Dzień Chorych w sanktuarium Matki Bożej Krasnobrodzkiej

W diecezji zamojsko-lubaczowskiej święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny jest okazją do modlitwy w intencji chorych. Tradycyjnie tego dnia Diecezjalny Dzień Chorych obchodzony jest w Sanktuarium Matki Bożej Krasnobrodzkiej. Uroczystości rozpoczęły się wizytą bpa Wacława Depo, ordynariusza zamojsko-lubaczowskiego w Domu Pomocy Społecznej w Majdanie Wielkim, gdzie spotkał się z 60-osobową grupą mężczyzn chorych psychicznie.

Przed Mszą św. pielgrzymi uczestniczyli w Drodze Krzyżowej, która z powodu deszczu nie mogła się odbyć tradycyjnie w Kalwarii Krasnobrodzkiej. W homilii pasterz diecezji ks. bp Wacław Depo nawiązał do święta Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, zwracając uwagę na to, że w duchu wiary pielgrzymujemy dzisiaj nie tylko na miejsce objawień i łaski. Również do domu Zachariasza i Elżbiety w Ain Karem, gdzie spełniło się niezwykłe spotkanie dwóch matek – Maryi i Elżbiety. W tym spotkaniu to, co najbardziej istotne zostało właściwie wyśpiewane poprzez serce Elżbiety i Maryi. – Elżbieta wypowiedziała radość w Duchu Świętym, że poruszyło się dzieciątko w Jej łonie. Elżbieta uczestniczy w tajemnicy macierzyństwa Maryi. Nie dokonało się ono w zwykły, ludzki sposób, tylko wybrany przez Boga i w mocy, zacienieniu Ducha Świętego – przypomniał bp Depo.

– Maryja uczy nas dzisiaj w tym spotkaniu w domu Elżbiety i Zachariasza miłości miłosiernej, a więc bliskości Boga wobec trudnej sytuacji cierpienia fizycznego czy duchowego – dodał ordynariusz zamojsko-lubaczowski. Jak podkreślił w pojęciu „miłosierdzie” należy dostrzec zadanie wierności człowieka wobec Boga. Na koniec bp Depo wezwał wiernych, by w tak trudnych chwilach, jakie spotykają naszą Ojczyznę, zawierzyć się opiece Maryi.

Krasnobród znany jest z sanktuarium, w którym znajduje się słynący łaskami obraz Najświętszej Maryi Panny. Początki istnienia kultu Najświętszej Maryi Panny Krasnobrodzkiej sięgają sierpnia 1640 roku – święta Matki Boskiej Śnieżnej, kiedy to jeden z mieszkańców okolicznej wsi Szarowola, Jakub Ruszczyk, przybył do boru pod Krasnobrodem, by modlić się o uzdrowienie. Pogrążony w modlitwie, usłyszał nagle głos: „Postaw tu figurę, albowiem tu będzie się chwała Syna mego odprawiała. A na znak tego wiedz, że jesteś już od choroby zwolniony”. Od tamtego czasu miejsce objawienia się Matki Bożej otaczane jest szczególną czcią. Wielu przybywających tam pielgrzymów doświadczyło cudów i łask. Na znak tego zawieszali na postawionej przez Jakuba Ruszczyka figurze oraz na rosnących obok drzewach różnego rodzaju wota i obrazki. W miejscu objawień Matki Bożej, w latach: 1648-64, postawiono kościół. Wojewoda sandomierski Jan Zamoyski, 23 listopada 1664 r., wystawił dokument będący podstawą do założenia klasztoru dominikańskiego w Krasnobrodzie. Biskup chełmski Stanisław Święcicki dnia 29 czerwca 1679 roku przywraca kościołowi prawa parafialne a duszpasterstwo w nowo erygowanej parafii przekazuje dominikanom. W roku 1680 w Krasnobrodzie łaskę uzdrowienia doznaje Maria Kazimiera Sobieska – żona Króla Polski- Jana III Sobieskiego.
W 1864r. za udział w powstaniu styczniowym rząd carski przeprowadza kasatę zakonów, a w tym i klasztoru dominikańskiego w Krasnobrodzie. Od tego czasu duszpasterstwo prowadzą księża diecezjalni.