Ełk: sympozjum naukowe w WSD

„Osoba i nauczanie św. Jana Pawła II w odbiorze alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Ełku ” – taki tytuł nosiło sympozjum naukowe, inicjowane przez alumnów ełckiego seminarium , które odbyło się 27 maja w WSD w Ełku. Rozpoczęła je Msza św. koncelebrowana w seminaryjnym wieczerniku pod przewodnictwem bp. Jerzego Mazura SVD.

W homilii biskup zwrócił szczególna uwagę na osobę św. Jana Pawła II jako człowieka głębokiej modlitwy i nieugiętego świadka Chrystusa. „Pontyfikat Jana Pawła II zmienił oblicze świata, zmienił również oblicze polskiej ziemi. Także 20 lat temu stanął na naszej ziemi ełckiej jako świadek i głosił w mocy Ducha Świętego. Dzisiaj my napełnieni Duchem Świętym mamy stawać się świadkami Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego w diecezji ełckiej i aż po krańce świata. To my, jako powołani jesteśmy posłani, by mówić, głosić i świadczyć o wielkich dziełach dokonywanych przez Boga, o miłości Boga do człowieka” – wskazywał biskup.

Po Mszy św. w auli Alma Mater odbyła się dalsza część sympozjum.

Ks. dr Marcin Sieńkowski – prefekt WSD w Ełku – wprowadził uczestników sympozjum w jego tematykę poświęconą osobie św. Jana Pawła II. Nadmienił, że przypadająca w tym roku 40. rocznica pierwszej pielgrzymki papieża Polaka do Ojczyzny oraz 20. rocznica jego pobytu w diecezji ełckiej to doskonała okazja do podjęcia refleksji naukowej. Prelegent mówił dalej o powołaniu w ujęciu dwóch papieży, przywołując wydane przez nich posynodalne adhortacje apostolskie: „Pastores dabo vobis” Jana Pawła II i „Christus vivit” Franciszka. Ks. Prefekt zaprezentował różne spojrzenie następców św. Piotra na kwestię powołania, dokonując swego rodzaju zestawienia używanych przez nich słów, a także rozróżniając powołanie w sensie ścisłym i szerokim. Mówił również o strukturze powołania, które „zawsze inicjuje Bóg, człowiek na nie odpowiada, a Kościół pośredniczy w jego realizacji”. Ks. dr Marcin Sieńkowski jako filozof zastanawiał się też nad statusem bytowym powołania, stwierdzając, że „jest to byt relacyjny międzyosobowy”.

Kolejny wykład wygłosił ks. dr hab. Marek Żmudziński, prof. UWM – Dziekan Wydziału Teologii Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Temat jego referatu brzmiał: „Nauczanie ex cathedra w pontyfikacie Jana Pawła II”. Jako teolog fundamentalista próbował on zdefiniować, które wypowiedzi papieskie możemy kwalifikować jako nauczanie ex cathedra. Przywołał dogmat o nieomylności papieża, a także różne opinie teologiczne odnoszące się do tego zagadnienia. Ks. Dziekan stwierdził, że „nauczanie ostatnich papieży, w tym św. Jana Pawła II, podąża bardziej w kierunku pastoralnym niż dogmatycznym”. Doszukując się uroczystego nauczania Papieża Polaka z rangą nieomylności, odwoływał się do treści jego dwóch dokumentów. Przywołał encyklikę „Evangelium vitae” i wypowiedzi odnoszące się do kwestii ochrony życia poczętego, kary śmierci i eutanazji, a także list apostolski „Ordinatio sacerdotalis”, w którym wyraźnie Ojciec Święty wskazywał, że święcenia kapłańskie mogą być udzielane wyłącznie mężczyznom.

Al. Jakub Andruszkiewicz, w przygotowanym referacie, przypomniał pierwszą pielgrzymkę Ojca Świętego do Polski z wyszczególnieniem najważniejszych zadań „zleconych nam” w tej pielgrzymce. Zachęcał do zrobienia rachunku sumienia oraz podjął próbę odpowiedzi na pytania, czy i jak realizujemy pozostawioną nam przez Jana Pawła II misje.
„Nie możemy zaniedbać pamięci o tym kim był Karol Wojtyła dla naszej Ojczyzny Polski, ale także dla naszej małej ojczyzny – Kościoła ełckiego, jak i całego Kościoła Katolickiego. Wielu o tym zapomina, a nawet oskarża papieża niesłusznie o wiele błędów czy złych działań. Nie tylko w Gdańsku został w ostatnim czasie zdewastowany pomnik naszego Wielkiego Rodaka, ale i w naszej Diecezji Ełckiej sam byłem świadkiem jak jeden z jego pomników został naruszony. Dlatego też zachęcam do wgłębiania się w to, co dla każdego z nas, nawet z osobna, Jan Paweł II pozostawił w duszy. Dbajmy o to i nie zapomnijmy o historii Jego świętości” – przekonywał podczas swojego wystąpienia nt. „Przebiegu, znaczenia i owoców pielgrzymki św. Jana Pawła II do Diecezji Ełckiej” al. Jakub Milewski.

Al. Wadzim Kautaniuk opisał działalność św. Jana Pawła II na rzecz szkoły polskiej, przypomniał historię powstania ogólnopolskiej rodziny szkół Jana Pawła II oraz działalność tej organizacji w diecezji ełckiej.

Z kolei al. Adam Brygała w swoim referacie ukazał misyjność Kościoła na podstawie encykliki Redemptoris Missio oraz przedstawił działalność Koła Misyjnego „Baba Yetu” w WSD w Ełku. „Jan Paweł II podkreśla, że działalność misyjna jest konieczna, jest integralną częścią natury Kościoła. Koło misyjne naszego seminarium nosi nazwę Baba Yetu, co znaczy Ojcze nasz w języku suahili. Obecnie koło liczy 15 członków. Staramy się podejmować działania misyjne. Przede wszystkim wspomagamy misjonarzy duchowo, szczególnie tych z naszej diecezji. Uważamy, że ta duchowa łączność i wstawiennictwo jest kluczowe, dlatego też każdego dnia jest odmawiana koronka do Bożego Miłosierdzia przez konkretne osoby w intencji misji i misjonarzy, z prośbą o nowe powołania misyjne. Oprócz modlitwy, regularnie wysyłamy listy na Święta Bożego Narodzenia i Wielkanoc z pozdrowieniami, życzeniami, wsparciem oraz zapewnieniem o naszej pamięci o nich. Wysyłamy kartki do około 40 misjonarzy i misjonarek. Staramy się także wspierać naszych misjonarzy materialnie, na ile to oczywiście możliwe. Największym sukcesem na tym polu był ostatni rok, 2018, gdzie zebraliśmy 51 tys. zł., a łącznie przez ostatnie 3 lata – około 110 tys. zł”- mówił prelegent.

Natomiast al. Grzegorz Uklejewski w referacie „Szlaki papieskie – drogami rozwoju osoby, wspólnoty, rodziny i regionu” opisał ideę powstanie szlaków papieskich. Przypomniał wezwanie Jana Pawła II, by dbać, ocalić od zapomnienia te trasy które przemierzał. Trochę własnych refleksji z przemierzania jednego ze szlaków. Wspominał także o inspiracji jaką czerpał Jan Paweł II z przyrody do swojej twórczości.

W programie sympozjum była też dyskusja panelowa, poprowadził ją ks. dr Marcin Sieńkowski, Prefekt WSD. Spotkanie zakończyło się wspólną agapą.