Jubileusz 50-lecia ośrodka dla trędowatych Jeevodaya w Indiach

Osoby współpracujące i wspierające placówkę w Jeevodaya modliły się na Jasnej Górze z wdzięcznością za 50-lecie ośrodka dla trędowatych Jeevodaya w Indiach i 30 –lecie pracy na rzecz chorych i odrzuconych lekarki i misjonarki Heleny Pyz z Instytutu Prymasowskiego.

Helena Pyz przekonuje, że trzeba „budować świat duchowy, budować ducha młodych ludzi, żeby powracali do wartości chrześcijańskich, patriotycznych, wartości, które będą budowały ich rodziny, a później następne pokolenia.

Helena Pyz urodziła się w 1948 r. w Warszawie. W 10. roku życia przeszła chorobę Heinego-Medina, wskutek czego przez wiele lat posługiwała się w chodzeniu kulami łokciowymi, a od 2011 roku porusza się na wózku inwalidzkim. Jeszcze jako studentka, w 1971 r. wstąpiła do Instytutu Prymasa Wyszyńskiego. W latach 80. była zaangażowana w organizowanie NSZZ „Solidarność” w środowisku medycznym. Do Indii wyjechała w 1989 roku – jak zaznacza – z potrzeby serca. W 1986 r. usłyszała, że w ośrodku dla trędowatych w Indiach ciężko choruje jego założyciel, ks. Adam Wiśniewski, pallotyn, który był w tym czasie jedynym lekarzem otaczającym opieką kilkanaście tysięcy ludzi. Tę informację odczytała jako wezwanie dla siebie. Po trwających ponad dwa lata staraniach, 14 lutego 1989 r. po raz pierwszy udała się w podróż do Indii. Przyjechała do Jeevodaya mimo bariery językowej, braku doświadczenia w leczeniu trądu i chorób tropikalnych, mimo trudności materialnych i klimatycznych. Od 30 lat kieruje jako jedyny lekarz Ośrodkiem Rehabilitacji Trędowatych „Jeevodaya”.

– Każdy z nas przede wszystkim doznaje miłosierdzia. Wszystko jest darem. Tak naprawdę to jest tylko przekazywanie tych okruchów, które otrzymujemy z miłosiernego serca Boga komuś następnemu. Mamy taki obowiązek; świadczyć miłosierdzie, to jest powołanie człowieka – mówi o swojej pracy lekarka.

Ośrodek ten, którego nazwa oznacza „świt życia”, mieści się w indyjskim stanie Chhattisgarh. Jest to miejsce, w którym chorzy na trąd objęci są leczeniem, profilaktyką, kształceniem oraz szeroko pojętą rehabilitacją: medyczną, psychiczną i społeczną.

Mimo ogromnego postępu w walce z jedną z najstarszych chorób, jakie zna ludzkość, trąd jest co prawda chorobą zapomnianą, ale nie wyeliminowaną i nadal groźną. Od momentu wynalezienia antybiotyków trąd jest całkowicie do pokonania. Mimo to, jak informuje Światowa Organizacja Zdrowia, co roku odnotowuje się ponad 210 tys. przypadków nowych zachorowań. Ponad połowa z nich dotyczy Indii, gdzie żyje 70 proc. wszystkich trędowatych.

Jak podkreśla Małgorzata Smolak z Fundacji Heleny Pyz „Świt Życia” opieka nad ludźmi dotkniętymi trądem to także walka ze społecznym odrzuceniem chorych i przywracanie im godności. Osoby ze znamionami trądu są odrzucane, są na marginesie społeczeństwa. – Człowiek, który raz został odrzucony traci wiarę, ufność drugiemu człowiekowi, więc nasza rola w ośrodku Jeevodaya to też jest niejako przywracanie człowieczeństwa tym ludziom – tłumaczy Smolak.

W prowadzonej przez Ośrodek szkole uczy się i mieszka obecnie w internacie 250 dzieci z rodzin osób naznaczonych trądem.

Kościół prowadzi na całym świecie ponad 600 ośrodków dla trędowatych. Tylko w Indiach jest ich 243.