Jedyna katedra mariawicka w Polsce

W Płocku znajduje się jedyna katedra Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Polsce. Mieszkańcy miasta i turyści podziwiają ten strzelisty, neogotycki obiekt przy ul. Kazimierza Wielkiego 37, górujący nad tą częścią Starego Miasta. 25 stycznia w świątyni odbędzie się nabożeństwo w ramach Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan.

Ruch mariawicki powstał pod koniec XIX w., stawiając sobie za cel naśladowanie życia Marii – łac. Mariae vitam imitantes. Założycielka mariawityzmu Maria Franciszka Kozłowska (1862-1921), w 1893 r. doznała w Płocku objawienia wskazującego na potrzebę odnowy moralnej ludzkości przez nieustającą adorację Przenajświętszego Sakramentu i wzywanie pomocy Matki Bożej.

Kościół Starokatolicki Mariawitów wyodrębnił się z Kościoła rzymskokatolickiego w 1906 r. po tym, gdy Stolica Apostolska odmówiła zalegalizowania mariawickich zgromadzeń modlitewnych i ekskomunikowała Marię Franciszkę Kozłowską.

Katedra Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, nazywana Świątynią Miłosierdzia i Miłości, pełni funkcję centralnego ośrodka kultu religijnego Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to jedyna katedra tego Kościoła w Polsce. Obiekt przy ul. Kazimierza Wielkiego 37 stanowi cenny przykład neogotyckiego założenia klasztornego.

W latach 1911-1914 mariawici wznieśli trójnawową bazylikę wraz z kompleksem klasztornym. Fundusze na budowę pochodziły z ofiar kapłanów i sióstr zakonnych oraz wiernych. Katedra mariawicka jest budowlą pięcioosiową, zbudowaną na planie krzyża łacińskiego, z trzema wysmukłymi wieżami oraz wieżą kwadratową z łukowatym hełmem od strony południowej. Katedrę zbudowano w stylu gotycko-angielskim, co doskonale pokazują ostrołukowe, dwudzielne okna. Budynki klasztorne zbudowano analogicznie. Doskonale pasują one do katedry, tworząc jednolity, spójny zespół katedralno-klasztorny.

Od strony ul. Kazimierza Wielkiego katedra ma plan w kształcie litery E, co jest symbolem słowa Eucharystia. Od strony Wisły zaś ma kształt litery F, co jest symbolem imienia zakonnego „Franciszka” – założycielki zgromadzenia Marii Kozłowskiej, nazywanej „Mateczką”. Projektantem budynków był Jan Maria Kowalski (1871-1942), pierwszy biskup i przełożony zgromadzenia. Plany techniczne wykonali: inż. Feliks Szymanowski i Wacław Przysiecki.

Konsekracja świątyni i poświęcenie klasztoru odbyły się 15 sierpnia 1914 r. Wnętrze świątyni jest w stylu neogotyckim. Ołtarz główny jest konfesją (grobem) Marii Franciszki Kozłowskiej (1862-1921), którą pochowano pod prezbiterium. Do krypty z trumną prowadzą schody. W chwili śmierci założycielki kościół mariawicki liczył 43 tys. wiernych skupionych w 67 parafiach. Zgromadzenie miało 77 świątyń, 58 kaplic i 25 szkół. 29 stycznia 1935 r. mariawici podzielili się na dwa kościoły: Kościół Starokatolicki Mariawitów z siedzibą w Płocku i Kościół Katolicki Mariawitów z siedzibą w Felicjanowie k. Płocka.

Płock jest siedzibą Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, należącego m.in. do Światowej Rady Kościołów, Konferencji Kościołów Europejskich i Polskiej Rady Ekumenicznej. Każdego roku, od 15 sierpnia 1914 r., w rocznicę poświęcenia Świątyni Miłosierdzia i Miłości, do Płocka przybywają pielgrzymki ze wszystkich parafii mariawickich. by uczestniczyć uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

25 stycznia w mariawickiej Świątyni Miłosierdzia i Miłości odbędą się nieszpory z udziałem przedstawicieli płockich Kościołów chrześcijańskich: starokatolickiego mariawitów, rzymskokatolickiego, prawosławnego i ewangelickiego.