Duszpasterstwo polonijne na świecie

Zorganizowane formy duszpasterstwa polonijnego istnieją w 25 krajach. Biuro ds. Duszpasterstwa Emigracji szacuje, że na całym świecie około 2 tys. kapłanów pracuje w duszpasterstwie polskojęzycznym, zaś regularnie Msze św. po polsku są celebrowane w około 1,5 tys. ośrodków. Z okazji przypadającego 2 maja Dnia Polonii i Polaków za Granicą publikujemy dossier na temat duszpasterstwa polonijnego.

Według danych zebranych ze spisów powszechnych, szacunków Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz organizacji polonijnych około 20 mln Polaków stanowi Polonię, czyli należy do grona osób, które wyjechały z ojczystego kraju lub urodziły się poza Polską, ale poczuwają się do polskiego pochodzenia i związków z polskością.

Trzeba zaznaczyć, że mianem Polonii nie określa się Polaków, którzy pozo-stali na terenach wschodnich po przesunięciu granic państwa polskiego po II wojnie światowej. Główne fale emigracji polskiej miały miejsce na początku XIX wieku (wielka emigracja roku 1830 – głównie Francja), na przełomie wieków XIX i XX (Ameryka Południowa), w okresie międzywojennym (USA), w latach 80. XX wieku (tzw. emigracja solidarnościowa) oraz po roku 1989 (Europa Zachodnia). Przed 1989 r. Polacy wyjeżdżali przede wszystkim ze względów politycznych i ideowych, w ostatnich latach przeważa motywacja zarobkowa. Przyjmuje się, że polska emigracja stanowi co do wielkości czwartą, największą emigrację na świecie po chińskiej, niemieckiej i włoskiej.

Nadal największym skupiskiem Polonii są Stany Zjednoczone, w których ponad 9,6 mln osób deklaruje polskie pochodzenie. Największymi ośrodkami polonijnymi po Stanach Zjednoczonych są Niemcy, Wielka Brytania, Francja i Kanada. Najliczniejsza Polonia na świecie mieszka w Chicago, około 1 mln. Metropolia ta pod względem liczby naszych rodaków jest drugim, po Warszawie, największym „polskim miastem”. W Europie najwięcej przybyszów znad Wisły mieszka w niemieckim Zagłębiu Ruhry – blisko 1 mln oraz w metropoliach Londynu i Paryża. W ostatnich latach coraz więcej Polaków udawało się do pracy w Skandynawii, głównie do Norwegii.

Struktury duszpasterstwa polonijnego

W obliczu wrastającej liczby polskich emigrantów Konferencja Episkopatu Polski w 1921 r. powierzyła kard. Edmundowi Dalborowi zorganizowanie struktur duszpasterstwa polonijnego. Jednakże największe zasługi dla rodzącego się zorganizowanego duszpasterstwa polskich emigrantów należy przypisać kard. Augustowi Hlondowi, który m.in. założył zgromadzenie zakonne dla Polonii (Zgromadzenie Księży Chrystusowców). Po II wojnie światowej duszpasterstwo polskojęzyczne znajdowało się pod opieką Prymasa Polski i jego delegatów, spośród których ostatnim był abp Szczepan Wesoły. Po 1989 r. funkcję koordynatora duszpasterstwa powierzała wybranym biskupom Konferencja Episkopatu Polski. Obecnie funkcję Delegata KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej pełni bp Wiesław Lechowicz, biskup pomocniczy diecezji tarnowskiej. Jest on też przewodniczącym Komisji KEP ds. Polonii i Polaków za Granicą. Przy Sekretariacie KEP w Warszawie znajduje się też powstałe w 2014 r. Biuro ds. Duszpasterstwa Emigracji (www. emigracja.episkopat.pl)

Duszpasterstwo polonijne prowadzone jest we wspólnotach podstawowych, takich jak: parafia personalna, misja „cum cura animarum” – jako ośrodek duszpasterski dla Polonii z własnym duszpasterzem, będący częścią parafii terytorialnej w Kościele lokalnym, wspólnota polskojęzyczna w ramach parafii Kościoła lokalnego. W niektórych krajach, gdzie liczba polskich emigrantów jest wyjątkowo wysoka, funkcjonują Polskie Misje Katolickie (Anglia i Walia, Niemcy, Francja, Szwajcaria). Na czele PMK stoi rektor, a sposób działania regulują umowy między biskupami z Polski i danego kraju. W większości krajów są obecni koordynatorzy duszpasterstwa polskojęzycznego, nominowani przez KEP, a mianowani przez biskupów miejscowych. W USA nie ma koordynatora ogólnokrajowego, każdy biskup diecezjalny, jeśli uzna za stosowne, może mianować koordynatora dla polskiej grupy etnicznej. Ogólne normy prowadzenia duszpasterstwa polskojęzycznego zostały zawarte w dokumencie „Wytyczne Konferencji Episkopatu Polski dotyczące Duszpasterstwa Emigracji Polskiej”.

