Kard. Henryk Gulbinowicz kończy 90 lat

Kard. Henryk Gublinowicz, który przez blisko 30 lat pełnił funkcję metropolity wrocławskiego – kończy jutro 90. lat.

Urodził się 17 października 1923 roku w podwileńskich Szukiszkach, w archidiecezji wileńskiej.Szkołę podstawową ukończył w Wilnie. W tym też mieście, po ukończeniu Gimnazjum, uzyskał świadectwo dojrzałości. W roku 1944 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Wilnie, przeniesionym – w roku 1945 – do Białegostoku, gdzie 18 czerwca 1950 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk abp. Romualda Jałbrzykowskiego.

W roku 1959, na prośbę biskupa warmińskiego Tomasza Wilczyńskiego, podjął wykłady z teologii moralnej i etyki w Wyższym Seminarium Duchownym „Hosianum” w Olsztynie oraz pełnił szereg funkcji wychowawczych: prefekta studiów, wicerektora, wreszcie rektora (1968-1970).

Jako wychowawca kandydatów do kapłaństwa dał się poznać jako doskonały pedagog, ceniony wykładowca i utalentowany organizator. Równocześnie angażował się dynamicznie w pracę duszpasterską wśród miejscowej młodzieży akademickiej i pracowników nauki przy parafii pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Olsztynie.

W 1970 roku został mianowany administratorem apostolskim w Białymstoku, konsekrowany 8 lutego 1970 roku.

W 1975 r. został mianowany metropolitą wrocławskim, dziesięć lat później został kardynałem. Funkcję metropolity wrocławskiego kard. Gulbinowicz pełnił do 2004 r., kiedy to osiągnął wiek emerytalny.

W maju 2010 r. kard. Gulbinowicz obchodził uroczyście 60-lecie kapłaństwa, 40-lecie biskupstwa i 25-lecie kardynalatu.

22 września br. w sanktuarium Matki Bożej Ostrobramskiej w Wilnie odbyła się uroczysta Msza św. z udziałem Jubilata. „Tu są początki wspaniałego, długiego, obfitego w dokonania życia naszego kochanego księdza Kardynała" – mówił podczas liturgii bp Ignacy Dec.

Po Eucharystii w Ostrej Bramie kard. Gulbinowicz przyjął z rąk ministra kultury Edwarda Trusewicza medal Ministerstwa Kultury Litwy zwany "Nieś swoje światło i wierz". Odznaczenie to jest wyrazem wdzięczności państwa litewskiego za wsparcie, jakiego kardynał – będąc członkiem watykańskiej Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich – udzielał obywatelom byłych republik radzieckich (w szczególności Litwy) w latach 70. i 80. XX wieku. Była to pomoc materialna, druk literatury religijnej, jak też pomoc w zachowaniu dziedzictwa kulturowego i religijnego.