Kard. Hollerich: „instrumentum laboris” kompasem między pamięcią a nową „wizją całości”

Aby odpowiedzieć na pytanie, jakie są charakterystyczne znaki Kościoła synodalnego, konieczne będzie „ćwiczenie pamięci w jej najgłębszym duchowym sensie”. Trzeba bowiem ponownie połączyć się z dwoma latami podróży, które poprzedziły rozpoczęcie Zgromadzenia Ogólnego i być przygotowanym, aby „nasza praca była owocna” i „nasze wspólne rozeznanie mogło postępować naprzód”. Przypomniał o tym ojcom synodalnym arcybiskup Luksemburga kard. Jean-Claude Hollerich SI, relator generalny Synodu Biskupów, na zakończenie pierwszej kongregacji generalnej 4 października, przedstawiając pierwszy moduł dyskusji nad dokumentem roboczym „instrumentum laboris”, zatytułowany „O Kościół synodalny: doświadczenie integralne”.

Niezależnie od dotychczasowego osobistego zaangażowania – od tych, którzy przyczynili się do opracowania dokumentów końcowych po etapach kontynentalnych, po tych, którzy wysłuchali sprawozdań powołanych zespołów synodalnych – przebyta dotychczas droga synodalna pozostawiła ślady. Są nimi „myśli, emocje, uczucia, intuicje, wątpliwości, obawy, entuzjazm”, do których odzyskania kard. Hollerich zachęca zarówno przez własne doświadczenie, jak i słuchanie wiernych, duchowieństwa i świeckich, których do tej pory spotkał. „Pamięć, z którą należy nawiązać kontakt, jest pamięcią zbiorową Ludu Bożego, a nie tylko pamięcią osobistą każdego z nas” – zaznaczył mówca.

Jego zdaniem należy dążyć do tego, aby przemienność między „circoli minori” („małymi grupami”) a kongregacją generalną była owocna, pielęgnując całościową wizję Synodu, „która stanowi perspektywę znaczeniową i pozwala uniknąć rozproszenia w szczegółach”. „Jednocześnie konkretność kwestii, którymi zajmiemy się później, uwalnia ogólną wizję od ryzyka abstrakcji i uogólnienia” – wskazał relator generalny Synodu.

W „circoli minori”, które rozpoczęły pracę 5 bm. i zakończą ten pierwszy moduł rano w sobotę 7 bm., ojcowie synodalni będą mieli cztery minuty, aby „przekazać to, co jest najbliższe ich sercom”. Pozwalając się prowadzić metodzie „rozmowy z Duchem” – wspólnemu rozeznawaniu rozważanego słowa karmionego modlitwą – wszyscy są zaproszeni do skupienia swych wypowiedzi na tym, „co wydaje się nam najważniejsze i najbardziej znaczące, co czujemy, że najmocniej wyłania się z naszej pamięci”. Po wieczornej (lub porannej) refleksji i modlitwie „pozwólmy wyłonić się punktom, w których czujemy, że jest duża jasność, ale nie zaniedbujmy tych, co do których widzimy, że wciąż jest wiele do zrobienia, w których istnieje mieszanka światła i cienia, bez obawy przed wskazaniem powodów niepewności lub wątpliwości” – przekonywał kardynał.

Zachęcił do zainspirowanie się epizodem uczniów z Emaus z Ewangelii św. Łukasza. „Kiedy Jezus się zbliża, Jego obecność i pytania otwierają przestrzeń do mówienia i słuchania” – wyjaśnił purpurat luksemburski. „Ale pojawia się też rozczarowanie, frustracja, złość, strach. Nie wiem, czy podczas naszej wspólnej podróży doświadczymy wielu momentów opuszczenia, ale ufam, że dzięki działaniu Ducha Świętego pocieszenie zagości w naszych sercach, co jest warunkiem dobrego rozeznania” – podsumował.

Przed zakończeniem pierwszej kongregacji generalnej dwa świadectwa złożyli nowo mianowany kardynał Grzegorz Ryś, metropolita łódzki i oraz Matthew Thomas. Obaj przedstawiali przebieg synodalnej drogi przygotowań do rozpoczynającego się zgromadzenia oraz zaangażowanie, jakie wzbudziła szeroko zakrojona praca prowadzona na ich terenie, zwłaszcza w kilkudziesięciu parafiach archidiecezji łódzkiej oraz w północnych i południowych wikariatach Arabii.