Głębowice: do dawnej świetności wracają zabytkowe ołtarze z drewnianej świątyni

Rzadko pojawiający się w sztuce polskiej wizerunek św. Tytusa – współpracownika św. Pawła Apostoła – to jeden z ołtarzy w drewnianym kościele w Głębowicach koło Oświęcimia, który wrócił do swej dawnej świetności dzięki pracom konserwatorsko-restauratorskim. W ten sposób zabytkowa świątynia staje się ważnym miejscem na mapie kulturalnej diecezji bielsko-żywieckiej.

W głębowickiej świątyni od kilku lat prowadzone są prace konserwatorsko-restauracyjne. Dzięki tym zabiegom ponad 3 lata temu w kościele odsłonięto przepiękną polichromię z lat 30. ub. wieku wykonaną przez ucznia Jana Matejki Adama Giebułtowskiego.

Teraz zakończono pierwszy etap prac przy dwóch ołtarzach bocznych: św. Tytusa i Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jak wyjaśnił ks. dr Szymon Tracz, konserwator architektury i sztuki sakralnej diecezji bielsko-żywieckiej i dyrektor Muzeum Diecezjalnego, obie neobarokowe nastawy powstały w XIX wieku i stanowią fundację miejscowej rodziny Duninów, pełniącej funkcję kolatorów kościoła.

„W zwieńczeniu ołtarza w kaplicy południowej znalazł się rzadko pojawiający się w sztuce polskiej wizerunek św. Tytusa – współpracownika św. Pawła Apostoła w charakterystycznym stroju nawiązującym do biskupiego stroju Kościoła Wschodniego. Święty był patronem Tytusa Dunina – kolatora kościoła w Głębowicach. Sam ołtarz zaskoczył konserwatorów i wiernych, gdyż spod warstwy beżowej odsłonięto kolor czarny, naśladujący marmurowe struktury wykonane z czarnego marmuru dębnickiego bardzo popularnego w dobie baroku” – podkreślił historyk sztuki.

Do drugiego ołtarza w kaplicy północnej mógł wreszcie powrócić czczony w parafii wizerunek Pana Jezusa Bielańskiego, będący świadkiem popularnego w tym regionie kultu tego obrazu w sanktuarium w Bielanach k. Kęt.
Wzniesiony na wzgórzu głebowicki kościół parafialny po raz pierwszy jest wzmiankowany w spisie świętopietrza z lat 1325-1327. W czasach reformacji został zajęty przez kalwinów i Kościół katolicki odzyskał go dopiero w 1659 roku. Ówczesny biskup krakowski Mikołaj Oborski dokonał wtedy ponownej konsekracji świątyni.