Dyrektor szpitala św. Ludwika: nasze szpitale nie szukają zysku

Kościół chce pokazać, że nasze szpitale katolickie nie stawiają sobie za zadanie pracy dla zysku ani nie rywalizują z kimkolwiek, ale chcą głosić Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa przez naszą miłość i współczucie – powiedział dyrektor szpitala św. Ludwika w Bangkoku prof.Tanin Intragumtornchai. Powitał on Franciszka w imieniu nie tylko swojej placówki, ale także trzech innych szpitali katolickich w Tajlandii: Matki Bożej, kamilianów i św. Kamila, dodając, że wizyta papieska w tym kraju ma dla miejscowych wiernych wielkie znaczenie.

„Jesteś dla nas «Człowiekiem Słowa», żyjącym tym, co głosi i który zawsze ma ramiona otwarte dla każdego. Jako Wikariusz Chrystusa Twoja obecność jest zawsze dla nas błogosławieństwem od samego Chrystusa” – powiedział dyrektor placówki. Zwrócił uwagę, że szpitale katolickie w Tajlandii pokazują jasno, że nie są nastawione na zysk i nigdy nie rywalizują z innymi, ale „chcemy jedynie głosić Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa naszą miłością i współczuciem” – zapewnił mówca.

Przywołał słowa, wypowiedziane niegdyś przez Ojca Świętego, iż „miłość jest najlepszym lekarstwem i środkiem na leczenie nie tylko ciała, ale także duszy”. „To jest nasza misja. Staramy się, aby cały nasz personel podzielał naszą podstawową wartość: pacjenci są naszym priorytetem, szanujemy ich godność ludzką, wszyscy jesteśmy równi, biedni czy bogaci, biali czy czarni” – zaznaczył profesor. „Odnosimy się do wszystkich tak samo, zgodnie z duchem tego szpitala: «Ubi Caritas, Ibi Deus Est»” – dodał.

Na zakończenie zapewnił papieża o modlitwach za niego, w których „prosimy Pana, aby udzielił mu sił i dobrego zdrowia”.

Ojciec Święty ze swej strony podarował personelowi szpitala obraz będący kopią fresku przedstawiającego Maryję z Dzieciątkiem na ramieniu. Jest to prawdopodobnie dzieło artysty – naśladowcy bardziej znanego twórcy – Lorenzo d’Alessandro z San Severino, być może z końca XV wieku. Staranność wykonania kopii pokazuje, jak wielkie znaczenie przywiązywano od wielu wieków do takich dzieł, umieszczanych w kapliczkach miejskich, które były symbolami wielkiej ludowej pobożności maryjnej. Przechodnie, spiesznie podążający ulicami miast, nierzadko gubiąc się wśród mijanych pałaców lub na rozstajach dróg, widzieli na murach wizerunki Matki Bożej, która jakby w milczeniu im błogosławiła.

Cała kompozycja tego fragmentu fresku zdominowana jest przez przemożną postać Maryi Panny, która czułym i opuszczonym ramieniem przygarnia do siebie Dzieciątko błogosławiące, jak gdyby była Ona nie tylko „żywym tabernakulum”, ale także „tronem”.