Kard. Kurt Koch doktorem honoris causa Uniwersytetu Opolskiego

Szwajcarski hierarcha, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, wybitnym teolog i orędownik pojednania i pokoju w świecie, odebrał dzisiaj dyplom doktorski z rąk rektora uniwersytetu, prof. Marka Masnyka. Uroczystość w auli Wydziału Teologicznego UO – z udziałem gości z wielu uczelni i wydziałów teologicznych oraz przedstawicieli siostrzanych Kościołów – została poprzedzona Mszą św. pod przewodnictwem kardynała w opolskim kościele seminaryjno-akademickim.

– Jesteśmy codziennie na nowo powoływani do tego osobistego naśladowania Chrystusa – tak jak Piotr. Podobnie jak dzisiejsza Ewangelia znajduje swój finał w słowach posłania Zmartwychwstałego skierowanych do Piotra, tak również życie chrześcijańskie ma swoje przeznaczenie w naśladowaniu Jezusa Chrystusa – mówił w homilii kard Kurt Koch. – W każdym razie jedno jest pewne: gdyby Piotr nie poszedł za Jezusem, lecz pozostał przy swoim zawodzie rybaka, to z pewnością dziś jeszcze nad Jeziorem Tyberiadzkim można by podziwiać hurtownię rybacką o nazwie „Piotr & Co S.A.”, ale wtedy z pewnością nie byłoby Kościoła. Kościół stał się możliwy dzięki temu, że Piotr nie postawił wyłącznie na sukces w rybołówstwie, ale pozwolił się powołać do naśladowania Jezusa Chrystusa.

Po powitaniu gości, rektor Uniwersytetu Opolskiego powiedział: „Dominuje pogląd, że zaszczyt i honor, jakim są honorowe doktoraty, wieńczyć winien osoby o dużym dorobku naukowym, mające związek z uczelnią, która mu ten tytuł nadaje. Kardynał Kurt Koch spełnia z nawiązką oba te kryteria”.

Cytując jednego z recenzentów doktoratu honorowego, rektor podkreślił, iż opolska uczelnia nie mogła trafniej wybrać doktora honoris causa. – Czynimy to w uznaniu jego ponadprzeciętnych zasług zarówno na polu pracy naukowej, jak i działalności pasterskiej – podkreślił.

Drogę od inicjatywy nadania tego tytułu kard. Kochowi do piątkowej uroczystości przypomniał ks. prof. Mateusz Potoczny, dziekan Wydziału Teologicznego. – Opolskie środowisko teologiczne pragnie uczcić wybitnego naukowca, erudytę oraz herolda pojednania i pokoju, który od lat z wielkim zaangażowaniem przyczynia się do budowania mostów między zróżnicowanymi kulturowo, etnicznie i politycznie narodami. Osoba kardynała Kocha, człowieka pojednania, jawi się jako opatrznościowy promień nadziei w szczególnym czasie wojny na Ukrainie, gdy najczarniejsze karty historii XX wieku powtarzają się na naszych oczach.

Laudację na cześć nowego doktora honorowego wygłosił opolski ekumenista, ks. prof. Zygfryd Glaeser. Rozpoczął ją od przywołania tekstu piosenki Czesława Niemena „Dziwny jest ten świat” akcentując jego puentę: „Lecz ludzi dobrej woli jest więcej i mocno wierzę w to, że ten świat nie zginie nigdy dzięki nim. Nie! Nie! Nie! Przyszedł już czas, najwyższy czas, nienawiść zniszczyć w sobie”. Słowa te odniósł do licznych aktywności kardynała w kwestiach dialogu, pojednania i troski o pokój.

Laudator przypomniał, iż kardynał Koch pochodzi ze Szwajcarii. Urodził się w 15 marca 1950 roku w Emmenbrücke w kantonie Lucerna, w diecezji bazylejskiej. Święcenia przyjął w 1982 roku. W 1989 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego i został profesorem teologii ekumenicznej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu w Lucernie. W 1995 roku papież Jan Paweł II mianował go biskupem jego rodzinnej diecezji Bazylea. W 2010 r. papież Benedykt XVI powierzył mu kierowanie Papieską Radą ds. Popierania Jedności Chrześcijan.

