Faustyna Kowalska i jej Dzienniczek

*Siostra Faustyna (Helena) Kowalska (1905-1938)*
Jest pierwszą rodowitą Polką która została kanonizowana. W swoim „Dzienniczku” zapisała orędzie miłosierdzia przekazane jej podczas wielokrotnych objawień przez ukazującego się jej Jezusa. Prezentuje bardzo prosty, uniwersalny i głęboko ewangeliczny wzór doskonałości chrześcijańskiej, który polega na całkowitym zawierzeniu Bożemu Miłosierdziu.
Helena Kowalska (w zakonie Faustyna) urodziła się 25 sierpnia 1905 r. jako trzecie z dziesięciorga dzieci, w rolniczej rodzinie z Głogowca. Do szkoły chodziła niecałe 3 lata, a następnie jako kilkunastoletnia dziewczynka opuściła dom rodzinny, by na służbie u zamożnych rodzin w Aleksandrowie, Łodzi i Ostrówku zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom. Od 16. roku życia pracowała jako służąca.
W 1925 r. po długich poszukiwaniach, mimo sprzeciwu rodziców i braku posagu, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. Pracowała w kilku domach zgromadzenia, najdłużej w Krakowie, Płocku i Wilnie. Pełniła obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. Oprócz przełożonych i kilku spowiedników nikt nie zdawał sobie sprawy z niezwykłości jej przeżyć. Wtajemniczeni zaś, którym zwierzyła się ze swych wizji, nie odnosili się do niej przychylnie. Od kierowników duchowych często słyszała: „Niech siostra sobie wybije z głowy, żeby Pan Jezus miał z siostrą tak poufale przestawać, z taką nędzną, z taką niedoskonałą. Pan Jezus tylko ze świętymi duszami obcuje”.
Również ks. Michał Sopoćko – który potem szerzył przesłanie Bożego Miłosierdzia i założył Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego – początkowo chciał zrezygnować z funkcji spowiednika s. Faustyny, a nawet posłał ją na badania psychiatryczne.
W ostatnich latach życia s. Faustyna bardzo cierpiała: chorowa ła na gruźlicę. Zmarła w opinii świętości 5 października 1938 roku w wieku 33 lat. Jej ciało złożono w grobowcu na cmentarzu klasztornym w Krakowie Łagiewnikach. W czasie procesu informacyjnego w 1966 roku szczątki s. Faustyny złożono pod posadzką po prawej stronie kaplicy, a przed beatyfikacją przełożono do relikwiarza i złożono na ołtarzu pod obrazem Jezusa Miłosiernego. 18 kwietnia 1993 roku s. Faustyna została beatyfikowana, a 30 kwietnia 2000 r. – kanonizowana.

*Dzienniczek*||
Jest to jedyne dzieło mistyczne napisane w języku polskim. Najważniejsza prawda i nowość nauki przekazanej przez s. Faustynę to określenie miłosierdzia jako najważniejszego przymiotu Boga: „Bóg jest miłością, a miłosierdzie jest Jego czynem, w miłości się poczyna, w miłosierdziu się przejawia”.
„Dzienniczek” – należący do nurtu tzw. mistyki oblubieńczej, której klasycznym, najpełniejszym wyrazem są dzieła św. Teresy z Avili i św. Jana od Krzyża – powstał w ciągu czterech ostatnich lat życia s. Faustyny. Twierdziła ona, że swoje przeżycia spisywała na żądanie Pana Jezusa. Polecenie takie wydał jej także spowiednik, ks. Michał Sopoćko. Zapisy mistycznych przeżyć powstawały w przerwach między ciężką pracą fizyczną a innymi zajęciami, pomimo braku wykształcenia i ciężkiej choroby siostry Faustyny.
Na „Dzienniczek” składa się sześć zeszytów rękopisu s. Faustyny i zeszyt zatytułowany „Moje przygotowanie do Komunii św.”. W 1959 roku Stolica Apostolska zakazała propagowania „Dzienniczka”. Jak się okazało, przyczyną było błędne tłumaczenie zapisów siostry Faustyny. Zakonnica, która przepisywała zeszyty, m.in. opuściła niektóre zdania i nie wyróżniła wypowiedzi Pana Jezusa, co sprawiało wrażenie, że Faustyna żąda czci dla siebie.
Po wyjaśnieniu wątpliwości i nowym zredagowaniu „Dzienniczka”, w 1978 roku Jan Paweł II odwołał zakaz. Pierwsze krytyczne wydanie, będące wierną kopią oryginału, ukazało się w 1981 roku. Od połowy lat 80. w Polsce ukazuje się co roku nowe wydanie „Dzienniczka”; jest on tłumaczony na wiele języków, ostatnio także na arabski.