Jedną z ważnych struktur duszpasterstwa polskiej emigracji jest Polska Rada Duszpasterska Europy Zachodniej (PRDEZ), która powstała w 1992 r. Skupia ona przedstawicieli PMK i ośrodków duszpasterstwa polskojęzycznego w krajach europejskich. W jej skład wchodzi obecnie 75 osób: przedstawiciele duchowieństwa, osób konsekrowanych i laikatu z 18 krajów Europy. Na czele rady stoi Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej. Obrady PRDEZ mają miejsce raz do roku i koncentrują się na aktualnych wyzwaniach duszpasterskich. Przedstawiciele PRDEZ wchodzą też w skład europejskich organizacji katolików świeckich. W 2020 r. powstała też przy Delegacie KEP Polonijna Rada Rodziny, zrzeszająca przedstawicieli duszpasterstwa małżeństw i rodzin z krajów europejskich.

Instytucjami krajowymi wspierającymi Polaków, którzy mieszkają poza granicami kraju, są m.in. Senat RP oraz pozarządowe Stowarzyszenie Wspólnota Polska, które zostało powołane w 1990 r. z inicjatywy marszałka Senatu RP. Zrzesza ono prawie 200 organizacji działających w Polsce i poza jej granicami na rzecz Polaków za granicą. 70 z nich to organizacje i stowarzyszenia katolickie. Wspólnota Polska wspiera struktury związków Polaków na Wschodzie i organizacje polonijne w świecie (565 podmiotów z 54 krajów). Pomaga szkołom polonijnym, zespołom artystycznym, redakcjom mediów polonijnych, klubom sportowym, drużynom harcerskim, parafiom oraz świadczy pomoc charytatywną.

W 2002 r. Sejm RP ustanowił 2 maja Dniem Polonii i Polaków za Granicą. Za inicjatywą tą stało uznanie „wielowiekowego dorobku i wkładu Polonii i Polaków za granicą w odzyskanie przez Polskę niepodległości, wierność oraz przywiązanie do polskości, a także pomoc Olechojczyźnie w najtrudniejszych momentach”. W Kościele to dzień modlitw za Polonię i jej duszpasterzy.

Formy duszpasterstwa polskojęzycznego

Zorganizowane formy duszpasterstwa polonijnego mają miejsce w 25 krajach: w Wielkiej Brytanii (Anglii i Walii), Argentynie, Australii, Nowej Zelandii, Austrii, Brazylii, Belgii, Chile, Danii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Izraelu, Kanadzie, Luksemburgu, Niemczech, Norwegii, Republice Południowej Afryki, Szkocji, Szwajcarii, Szwecji, Turcji, na Węgrzech i we Włoszech. Biuro ds. Duszpasterstwa Emigracji szacuje, że na całym świecie około 2 tys. kapłanów pracuje w duszpasterstwie polskojęzycznym, zaś regularnie Msze św. są celebrowane w około 1,5 tys. ośrodków. Niektórzy księża czy zakonnicy nie pracują bezpośrednio w duszpasterstwie polonijnym, ale odprawiają też Mszę św. w języku polskim i posługują duszpastersko, przynależąc i pracując w strukturach Kościoła lokalnego. Czasem jest to posługa okazjonalna związana z większymi uroczystościami oraz obecnością księdza polskiego w danej parafii.

