Józefina Bakhita – święta niewolnica

O jej narodzinach i dzieciństwie nic nie wiemy, jak również nie znamy jej prawdziwego imienia. Mimo swojej dobroci i życzliwości, jako czarnoskóra niewolnica musiała znosić wiele upokorzeń i cierpień. Dziś obchodzimy liturgiczne wspomnienie św. Józefiny Bakhity.

Św. Józefina Małgorzata Fortunata Bakhita urodziła się najprawdopodobniej w 1869 lub 1970 roku w Sudanie. O jej narodzinach i dzieciństwie nic nie wiemy. Nie znamy jej prawdziwego imienia. Wiadomo tylko, że pochodziła z jakiegoś plemienia w Afryce Wschodniej i jako kilkuletnie dziecko została porwana przez arabskich handlarzy niewolników i wystawiona na sprzedaż jako niewolnica; powtarzało się to zresztą wielokrotnie na targach w sudańskich miastach El Obeid i Chartumie.

Znosiła wiele upokorzeń i cierpień fizycznych i psychicznych, m.in. w tyrańskiej rodzinie tureckiej, która traktowała ją z wielkim okrucieństwem. W niewoli porywacze nadali jej imię, które w tym wypadku miało szyderczy wydźwięk – bachit po arabsku znaczy „szczęśliwa”.

Jej los odmienił się, gdy w 1883 r. na targu w Chartumie kupił ją włoski konsul Callisto Legnani. Trafiła do rodziny, w której po raz pierwszy zetknęła się z wiarą katolicką. Gdy po kilku latach konsul wraz z rodziną musiał opuścić Sudan i wracać do ojczyzny, Bakhita poprosiła, aby zabrał ją ze sobą.

Czytaj także: Dziś Dzień Walki z Handlem Ludźmi 

W Genui, gdzie mieszkał Legnani, dziewczyna trafiła do zaprzyjaźnionej z nim rodziny Michielich, z którą zamieszkała później w Zianigo w północnych Włoszech. Została tam piastunką a następnie przyjaciółką córki. Dzięki nim zetknęła się w Wenecji ze zgromadzeniem sióstr św. Magdaleny z Kanossy (kanosjankami), które uczyły ją religii.

9 stycznia 1890 r. przyjęła chrzest, otrzymując imiona Józefina Małgorzata Fortunata, natomiast jej dotychczasowe imię arabskie stało się jej nazwiskiem. Wkrótce też postanowiła całkowicie poświęcić się Bogu i rozpoczęła nowicjat w tymże zgromadzeniu. 8 grudnia 1896 r. złożyła śluby wieczyste. W klasztorze w Schio, w którym mieszkała do końca życia, z radością i pokorą wypełniała wszelkie czynności, jakie jej powierzano: szyła, haftowała, gotowała, była furtianką itp.

Swą dobrocią i życzliwością szybko zdobyła sobie miłość mieszkańców. Zmarła w opinii świętości 8 lutego 1947. Błogosławioną ogłosił ją – jako pierwszą Sudankę – św. Jan Paweł II 17 maja 1992 r. Jej kanonizacja odbyła się natomiast  1 października 2000. Jest patronką chrześcijan w Sudanie, zgromadzeń kanosjanek i kanosjanów oraz dzieł miłosierdzia.