Jasna Góra – wielkopostna modlitwa przy zabytkowym krzyżu

Zgodnie z tradycją w piątek Wielkiego Postu rano na Jasnej Górze odprawiona została Msza św. przy bocznym ołtarzu w Kaplicy Matki Bożej, gdzie znajduje się słynący łaskami krzyż z figurą Chrystusa. Gotycki krucyfiks pochodzący z XV w. mimo wojen i pożarów, lat niewoli, dotrwał do naszych czasów. To jeden z najcenniejszych zabytków Jasnej Góry.

Ołtarz nosi wezwanie Chrystusa Ukrzyżowanego. Wzorowany jest na ołtarzu z czczonym w katedrze wawelskiej krucyfiksem królowej Jadwigi. Przy nim do końca XVIII odprawiane były przez jasnogórskich paulinów Msze św. wotywne za królów polskich – fundatorów i dobrodziejów klasztoru jasnogórskiego.

Obecnie Msza św. przy ołtarzu z Jezusem Ukrzyżowanym odprawiana jest tylko kilka razy w roku – w kolejne piątki Wielkiego Postu.

Gotycki krucyfiks to zabytek pochodzący z XV w., z warsztatu Wita Stwosza. Rzeźba jest zawieszona przy ołtarzu z połowy XVIII w. Według tradycji został ofiarowany na Jasną Górę po śmierci Kazimierza Jagiellończyka przez królową wdowę Elżbietę.

W czasie pożaru Jasnej Góry w 1690 r. został okopcony i poczerniały, ale ocalał. Został najprawdopodobniej przemalowany w technice olejnej. Warstwę tej farby zdjęto podczas restauracji pod koniec XX w.

Na Jasnej Górze od początku powstania klasztoru, obok kultu Matki Bożej bardzo widoczny był również kult Świętego Krzyża. To za sprawą Paulinów, których założyciel bł. Euzebiusz od początku obrał drogę naśladowania Chrystusa Ukrzyżowanego.

Pierwszy klasztor pauliński na Węgrzech, gdzie zakon się zrodził, otrzymał jakby programowy tytuł św. Krzyża. Dla pierwszych paulinów, którzy podjęli upodobnienie się do Chrystusa Ukrzyżowanego, surowość życia, posty, czuwania i dobrowolnie przyjęte wyrzeczenia były świadectwem ich bezkompromisowego stylu ewangelicznego.