Mimo że Polacy mieszkający w różnych krajach Europy, i nie tylko Europy, czują się już zadomowieni, znają język, często podejmują pracę cieszącą się prestiżem w ich środowisku lokalnym, to jednak duża część Polaków pragnie uczestniczyć w życiu Kościoła w języku polskim. Dlatego docierają do mnie prośby ze strony różnych środowisk polonijnych o to, aby mogli im towarzyszyć polscy kapłani. Rzecz jasna taka prośba może być spełniona tylko za zgodą miejscowego biskupa” – zaznacza bp Wiesław Lechowicz. Zwraca m.in. uwagę, że wymagania Polaków żyjących w warunkach emigracyjnych są wysokie w stosunku do duszpasterzy. Oczekują, że duszpasterze będą im posługiwać w języku ojczystym, nie tylko celebrując Eucharystię. Liczą na ich dyspozycyjność w konfesjonale i kancelarii parafialnej, na ich zaangażowanie we wspólnotach katolickich, na formację i katechizację dzieci i młodzieży. Wymagania stawiają też polskim księżom przedstawiciele Kościołów lokalnych, głównie biskupi. Postulaty integracji i posługi duszpasterskiej także w miejscowym języku są dość powszechne. Coraz częściej duszpasterz Polonii łączy z posługą dla rodaków duszpasterstwo innych grup etnicznych, zwłaszcza wiernych z lokalnego Kościoła.

Zdaniem hierarchy sytuacja wśród polskich emigrantów jest dynamiczna. Zauważa się rotację nie tylko w poszczególnych krajach. Ostatnimi laty coraz więcej Polaków powraca do kraju, inni zmieniają miejsce przebywania, wyjeżdżając np. z Anglii do Niemiec lub Skandynawii. Z kolei najczęstszymi kierunkami wyjazdów z Polski w okresie „po brexicie” są kraje Europy Zachodniej: Niemcy, Holandia, Norwegia.

Bp Lechowicz podkreśla, że potrzeby duszpasterskie w środowiskach emigracyjnych są wciąż bardzo wielkie i że nieustannie jest potrzeba wsparcia ze strony polskich duszpasterzy. Tym bardziej że pojawiają się też nowe ośrodki duszpasterstwa polonijnego – np. dzięki miejscowemu biskupowi i zaangażowaniu przedstawicieli państwa polskiego została założona szkoła dla polskich dzieci na Islandii. Zapisało się do niej kilkaset uczniów. Szkoła jest prowadzona przez Siostry Misjonarki Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. Do bp. Lechowicza wciąż docierają prośby ze strony środowisk polonijnych o kapłanów. Dlatego Delegat KEP jest bardzo wdzięczny tym biskupom diecezjalnym i przełożonym wyższym zgromadzeń zakonnych, którzy pomimo braków personalnych rozumieją te potrzeby i kierują do pracy z Polonią kapłanów i siostry zakonne.

Bp Lechowicz wskazuje także na pomoc Polakom, którzy nie zmieniali miejsca zamieszkania, ale znaleźli się poza Polską na skutek zmiany granic politycznych, którzy nie godzą się, by mówiono, że są Polonią. Przecież to nie oni decydowali o życiu poza granicami ojczystego kraju. Nie oni wybierali, jak podkreślają, „to historia sprawiła, że Polska od nich odeszła”. Im pomaga przede wszystkim działający przy Konferencji Episkopatu Polski Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie i do jego kompetencji należy troska o tę grupę naszych rodaków.

Praca duszpasterska wśród Polonii nie ogranicza się tylko do sfery religijnej – do głoszenia słowa Bożego i sprawowania sakramentów. Dokonuje się też w sferze edukacyjnej (szkoły przyparafialne), kulturalnej (teatry, chóry, czasopisma, zespoły muzyczne i folklorystyczne), sportowej (zespoły i zawody, wyprawy turystyczne), charytatywnej (np. opieka nad ludźmi bezdomnymi), prawnej (pomoc prawna). Na uznanie zasługuje też współpraca wielu duszpasterskich ośrodków polonijnych z harcerzami i harcerkami. Związek Harcerstwa Polskiego to najliczniejsza organizacja młodzieżowa wśród Polonii.

Ważną cechą duszpasterstwa polonijnego i zarazem zadaniem jest systematyczna łączność i kontakt z przedstawicielami Kościoła lokalnego – osobami indywidualnymi i grupami. Piękną tradycją polonijną są pielgrzymki organizowane do miejscowych sanktuariów bądź do innych sanktuariów na świecie, w tym i do Polski. Podobnie jak i w Polsce, duszpasterstwo polskojęzyczne poza granicami kraju wymaga odpowiedniego zaplecza, stąd troska o stan materialny i nieruchomości służące duszpasterstwu także wpisuje się w ogólnie pojętą pracę duszpasterską.