Dorobek naukowy kard. Kocha to ok. sześciuset publikacji, w tym ponad siedemdziesiąt książek.

– Mimo wielu obowiązków i zadań związanych z urzędem jaki wypełnia, zawsze, powtarzam zawsze przyjmował zaproszenia opolskiego środowiska naukowo-ekumenicznego do czynnego uczestniczenia w ważnych projektach realizowanych przez Instytut Ekumenizmu i Badań nad Integracją WT UO, m.in. w projekcie pt. „Ekumenizm – Integracja – Pokój”, „Ekumenizm w nauczaniu papieskim”, czy „Ekumeniczna pedagogia papieża Franciszka”. Niezwykle cennym wkładem w budowaniu naukowej „marki” Uniwersytetu Opolskiego na arenie międzynarodowej są publikacje autorstwa kard. Kurta Kocha w „Studia Oecumenica” – podkreślił ks. prof. Glaeser.

Ważną część laudacji poświęcił ekumenicznemu dorobkowi Kurta Kocha. – Ekumenizm w wydaniu naszego Dostojnego Gościa to nie tylko doktryna, która odgrywa tu istotną rolę, ale to także wrażliwość, empatia i umiejętność wsłuchiwania się w przekaz i w duchowe doświadczenie innych połączone z dyplomacją wysublimowaną i nacechowaną pokorą, pozwalającą na właściwą ocenę wielu aktualnych okoliczności i otwierającą na spoglądanie daleko przed siebie – mówił.

Po wygłoszeniu laudacji dziekan Wydziału Teologicznego odczytał łaciński tekst umieszczony na doktorskim dyplomie, a rektor wręczył dokument ks. kardynałowi. Wraz z nimi gratulacje składali laudator oraz recenzenci doktoratu: abp prof. dr. hab. Jerzy Pańkowski, rektor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, oraz o. prof. dr. hab. Zdzisław Józef Kijas, franciszkanin z Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

Wykład kardynała Kurta Kocha nosił tytuł „W jakim miejscu jest dziś ekumenizm?”.

– To pytanie, które często się dziś zadaje, na początku brzmi neutralnie i dlatego niewinnie. Często jednak kryje się za nim podejrzenie – choć także niewypowiedziane – że ekumenizm stoi obecnie w martwym punkcie i nigdzie nie zmierza przyznał kardynał. – Dlatego wiele się mówi dziś o zastoju, a nawet zimie w ekumenizmie. Nie podzielam tej diagnozy, ale raczej jestem przekonany, że ekumenizm postępuje dziś naprzód, ponieważ żyje. Jest to widoczne szczególnie wtedy, gdy spojrzymy na światowy ekumenizm. (…) Ekumenizm dokonuje się z pewnością na różnych poziomach, a przy tym w pierwszym rzędzie w konkretnym miejscu, gdzie żyją chrześcijanie. Konkretny ekumenizm na poziomie lokalnym może jednak odnieść sukces tylko wtedy, gdy poświęci swoją uwagę całościowym procesom ekumenicznym na poziomie uniwersalnym. Ekumenizm bowiem od samego początku jest ruchem ogólnoświatowym.

– Kościół katolicki prowadził i nadal prowadzi taki dialog z niemal wszystkimi Kościołami i wspólnotami chrześcijańskimi: Począwszy od Asyryjskiego Kościoła Wschodu i wschodnich Kościołów prawosławnych, takich jak Koptowie, Ormianie i Syryjczycy, poprzez Kościoły prawosławne tradycji bizantyjskiej i słowiańskiej, poprzez Kościoły i wspólnoty powstałe w wyniku Reformacji, takie jak luteranie i reformowani, baptyści i mennonici, Światowa Wspólnota Anglikańska i metodyści, poprzez starokatolików i różne wolne Kościoły(…). Do tych dialogów dwustronnych dochodzi jeszcze współpraca z Ekumeniczną Światową Radą Kościołów, przed miesiącem rozpoczęliśmy także nowy dialog ze Wspólnotą Kościołów Ewangelickich w Europie (CPCE).

Dialogi te przyniosły wiele pozytywnych owoców, które w pełni potwierdzają przekonanie papieża Jana Pawła II, że ekumeniczne poszukiwanie jedności jest drogą Kościoła i że ta droga jest „nieodwracalna”.