*Objawienia* ||
Podczas objawień Jezus powierzył s. Faustynie misję przypominania światu znanej z Pisma Świętego prawdy o miłosiernej miłości Boga do każdego człowieka, przekazaniu nowych form kultu Miłosierdzia Bożego oraz zainspirowaniu apostolskiego ruchu Bożego Miłosierdzia. Zadaniem tego ruchu jest dążenie do chrześcijańskiej doskonałości drogą ufności i miłosierdzia, głoszenie słowem i życiem tajemnicy Miłosierdzia Bożego oraz wypraszanie go dla całego świata.
Wszystko to s. Faustyna opisała w swoim „Dzienniczku”. Napisała, że Chrystus ukazywał się jej już na kilka lat przed wstąpieniem do Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w 1925 roku. Pierwszy raz podczas balu, kiedy to – jak pisze – czynił jej wyrzuty, że opiera się powołaniu do życia zakonnego. Widzenia nie opuszczały s. Faustyny do końca życia: w zaciszu celi, w kaplicy, ogrodzie, podczas modlitwy i pracy. Obdarzona była darem kontemplacji, ukrytymi stygmatami, darem proroctwa i czytania w duszach ludzkich.
Jak głosi „Dzienniczek”, dopiero od 1931 roku Jezus zaczął wskazywać zakonnicy pięć sposobów, w jaki ludzie mogą wypraszać zbawienie dla siebie i całego świata:
. specjalna modlitwa zwana koronką do Miłosierdzia Bożego,
. modlitwa przed obrazem „Jezu ufam Tobie”,
. modlitwa w godzinę konania Jezusa na krzyżu (o godz. 15.00), zwanej Godziną Miłosierdzia,
. obchodzenie Święta Miłosierdzia oraz
. szerzenie czci Miłosierdzia.
Każda z wizji odbywała się w innym miejscu i czasie, na przestrzeni kilku lat. Jeśli s. Faustyna zwlekała z wypełnieniem woli Chrystusa, ponaglał ją w następnych widzeniach: podczas modlitwy, pracy czy odpoczynku. Pan Jezus skierował do niej następujące wezwanie: „Wysyłam ciebie do całej ludzkości z moim miłosierdziem. Jesteś sekretarką mojego miłosierdzia; wybrałem cię na ten urząd w tym i przyszłym życiu, abyś dawała duszom poznać moje wielkie miłosierdzie, jakie mam dla nich i zachęcała je do ufności w przepaść mojego miłosierdzia”.
Zapis z roku 1931: „Wieczorem ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony a drugi blady. Po chwili powiedział mi Jezus: Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz z podpisem 'Jezu ufam Tobie’. Chcę, aby ten obraz był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia”. Obraz ten został namalowany pod kierunkiem s. Faustyny przez Adolfa Hyłę w roku 1943.

*Koronka do Miłosierdzia Bożego* ||
Modlitwa ta każdego dnia łączy miliony osób na całym świecie. Codziennie o godz. 15:00, w godzinie śmierci Jezusa, wierni powtarzają słowa zapisane w „Dzienniczku”: „Dla Jego bolesnej Męki, miej miłosierdzie dla nas i całego świata”. A także: „Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata”. Odmawiana na różańcu modlitwa kończy się trzykrotnym wezwaniem: „Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem…”
Zgodnie z zapiskami s. Faustyny, Pan Jezus obiecał, że – o ile będzie to zgodne z Jego wolą – spełni prośby odmawiających tę modlitwę: „Dusze, które odmawiać będą tę koronkę, miłosierdzie moje ogarnie w życiu, a szczególnie w śmierci godzinie”.
Szczególne znaczenie ma godzina odmawiania modlitwy: „Ile razy usłyszysz, jak zegar bije trzecią godzinę, zanurzaj się cała w miłosierdziu moim, uwielbiając i wysławiając je; wzywaj jego wszechmocy dla świata całego, a szczególnie dla biednych grzeszników, bo w tej chwili zostało na oścież otwarte dla wszelkiej duszy”.
„Dzienniczek” mówi o jeszcze jednej, szczególnej obietnicy Chrystusa: „Dusze, które szerzą cześć miłosierdzia mojego, osłaniam przez życie całe, jak czuła matka swe niemowlę, a w godzinę śmierci nie będę im Sędzią, ale miłosiernym Zbawicielem”.
Koronka do Miłosierdzia Bożego jest już przetłumaczona na prawie wszystkie języki świata, w tym na narzecza afrykańskie.

*Kult Bożego Miłosierdzia* ||
Kult Miłosierdzia Bożego zaczął się rozwijać wkrótce po śmierci s. Faustyny, zwłaszcza w trudnych latach II wojny światowej. Żołnierze polscy roznieśli orędzie o Bożym Miłosierdziu na cały świat. W czapki wszywali maleńkie wizerunki Jezusa Miłosiernego, produkowane specjalnie dla nich w Wilnie.
Dzięki Polakom z armii Andersa, utworzonej w 1941 roku w ZSRR, kult miłosierdzia dotarł do Iranu, Palestyny, Libanu, Egiptu, a stamt ąd – do Afryki i Włoch. W 1943 r. krakowski spowiednik s. Faustyny, o. J. Andrasz, jezuita, poświęcił obraz namalowany przez Adolfa Hyłę według wizji s. Faustyny i ofiarowany do klasztornej kaplicy jako wotum za ocalanie rodziny z wojennej zawieruchy. O. Andrasz zapoczątkował też uroczyste nabożeństwo ku czci Miłosierdzia Bożego. Kaplica, która służyła dotąd siostrom i wychowankom, stała się miejscem publicznego kultu. Już w następnym roku o. Andrasz poświęcił drugi obraz Jezusa Miłosiernego pędzla A. Hyły, dopasowany wielkością do wnęki bocznego ołtarza. Wizerunek bardzo szybko zasłynął łaskami.