Problemami, przed jakimi staje duszpasterstwo polonijne, są: rotacja wiernych należących do parafii, ograniczona liczba księży i sióstr zakonnych oraz punktów duszpasterskich, większe niż w Polsce odległości do kościoła, czasami brak zrozumienia dla polskich religijnych zwyczajów i tradycji, konfrontacja ze środowiskiem zazwyczaj obojętnym czy wrogo nastawionym do religii chrześcijańskiej, ze względu na pracę i dojazdy ograniczone możliwości czasowe, niewystarczające zaplecze parafialne do organizowania spotkań. Stąd duszpasterz emigrantów stoi przed zadaniami, których nie stawia duszpasterstwo w kraju ojczystym. W osobie duszpasterza wierni chcą widzieć nie tylko ojca duchownego, ale i pedagoga, psychologa, nauczyciela, inicjatora życia kulturalnego i człowieka integrującego środowisko polonijne.

Ważnym aspektem jest materialne utrzymanie duszpasterstwa. Są miejsca, gdzie Polacy chcieliby mieć swojego duszpasterza, ale nie są w stanie zapewnić mu mieszkania, środków do życia. Wówczas polski ksiądz przyjeżdża raz czy dwa razy w miesiącu. W większości jednak Polacy potrafią zadbać o utrzymanie swoich duszpasterzy. Są też takie kraje, gdzie utrzymanie księdza jest zagwarantowane w pewnym stopniu albo przez Polską Misję Katolicką, jak w przypadku Anglii, albo przez Kościół lokalny, jak to ma miejsce w Niemczech.

W trosce o poziom duszpasterstwa polskojęzycznego od 2016 r. są organizowane przez Delegata KEP kursy propedeutyczne dla księży wyjeżdżających po raz pierwszy do pracy duszpasterskiej za granicę. W kursie w 2020 r. wzięło udział 14 księży, wśród których było 10 księży diecezjalnych oraz 4 księży zakonnych (chrystusowcy i marianie). Podjęli oni pracę w duszpasterstwie polskojęzycznym w Anglii, Irlandii, Francji i Niemczech.

Inicjatywy integrujące środowisko polonijne

W związku z pandemią koronawirusa zdecydowana liczba zaplanowanych na 2020 r. wydarzeń musiała być odwołana. Możliwość podejmowania inicjatyw duszpasterskich za granicą była i nadal jest o wiele bardziej ograniczona niż w Polsce. Działalność przeniosła się przede wszystkim na inicjatywy w formie online.

Kongres Młodzieży Polonijnej

Jedną z najważniejszych inicjatyw o wymiarze międzynarodowym są Kongresy Młodzieży Polonijnej. Jego organizatorami są Komisja KEP ds. Polonii i Polaków za Granicą, Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Katolicka Młodzieżowa Agencja Informacyjna MAIKA. I Kongres Młodzieży Polonijnej odbył się tuż przed Światowymi Dniami Młodzieży w Krakowie w 2016 r. Wzięło w nim udział około 300 osób. Celem kongresu było pierwsze w historii spotkanie młodzieży z całego świata mającej polskie korzenie i stworzenie przestrzeni do współpracy młodzieżowych środowisk polonijnych oraz do wymiany doświadczeń duszpasterskich.

W II Kongresie Młodzieży Polonijnej, który przebiegał pod hasłem: „Powołani do świętości”, na przełomie lipca i sierpnia 2018 r. wzięło udział 250 osób z różnych części świata – młodzież z krajów skandynawskich, Europy Zachodniej, Brazylii, Paragwaju, Stanów Zjednoczonych, a także ze Wschodu: Ukrainy, Białorusi, Litwy, dalekiej Rosji czy Mołdawii, a jego program nawiązywał do 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.

III Kongres Młodzieży Polonijnej w 2020 r. pod hasłem „Nie lękajcie się być świętymi!” z powodu pandemii koronawirusa był pierwszym kongresem online. W związku z przypadającą 100. rocznicą urodzin papieża Jana Pawła II uczestnicy wysłuchali m.in. konferencji wygłoszonej przez bp. Lechowicza pt. „Powołanie do świętości w nauczaniu papieża Franciszka i w życiu św. Jana Pawła II”. Podjęto decyzję, by kontynuować spotkania kongresowe co dwa miesiące tak, aby stały się stałą formą kontaktu i duszpasterstwa młodych ze środowisk polonijnych z całego świata. KMP online odbył się więc nie tylko w sierpniu, ale i w październiku oraz grudniu. Spotkanie w październiku było poświęcone dojrzałej miłości i akceptacji samego siebie, a w grudniu miłości w relacjach społecznych. W „Kongresie Młodzieży Polonijnej online” wzięło dotychczas udział kilkaset osób z Niemiec, Wielkiej Brytanii, Francji, Stanów Zjednoczonych, Australii, Brazylii, Mołdawii, Ukrainy, Litwy, Białorusi, Paragwaju, Hiszpanii, Niderlandów, Włoch, Meksyku, Rumunii. W trosce o młodzież polonijną i w nawiązaniu do tematyki kongresów nagrywany jest podcast „Zapytaj Boga Dlaczego”. Celem podcastu prowadzonego przez bp. Lechowicza jest stworzenie miejsca, w którym młodzi mogą odnaleźć odpowiedzi nawet na najtrudniejsze pytania związane z Bogiem, religią i duchowością. Kolejne odcinki ukazują się co dwa tygodnie. Tematyka kongresów i podcastu proponowana jest przez samą młodzież polonijną.

