Gatulacje na 70-lecie święceń kapłańskich kard. Brandmüllera

Stanowisko odrzucające plan reform tzw. drogi synodalnej Kościoła w Niemczech jest naznaczone poważną troską o Kościół w tym kraju, a sędziwy purpurat upomina, gdy widzi, że zagrożone są tradycja i nauczanie Kościoła katolickiego – stwierdził kierujący archidiecezją Bamberg jako administrator apostolski bp Herwig Gössl.

Emerytowany przewodniczący Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych, liczący 94 lata kard. Walter Brandmüller został wyświęcony na kapłana przez arcybiskupa Josepha Otto Kolba w Bambergu 26 lipca 1953 roku. Urodził się 5 stycznia 1929 roku w Ansbach i był wikarym w Kronach i Bambergu, zanim poświęcił się studiom teologicznym, a zwłaszcza historii Kościoła. Będąc przez wiele lat pracownikiem Kurii Rzymskiej, kard. Brandmüller zawsze utrzymywał kontakt ze swoją diecezją. Ostatnio obchodził 65. rocznicę święceń kapłańskich w katedrze w Bambergu w 2018 roku.

Nawet w podeszłym wieku kardynał zawsze wypowiadał się krytycznie i upominająco, gdy widział, że tradycja i nauczanie Kościoła katolickiego są zagrożone. Jego odrzucenie planów reform przedstawionych przez niemiecką drogę synodalną było nacechowane poważną troską o Kościół w Niemczech – wskazał bp Gössl. Zaznaczył, że takie krytyczne i szczere głosy są ważne w procesie reform i zawsze służą rewizji własnego stanowiska. Krótko przed swym jubileuszem kard. Brandmüller publicznie określił jako „heretyków” i „osoby wyraźnie niereligijne”, tych niemieckich biskupów którzy na przykład opowiadają się za święceniami kapłańskimi kobiet lub dopuszczeniem do Eucharystii osób rozwiedzionych, żyjących w nowych związkach cywilnych. Jasno bronił nauczania encykliki „Humanae vitae” i przestrzegał przed „rozwadnianiem” nauczania Kościoła.

Ks. Walter Brandmüller w 1963 obronił doktorat na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium, a w 4 lata później przeprowadził tamże habilitację, jest teologiem i historykiem, specjalizującym się w dziejach Kościoła, zwłaszcza soborów. Był m.in. współzałożycielem w 1969 i długoletnim wydawcą czasopisma „Annuarium historiae conciliorum”, ukazującego się w Paderbornie i serii „Konziliengeschichte”. Pod jego kierunkiem wydano także w latach 1991-99 „Podręcznik historii Kościoła bawarskiego” (3 tomy w 4 częściach). Od 1971 do przejścia na emeryturę w 1997 był kierownikiem zakładu nowej i średniowiecznej historii Kościoła na Uniwersytecie w Augsburgu. W 1981 został członkiem Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych w Watykanie, a 13 czerwca 1998 Jan Paweł II mianował go przewodniczącym tej instytucji. Przewodniczył również Międzynarodowej Komisji Porównawczej Historii Kościoła. Stanowisko szefa Komitetu piastował dwie pełne 5-letnie kadencje do 3 grudnia 2009, gdy Benedykt XVI powołał na jego miejsce francuskiego premostratensa o. Bernarda Ardurę. Papież Benedykt XVI mianował go kardynałem w 2010 roku. Nadal mieszka w Rzymie.