Kard. Baldisseri o Dokumencie Przygotowawczym Synodu Biskupów o młodzieży

Dokument Przygotowawczy Synodu Biskupów o młodzieży przedstawił w Watykanie kard. Lorenzo Baldisseri. XV Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów nt. „Młodzież, wiara i rozeznanie powołania” odbędzie się w październiku 2018 r. w Watykanie.

Sekretarz generalny Synodu poinformował, że dokument został wysłany do rad hierarchów katolickich Kościołów wschodnich, do konferencji episkopatów, dykasterii kurii rzymskiej i Unii Przełożonych Generalnych instytutów życia konsekrowanego, aby „rozpocząć etap konsultacji całego ludu Bożego”. Ma to na celu zebranie informacji o dzisiejszej kondycji ludzi młodych w różnych kontekstach jej życia, aby można było ją odpowiednio rozeznać przy tworzeniu „Instrumentum laboris” – dokumentu roboczego zgromadzenia synodalnego. Konsultacja ta jest skierowana także do wszystkich młodych świata.

Kard. Baldisseri zaznaczył, że Synod poświęcony młodzieży jest kontynuacją drogi, jaką przemierza Kościół pod kierunkiem papieża Franciszka. Podkreślany w Dokumencie Przygotowawczym centralny charakter radości i miłości jest jasnym odwołaniem do adhortacji apostolskich „Evangelii gaudium” i „Amoris lætitia”. Nie brakuje też odniesień do encyklik „Laudato si’” i „Lumen fidei”, a także nauczania Benedykta XVI.

Dokument składa się z trzech części. Pierwsza zaprasza do wsłuchania się w rzeczywistość, druga ukazuje znaczenie rozeznawania w świetle wiary, by dokonywać wyborów odpowiadających woli Bożej i dobru osoby, trzecia zaś koncentruje się na działalności duszpasterskiej wspólnoty kościelnej. Wprowadza do nich ewangeliczny obraz „umiłowanego ucznia”.

Część pierwsza, zatytułowana „Młodzi we współczesnym świecie”, przynosi opis sytuacji ludzi młodych w dzisiejszej rzeczywistości w zależności od specyficznych uwarunkowań poszczególnych regionów. Odwołuje się do niektórych badań społecznych, pomocnych w zajęciu się tematyką rozeznawania powołania, np. wielorakie wyzwania związane z kulturą „scjentystyczną”, brakiem bezpieczeństwa, bezrobociem, korupcją, a także zjawiskami alkoholizmu, gier czy narkomanii.

Centralna, część druga dokumentu nosi tytuł „Wiara, rozeznanie, powołanie”. Podkreśla, że źródłem rozeznawania powołania jest „wiara jako udział w sposobie patrzenia Jezusa”. Poprzez nią człowiek, „w dialogu z Panem i wsłuchując się w głos Ducha”, dokonuje fundamentalnych wyborów. Tylko prawidłowe rozeznanie pozwoli młodej osobie naprawdę znaleźć swą osobistą, jedyną i niepowtarzalną drogę życia. Proces ten opisują trzy słowa użyte w „Evangelii gaudium” nr 51: rozpoznać (to, co dzieje się we własnym wnętrzu), interpretować (to, co zostało rozpoznane) i decydować (jako „prawdziwe działanie ludzkiej wolności i osobistej odpowiedzialności”).

Dokument wyjaśnia, że termin „powołanie” powinien być rozumiany w szerokim znaczeniu, gdyż dotyczy szerokiej gamy możliwości konkretnej realizacji własnego życia w radości miłości i pełni, wynikających z daru z samego siebie dla Boga i innych ludzi. Chodzi o znalezienie konkretnej formy, w której ta realizacja może nastąpić „poprzez serię wyborów, które wyrażają stan życia (małżeństwo, kapłaństwo, życie konsekrowane itp.), zawód, sposób zaangażowania społecznego i politycznego, styl życia, zarządzanie czasem i pieniędzmi itd.).

Życiowy wybór dokonuje się w tajemnicy własnego sumienia. Każdy słucha tam głosu Boga, podejmuje z nim dialog i na końcu podejmuje decyzje. Pomoc innych osób, o ile jest konieczna, nie może zastąpić tego osobistego i intymnego dialogu.

Część trzecia, zatytułowana „Działania duszpasterskie”, kładzie akcent na znaczenie, jakie dla Kościoła ma „towarzyszenie młodym w przyjęciu radości Ewangelii” w naszych czasach, które naznaczone są niepewnością i brakiem bezpieczeństwa. Uwaga zwrócona jest na podmioty, miejsca i narzędzia tego towarzyszenia.

Podmiotami działalności duszpasterskiej są sami młodzi, zarówno jako protagoniści, jak i odbiorcy. Kościół prosi ich, by pomogli mu zidentyfikować bardziej skuteczne sposoby głoszenia Dobrej Nowiny. Potrzebne są osoby, będące punktami odniesienia: najpierw rodzice, później duszpasterze, osoby konsekrowane, nauczyciele i inni wychowawcy. Osoby te muszą posiadać autorytet, jasną tożsamość ludzką, solidną przynależność kościelną, widoczną jakość duchową, żywą pasję wychowawczą i głeboką zdolność rozeznawania. Odpowiedzialność zaś spoczywa na całej wspólnocie wierzących.

Miejscami działań duszpasterskich są: życie codzienne, zajęcia dla młodych, Światowe Dni Młodzieży, wydarzenia diecezjalne, parafie, oratoria, uniwersytety, szkoły katolickie, wolontariat, działalność społeczna, ośrodki duchowości, doświadczenia misyjne, pielgrzymki, pobożność ludowa, a także „świat cyfrowy”, który otwiera nowe możliwości, ale też przynosi nowe zagrożenia.

Narzędziami z kolei są m.in. sposoby wyrazu właściwe młodym, wychowanie, modlitwa, cisza, kontemplacja.

Na końcu dokumentu znajduje się kwestionariusz, również złożony z trzech części. Pierwsza dotyczy zebrania danych statystycznych. Druga składa się z pytań. Nowością jest to, że po 15 pytaniach ogólnych następują 3 pytania specyficzne dla konkretnych regionów geograficznych, na które odpowiedzieć mają tylko ich mieszkańcy. Trzecia część, będąca również nowością, ma na celu dzielenie się z całym Kościołem często bardzo interesującymi doświadczeniami z różnych regionów świata, które mogą stać się pomocne dla wszystkich.

Kard. Baldisseri zapowiedział, że na podstawie otrzymanych odpowiedzi zostanie zredagowane „Instrumentum laboris”, które otrzymają uczestnicy zgromadzenia Synodu Biskupów nt. młodzieży.