Homilia Papieża podczas beatyfikacji Matki Teresy

Publikujemy tłumaczenie homilii Jana Pawła II wygłoszonej 19 października na placu św. Piotra podczas Mszy św. beatyfikacyjnej Matki Teresy z Kalkuty.

1. „Kto chce być pierwszy między wami niech będzie niewolnikiem wszystkich” (Mk 10, 44). Jezusowe słowa skierowane do uczniów, które przed chwilą zabrzmiały na tym placu, wskazują jaka powinna być droga, która prowadzi do ewangelicznej „wielkości”. To droga, którą sam Chrystus przemierzył aż po krzyż; itinerarium miłości i służby, które odwraca wszelką ludzką logikę. Być niewolnikiem wszystkich!
Tą logiką pozwoliła się prowadzić Matka Teresa z Kalkuty założycielka Misjonarek i Misjonarzy Miłości, którą dziś z radością wpisuję w poczet błogosławionych. Jestem osobiście wdzięczny tej mężnej kobiecie, której obecność czułem zawsze blisko siebie. Jako ikona Dobrego Samarytanina szła wszędzie by służyć Chrystusowi w najuboższych i pośród ubogich. Ani konflikty, ani wojny nie były w stanie jej zatrzymać.
Co jakiś czas przybywała by opowiedzieć mi o swoich doświadczeniach w służbie wartościom ewangelicznym. Pamiętam, na przykład, jak powiedziała po otrzymaniu pokojowej Nagrody Nobla: „Jeśli usłyszycie, że jakaś kobieta nie chce urodzić swojego dziecka i zamierza je usunąć, starajcie się przekonać ją aby mi je przyniosła. Ja je będę kochała widząc w nim znak Bożej miłości.
2. Czyż nie wymownym jest fakt, że jej beatyfikacja przypada dokładnie w dniu, w którym Kościół obchodzi Światowy Dzień Misyjny. Świadectwo życia Matki Teresy przypomina wszystkim, że ewangelizacyjna misja Kościoła dokonuje się poprzez miłość, karmioną modlitwą i słuchaniem Słowa Bożego. Bardzo wymownie ten styl misjonarski przedstawia obraz ukazujący nową błogosławioną, która jedną ręką trzyma dziecko a w drugiej przesuwa paciorki różańca. Kontemplacja i działanie, ewangelizacja i promocja człowieczeństwa; Matka Teresa głosi Ewangelię swoim życiem w całości ofiarowanym ubogim, ale jednocześnie w całości spowitym w modlitwie.
3. „Kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą”(Mk 10,43). Ze szczególnym wzruszeniem wspominamy dziś Matką Teresę, wielką służebnicę ubogich, Kościoła i całego świata. Jej życie jest świadectwem godności i uprzywilejowania pokornej służby. Wybrała nie tyle bycie najmniejszą, ile służebnicą najmniejszych. Jako prawdziwa matka ubogich, pochylała się nad osobami doświadczającymi ubóstwa w różnej postaci. Jej wielkość polega na zdolności dawania bez obliczania kosztów, dawania „aż do bólu”. Jej życie było radykalnym przeżywaniem i śmiałym głoszeniem Ewangelii.
Wołanie Jezusa na krzyżu: „Pragnę” (J 19,28), wyrażające głębię Bożej tęsknoty za człowiekiem, przeniknęło duszę Matki Teresy i znalazło w jej sercu żyzną glebę. Zaspokajanie Jezusowego pragnienia miłości i zbawienia dusz w jedności z Maryją, stało się jedynym celem życia Matki Teresy. Ono także stanowiło wewnętrzną moc, popychającą ją do „dążenia z pośpiechem” przez cały świat, aby pracować na rzecz zbawienia i uświęcenia najuboższych z ubogich.
4. „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili”(Mt 25,40). Ten ewangeliczny werset, tak ważny dla zrozumienia służby Matki Teresy ubogim, stał u podstaw jej pełnego wiary przekonania, że dotykając zranionych ciał ludzi ubogich, dotyka ciała Chrystusa. To do samego Jezusa, ukrytego pod udręczoną postacią najuboższych z ubogich, kierowała się Jej posługa. Matka Teresa uwidacznia najgłębszy sens służby – akt miłości wobec głodnych, spragnionych, cudzoziemców, nagich, chorych, więźniów (por. Mt 25, 34-36) odnosi się do samego Jezusa.
Rozpoznając Go, służyła Mu z całkowitym oddaniem, wyrażając subtelność swej oblubieńczej miłości. Tak więc w całkowitym oddaniu się Bogu i bliźniemu, Matka Teresa odnalazła największe spełnienie, żyjąc najszlachetniejszymi wartościami swej kobiecości. Chciała być znakiem „Bożej Miłości, Bożej Obecności, Bożego Współczucia” i przypomnieć w ten sposób o wartości i godności każdego z dzieci Bożych, „stworzonych do kochania i bycia kochanym”. W ten sposób Matka Teresa „prowadziła dusze do Boga i Boga ku duszom”, zaspokajając pragnienie Chrystusa skierowane zwłaszcza ku ludziom najbardziej potrzebującym, u których postrzeganie Boga zostało zmącone przez cierpienie i ból.
5. „Syn człowieczy przyszedł, aby dać życie na okup za wielu” (Mk 10,45). Matka Teresa dzieliła z Ukrzyżowanym Jego bolesną mękę, w szczególny sposób podczas długich lat „wewnętrznych ciemności”. Ta przeszywająca do głębi próba została przyjęta jako szczególny „dar i przywilej”.
W godzinach największych ciemności, Matka Teresa, chwytała się wytrwale modlitwy przed Najświętszym Sakramentem. Ta duchowa udręka prowadziła ją do coraz większego utożsamiania się z tymi, którym codziennie służyła, doświadczając cierpienia a czasem wręcz odrzucenia. Powtarzała często, że największym ubóstwem to być niepotrzebnym, nie mieć nikogo, kto się Tobą zaopiekuje.
6. „Daj nam Panie Twoją łaskę, w Tobie pokładamy nadzieję !” Ileż razy tak jak Psalmista, również Matka Teresa, w chwilach wewnętrznego przygnębienia powtarzała Swemu Panu: W Tobie, w Tobie pokładam nadzieję, mój Boże”. Oddajmy cześć tej drobnej kobiecie zakochanej w Bogu, tej pokornej zwiastunce Ewangelii i niestrudzonej dobrodziejce ludzkości. Czcimy w Niej jedną z najbardziej znamienitych osobowości naszej epoki. Przymnijmy Jej przesłanie i naśladujmy Jej przykład.
Najświętsza Maryjo Panno, Królowo wszystkich Świętych, pomóż nam być cichymi i pokornymi sercem, tak jak ta mężna zwiastunka miłości. Pomóż służyć z radością i uśmiechem każdej osobie którą spotykamy. Pomóż być misjonarzami Chrystusa, naszego pokoju i naszej nadziei. Amen!