Grekokatolicy będą mieli nowego błogosławionego

5 sierpnia Ojciec Święty Franciszek przyjął na audiencji kardynała Marcello Semeraro, prefekta Dykasterii ds. Kanonizacyjnych. Podczas audiencji papież upoważnił tę dykasterię do promulgowania dekretów jednego o męczeństwie (do beatyfikacji) oraz pięciu o heroiczności cnót (do beatyfikacji tych sług i służebnic Bożych konieczny będzie jeszcze dekret o cudzie).

Chodzi o następujące dekrety:

– męczeństwa Sługi Bożego Piotra Pawła Orosa, kapłana greckokatolickiej eparchii Mukaczewo (Ukraina); zabitego z nienawiści do wiary 28 sierpnia 1953 r. w Siltse (Ukraina) – upoważniający do beatyfikacji;

– heroiczności cnót Sługi Bożego Jesúsa Antonio Gómeza Gómeza, kapłana diecezjalnego; urodzonego 26 marca 1895 r. w El Santuario (Kolumbia) i zmarłego 23 marca 1971 r. w Medellín (Kolumbia)

– heroiczności cnót sługi Bożego Umilego z Genui (w świecie: Giovanni Giuseppe Bonzi), kapłana z Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, założyciela Dzieła Uśmiechu Franciszkańskiego i Zgromadzenia Małych Służebnic Dzieciątka Jezus; urodzonego 21 kwietnia 1898 r. w Genui (Włochy) i zmarłego tamże 9 lutego 1969 r.

– heroiczności cnót sługi Bożego Jana Sáncheza Hernándeza, kapłana z Sodalicji Księży Diecezjalnych Czcicieli Serca Jezusowego, założyciela Instytutu Świeckiego Sług Jezusa Chrystusa Kapłana; urodzonego 9 listopada 1902 r. w Villanueva del Campillo (Hiszpania) i zmarłego 18 lipca 1975 r. w Madrycie (Hiszpania)

– heroiczności cnót sługi Bożego Vittorio Coelho de Almeida, kapłana ze Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela (redemptoryści); urodzonego 22 września 1899 r. w Sacramento (Brazylia) i zmarłego 21 lipca 1987 r. w Guaratingueta (Brazylia)

– heroiczności cnót Służebnicy Bożej Marii Celiny Kannanaikal, siostry ze Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Maryi Niepokalanej; urodzonej 13 lutego 1931 r. w Kundannur (Indie) i zmarłej 26 lipca 1957 r. w Kannur (Indie).

Czcigodny Sługa Boży Piotr Paweł Oros urodził się 14 lipca 1917 r. w miejscowości Biri (Węgry) w rodzinie głęboko chrześcijańskiej kapłana greckokatolickiego. W 1937 r., czując się powołanym do kontynuowania tradycji rodzinnej jako kapłan, wstąpił do seminarium w Użgorodzie i 18 czerwca 1942 r. przyjął święcenia kapłańskie jako celibatariusz w greckokatolickiej eparchii Mukaczewo (Ukraina), której jurysdykcja obejmowała cztery państwa: Ukraina, Węgry, Słowacja i Rumunia. Został wysłany jako wikariusz do wsi Velyki Komjaty i Małe Komjaty i wyróżniał się gorliwością duszpasterską i wielkim umiłowaniem ubogich. W 1943 roku z powodu wojny ukończył kurs kapelanów wojskowych w Barce, koło Koszyc, po którym wrócił do swojej parafii.

W 1944 roku terytorium Zakarpacia zostało zajęte przez Armię Czerwoną i włączone do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Sowieckiej, a następnie z ZSRR. Wraz z tą przymusową aneksją rozpoczęły się prześladowania Kościoła greckokatolickiego. W 1946 roku Piotr Paweł został przeniesiony do Bilky, w okręgu Irszawa, jako proboszcz. Od 1948 r. nasiliły się na niego naciski, aby przeszedł do Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej, ale oparł się. W 1949 r. zakazano działalności duszpasterskiej i zamknięto wszystkie cerkwie greckokatolickie. Władze zlikwidowały greckokatolicką eparchię mukaczewską. Wraz z przymusową aneksją do ZSRR rozpoczęły się prześladowania Kościoła greckokatolickiego.

W 1953 r. wydano nakaz aresztowania go. Próbował uciec. 28 sierpnia, w święto Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny, został zatrzymany przez policjanta na stacji kolejowej w miejscowości Siltse koło Irszawy, który go zabił.

Czcigodny Sługa Boży był człowiekiem pobożnym i wiernym swoim obowiązkom kapłańskim.

Został zabity z broni palnej. Otwór po kuli z pistoletu, który go zabił, wszedł przez brodę, przeszedł przez szyję i wyszedł przez ramię. Był on kapłanem o mocnej wierze. Wobec nacisków, by przeszedł na prawosławie, pozostał wierny Ojcu Świętemu i świadomie przeżywał stan osoby podejrzanej, kontrolowanej i narażonej na samowolne aresztowanie i niesprawiedliwość. Kiedy w 1949 r. zdelegalizowano Kościół greckokatolicki, świadomy zagrożeń odważnie kontynuował swoją posługę potajemnie. Był inwigilowany przez służby specjalne. Jedną z form walki z Kościołem była bowiem eliminacja ważnych osób, które cieszyły się dużym szacunkiem w społeczeństwie. Był prześladowany wyłącznie z powodu wiary.

Jego zabójstwo zostało natychmiast uznane za męczeństwo. Choć jego ciało pozostało ukryte aż do rozpadu Związku Radzieckiego, pamięć o nim nie zanikła w sercach wiernych. Opinia ta trwa do dzisiaj a także pewna opinia o cudach za jego przyczyną.