We współpracy z Młodzieżową Agencją Informacyjną MAIKA realizowany jest także projekt PoloniaOnline.pl. Do udziału w tym projekcie została zaproszona młodzież polonijna z całego świata. Celem projektu jest stworzenie wspólnej platformy spotkań i dzielenia się działalnością prowadzoną przez młodzieży polonijnej w poszczególnych krajach świata.

Kongres Rodzin Polonijnych

Drugą bardzo ważną dziedziną działalności w duszpasterstwie polonijnym jest troska o małżeństwo i rodzinę na emigracji. Wyrazem tego jest Kongres Rodzin Polonijnych – pierwszy odbył się pod Paryżem w listopadzie 2019 r. Ze względu na pandemię w 2020 r. KRP został przeprowadzony w formie online. Tematyka pierwszego kongresu koncentrowała się wokół tematów związanych z przygotowaniem do małżeństwa i życia w rodzinie, a w 2020 r. wokół towarzyszenia małżeństwom i rodzinom na emigracji („Małżeństwo w centrum duszpasterskiej troski Kościoła na emigracji”). KRP online będą kontynuowane w 2021 r. Już w styczniu odbył się kongres pt. „Odbuduj mój Kościół… domowy”.

Dla wzmocnienia i zintensyfikowania działań na rzecz małżeństwa i rodziny na emigracji została powołana Polonijna Rada Rodziny przy Delegacie Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej, pierwsze inauguracyjne spotkanie, w formie online, odbyło się 14 listopada 2020 r.

W poszczególnych krajach podejmowanych jest wiele inicjatyw służących małżeństwu i rodzinie. Przeprowadzane są różne szkolenia, kursy przygotowujące do towarzyszenia małżeństwom i rodzinom oraz do prowadzenia kur-sów przedmałżeńskich. Na szczególną uwagę zasługuje powstała przy PMK w Niemczech Poradnia „Familiaris”, świadcząca wielostronną pomoc o bardzo dużym zasięgu.

Wakacje edukacyjne

Wśród inicjatyw, które podejmuje i w których uczestniczy Kościół w ramach duszpasterstwa polonijnego, na uwagę zasługuje też organizacja wakacji edukacyjnych, w których, w 2019 r., wzięło udział ponad 6350 dzieci i młodzieży polskiego pochodzenia z zagranicy. Przyjechali oni wraz z opiekunami na zaproszenie polskich organizacji pozarządowych, takich jak Caritas Polska, Stowarzyszenie Wspólnota Polska, Stowarzyszenie Parafiada im. św. Józefa Kalasancjusza i Zespół Pomocy Polakom na Wschodzie.

Od kilku lat wakacyjne spotkanie dla młodych z Europy Zachodniej organizują też Siostry Misjonarki Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej, które modlą się w intencji całej Polonii świata. Zgodnie z charyzmatem ich założyciela Sługi Bożego o. Ignacego Posadzego SChr specjalnym zadaniem sióstr jest duchowa i duszpasterska opieka nad Polakami mieszkającymi poza granicami naszej Ojczyzny. Obecnie siostry misjonarki pracują na placówkach w Polsce oraz na blisko 40 placówkach zagranicznych. Spotkania wakacyjne odbywają się w domu sióstr w Morasku koło Poznania. W ramach turnusu jest czas i na modlitwę, i na zabawę, i na wyjazdy służące poznawaniu ojczystego kraju i jego historii.

