„Jan Paweł II i Leszek Kołakowski dobrze się rozumieli”

Kard. Stanisław Dziwisz odprawił 24 lipca w bazylice ojców dominikanów w Krakowie Mszę św. w intencji zmarłego tydzień temu prof. Leszka Kołakowskiego.

Metropolita krakowski wspominał spotkania tego wybitnego filozofa z Janem Pawłem II.

„Polska i świat cenią prof. Leszka Kołakowskiego jako wybitnego uczonego. Swoim wyjątkowym talentem i mądrością, swoimi przemyśleniami i osiągnięciami w dziedzinie filozofii ubogacił naukę i wniósł liczący się wkład w kształtowanie życia społecznego w naszych czasach” – mówił kard. Stanisław Dziwisz na rozpoczęcie Mszy św. w intencji zmarłego filozofa.

Wspomniał liczne spotkania w Castel Gandolfo, kiedy to prof. Kołakowski brał udział w konferencjach w Pałacu Apostolskim, na które Ojciec Święty Jan Paweł II podczas wakacji zapraszał najwybitniejszych przedstawicieli różnych dziedzin nauki.

„Spotkania prof. Leszka Kołakowskiego z Ojcem Świętym były zawsze twórcze i przyjazne” – zaznaczył metropolita krakowski. Jego zdaniem, obaj „dobrze się rozumieli na płaszczyźnie nauki i oceny współczesnego świata”.

„Uderzała mnie zawsze jego obecność na Mszach św. celebrowanych przez Jana Pawła II w kaplicy Domu Papieskiego. Nie była to tylko bierna obecność” – wyznał hierarcha. Według niego, podczas tych Mszy św. prof. Kołakowski spotykał się z Bogiem.

„Wspominając dziś te spotkania z Castel Gandolfo pragnę razem z wami prosić Boga, by przyjął dobro, którego dokonał w swym życiu profesor i darował mu jego ludzkie słabości” – powiedział metropolita krakowski.

Wraz z kard. Stanisławem Dziwiszem Mszę św. w intencji prof. Kołakowskiego celebrowali ks. Adam Boniecki, o. Grzegorz Chrzanowski OP oraz o. Jan Andrzej Kłoczowski OP, który wygłosił homilię.

Leszek Kołakowski urodził się 23 października 1927 r. w Radomiu. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 50. pracował w Katedrze Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, w Instytucie Nauk Społecznych oraz Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Kierował też katedrą Filozofii Nowożytnej UW. W latach 1947-1966 należał do PZPR, był jednym z współtwórców warszawskiej szkoły historyków idei. W 1966 r. za radykalną krytykę władz partii, został z niej usunięty. Odebrano mu też katedrę na uniwersytecie.

Do najbardziej znanych dzieł prof. Kołakowskiego należą: „Główne nurty marksizmu”, „Rozmowy z diabłem”, „Kultura i fetysze” oraz „Obecność mitu”. Jego słynny esej „Tezy o nadziei i beznadziejności”, opublikowany w paryskiej „Kulturze” w 1971 r., stał się intelektualnym fundamentem dla antykomunistycznej opozycji, a także inspiracją do powstania Komitetu Obrony Robotników.

Był doktorem honoris causa wielu uczelni i laureatem prestiżowych wyróżnień, jak Nagroda Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych im. Johna Klugego. Dwa lata temu, podczas Międzynarodowych Targów Książki w Jerozolimie, otrzymał Wielką Nagrodę Jerozolimską.

Od 1991 r. Leszek Kołakowski był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Należał również do Fundacji im. Stefana Batorego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Od 2006 r. był honorowym członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.

Prof. Leszek Kołakowski zmarł 17 lipca w Oksfordzie. Miał 82 lata.