bo nie mają nadziei – podkreśla duszpasterz.
Osobom w żałobie księża marianie dają do przeczytania listę specjalnych „Drogowskazów”, którymi mogą się kierować.
Oto „Drogowskazy” proponowane dla osób w żałobie:

„*1.* Wolno mi poświęcić się żałobie, nie pytając, co inni o tym sądzą.
*2.* wolno mi przeżywać ból, gniewać się i złościć.
*3.* w czasie żałoby wolno mi wycofać się z życia i poświęcić czas wspominaniu.
*4.* wolno mi odczuwać wdzięczność do człowieka za to, że odszedł, pomimo odczuwania straty.
*5.* wolno pytać o swoje zaniedbania w stosunku do zmarłej osoby, przyznać się do winy i uwolnić się od niej.
*6.* wolno zauważyć brak serca i zrozumienia ze strony chorującej osoby i przebaczyć jej winę.
*7.* wolno modlić się do Boga, skarżyć się, być speszonym, milczeć i „wyładować się” przed Nim.
*8.* wolno mieć nadzieję na życie po śmierci, ale jednocześnie cieszyć się doczesnym.
*9.* wolno tak bardzo się smucić, jak to jest potrzebne do uzdrowienia”