W wielu polonijnych ośrodkach duszpasterskich od lat organizowane są parafiady. To pomysł rodem z Polski. Pierwsza parafiada zorganizowana w 1989 r. przez zakon pijarów według pomysłu o. Józefa Jońca odbyła się w Krakowie. Przez ostatnie 25 lat Stowarzyszenie Parafiada nawiązywało kontakty z instytucjami i organizacjami polonijnymi, jak m.in. związki Polaków na Wschodzie, szkoły polskie, kluby sportowe, parafie z prowadzonym duszpasterstwem w języku polskim na Litwie, Łotwie, Białorusi, Ukrainie i w Rosji. W 1992 r. grupy ze środowisk polonijnych po raz pierwszy uczestniczyły w programie parafiadowym w ramach Międzynarodowej Parafiady Dzieci i Młodzieży w Warszawie. Począwszy od 1995 r. Letnie Obozy Parafiadowe z udziałem Polonii i Polaków z zagranicy stały się projektem realizowanym każdego roku dla 9 do 51 grup polonijnych. Grupy biorące udział w projekcie pochodziły z ponad 40 różnych miejscowości z 5-6 państw Europy Środkowo-Wschodniej.

Dzięki takiej długoterminowej współpracy w środowiskach polonijnych powstawały nowe projekty, inicjatywy, nawiązywały się przyjaźnie i przydatne kontakty – np. w kilku krajach Europy Wschodniej (na Litwie, Łotwie, Białorusi i Ukrainie) organizowane były kolejne edycje wydarzeń o charakterze sportowo-kulturalno-formacyjnym, zwane Parafiadami Polonijnymi. W 2019 r. odbyło się 10 dwutygodniowych turnusów dla 816 uczestników polonijnych. Beneficjentami były dzieci i młodzież wraz z opiekunami z 5 państw: z Białorusi, Litwy, Łotwy, Ukrainy i Rosji.

Zjazdy Polonii Świata

Manifestacją wspólnoty narodowej, jedności z Ojczyzną i troski Polaków z zagranicy o losy kraju są Zjazdy Polonii Świata. Nawiązują do tradycji II Rzeczypospolitej. Pierwsze od czasu zakończenia II wojny światowej oficjalne spotkanie reprezentantów całego polskiego narodu, również na emigracji, odbyło się w 1990 r. w Rzymie pod duchowym patronatem Ojca Świętego Jana Pawła II. Kolejne zjazdy organizowane były w latach 1992, 2001, 2007 i 2012. V Zjazd zwołany został w związku z 100. rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości i był głównym wydarzeniem polonijnym jubileuszowego roku. Organizatorami spotkania Polonii i Polaków z zagranicy są: Senat RP, Stowarzyszenie Wspólnota Polska i Rada Polonii Świata.

V Światowy Zjazd Polonii i Polaków z Zagranicy pod hasłem „Łączy nas Niepodległa” odbył się 20-23 września 2018 r. w Warszawie. Wzięło w nim udział ponad 600 przedstawicieli Polonii. W ramach wydarzenia odbyły się sesje w Sejmie RP, złożenie kwiatów przy Grobie Nieznanego Żołnierza oraz uroczyste Msze św. w archikatedrze warszawskiej i Świątyni Opatrzności Bożej.

W ramach V Światowego Zjazdu Polonii i Polaków z Zagranicy odbyło się Światowe Forum Duszpasterstw Polonijnych. – Była to okazja do wymiany doświadczeń i zastanowienia się, w jaki sposób możemy nadal troszczyć się w ośrodkach polonijnych o ducha religijnego i patriotycznego. Chcielibyśmy utrzymywać nawiązane kontakty nie tylko od święta, ale systematycznie – wyjaśnia bp Lechowicz.

Duszpolonia.org

Bardzo ważną inicjatywą jest Katolicka Platforma Informacyjna – Duszpolonia.org. W duszpasterstwie polskojęzycznym na terenie Niemiec powstał pomysł na połączenie „Polonii dusz” i dlatego we współpracy z Rektorem Polskiej Misji Katolickiej została uruchomiona strona internetowa: www.duszpolonia.org. Dzięki temu portalowi Polacy przebywający poza granicami kraju mają łatwy dostęp do zawsze aktualnych informacji na temat polskojęzycznych Mszy św., na które mogą się też zapisać, możliwości spowiedzi oraz innych spotkań parafialnych. W odróżnieniu od innych portali, Duszpolonia.org wyróżnia się prostotą obsługi zarówno dla księży, którzy samodzielnie na bieżąco umieszczają informacje, jak i dla parafian korzystających z portalu lub aplikacji mobilnej swojej misji. Planowane jest rozszerzenie obszaru działania na kolejne kraje i tym samym stworzenie ogólnoeuropejskiego systemu informacji dla Polonii.