Sympozjum „Duchowa adopcja a kultura pro-life”

„Duchowa adopcja a kultura pro-life. Jasnogórski horyzont obrony życia dzieci poczętych” – to temat sympozjum naukowego, które odbędzie się na Jasnej Górze 11 kwietnia. Wpisuje się ono w 20-lecie powstania w częstochowskim sanktuarium Centralnego Ośrodka Duchowej Adopcji. Organizatorami konferencji są: Wydział Teologiczny Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie we współpracy z Instytutem Teologicznym Zakonu św. Pawła Pierwszego Pustelnika i Jasnogórskim Instytutem Maryjnym.

Podjęte zostaną m.in. filozoficzno-etyczne konteksty zagrożenia ludzkiego życia, biblijne podstawy duchowej adopcji, aspekty pastoralne. Celem spotkania będzie zwrócenie uwagi na duchową adopcję jako jeden z ważnych wymiarów charyzmatu paulinów i Jasnej Góry na tle różnych inicjatyw w Polsce mających na celu obronę życia dzieci poczętych.

Jak przypomina o. Łukasz Filipiuk, idea duchowej adopcji dziecka zagrożonego zagładą w łonie matki bierze początek w objawieniach Matki Bożej w Fatimie w 1917 r. W pierwszym objawieniu Maryja poprosiła dzieci, do których przyszła, aby modląc się codziennie na różańcu i ofiarując swe cierpienia, czyniły zadość Bogu za grzechy świata. Błękitna Armia Matki Bożej Fatimskiej rozpoczęła inicjatywę modlitewną znaną dziś jako duchowa adopcja. Następnym miejscem, o którym wiadomo, że duchowa adopcja była realizowana, jest Anglia.

Inicjatorami powstania w Polsce duchowej adopcji byli świeccy skupieni we wspólnocie „Straż Pokoleń” przy paulińskim kościele Świętego Ducha w Warszawie, skąd, co roku wyrusza piesza pielgrzymka na Jasną Górę. W tym kościele, 2 lutego 1987 r. zostały złożone pierwsze przyrzeczenia Duchowej Adopcji.

Dziś jest ona dziełem krzewionym na całym świecie jako szczególna forma obrony życia i pomoc rodzicom zmagającym się m.in. z syndromem poaborcyjnym, jest też dla osoby ją podejmującej dziękczynieniem za własne życie.

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego polega na indywidualnym modlitewnym zobowiązaniu podjętym w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa 9 miesięcy. Osoba podejmująca modlitwę odmawia jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańca oraz modlitwę w intencji dziecka i jego rodziców.

Można dołączyć dodatkowe postanowienia: czytanie Pisma Świętego, adorację Najświętszego Sakramentu, Komunię św., praktyki ascetyczne, a także konkretną pomoc osobom potrzebującym. Należy podejmować postanowienia realne, mając na uwadze indywidualne możliwości ich wypełnienia. Duchowa adopcja dziecka poczętego może być podjęta w dowolnym czasie, również prywatnie w domu, ale zwyczajowo w uroczystej formule zapoczątkowuje się ją w uroczystość Zwiastowania Pańskiego lub inne święto Matki Bożej.

Dziewięciomiesięczna modlitwa za życie jest także odpowiedzią na Jasnogórskie Śluby Narodu bł. kard. S. Wyszyńskiego. Gdy w 1956 r. komuniści wprowadzili prawo do aborcji na życzenie Prymas wspólnie z polskimi biskupami wydał list, w którym aborcję nazwano „pokojowym samobójstwem narodu”. Wskazał na potrzebę obrony życia nienarodzonych, która jest polską racją stanu i nadrzędnym interesem państwowym.

Prymas apelował wówczas do rodzin, by stały na straży życia. – Jaka jest rodzina domowa, taka też będzie rodzina ojczysta. Jeśli rodzina domowa będzie rodzić żywych, to i Naród będzie żył. (…) Jeśli nie będą umieli uszanować maleńkiego życia, które się rodzi w komórce życia domowego, nie uszanują i życia obywateli, bo nauczą się mordować już w rodzinach – wskazywał kard. Wyszyński. – W ten sposób zamiast społeczności życiodajnej, będzie się wyrabiać społeczność morderców. Będzie to naród samobójczy (…). Taki naród się skończy – przestrzegał Prymas Tysiąclecia.