Kard. Maradiaga kończy 80 lat

Metropolita stolicy Hondurasu – Tegucigalpy, pierwszy w historii kardynał z tego środkowoamerykańskiego kraju Óscar Rodríguez Maradiaga SDB kończy 29 grudnia 80 lat. Tym samym stracił on możliwość udziału w przyszłym konklawe i wyboru nowego papieża a liczba uprawnionych do tego purpuratów wynosi obecnie 125 w 224-osobowym Kolegium Kardynalskim.

Salezjanin z Hondurasu jest jedną z najwybitniejszych postaci Kościoła Ameryki Łacińskiej i świata, był m.in. przewodniczącym Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM) i Caritas Internationalis a obecnie jest koordynatorem Rady Kardynałów (C7) doradzającej papieżowi w zarządzaniu Kościołem.

Przyszły kardynał urodził się 29 grudnia 1942 w Tegucigalpie jako trzecie z czwórki dzieci Andresa Rodrígueza Palaciosa i Raquel Maradiaga; jego dziadek ze strony ojca – Jesús María Rodríguez Orellana (1845-1923) był ministrem oświaty Hondurasu. Mały Óscar był żywym, aktywnym dzieckiem o rozległych i bardzo zróżnicowanych zainteresowaniach.

W latach 1949-60 uczęszczał do stołecznego salezjańskiego Instytutu św. Michała. Mając 14 lat uzyskał dyplom pilota samolotów odrzutowych. Przy tym wszystkim odznaczał się żywą wiarą i wcześnie poczuł w sobie powołanie kapłańskie, toteż władze zakonne, widząc jego gorliwość, wysłały go do Salwadoru i tam 3 maja 1961 złożył śluby w Towarzystwie św. Franciszka Salezego. W tymże kraju w latach 1960-63 uczył się również gry na fortepianie i innych instrumentach, a studia muzyczne pogłębiał później w Gwatemali i w Stanach Zjednoczonych (1967-70). W Salwadorze uzyskał również doktorat z filozofii i w 1965 rozpoczął tam pracę nauczyciela fizyki, matematyki, nauk przyrodniczych i chemii. Pracował też w szkole w Hondurasie.

W 1970 wyjechał do Gwatemali i tam 28 czerwca 1970 ówczesny nuncjusz apostolski w tym kraju (i w Salwadorze) abp Girolamo Prigione wyświęcił go na kapłana. Do 1978 ks. Rodríguez pracował w Gwatemali jako nauczyciel chemii i muzyki sakralnej w stołecznej szkole salezjańskiej, wykładał teologię moralną i eklezjologię w miejscowym Salezjańskim Instytucie Teologicznym a w latach 1975-78 był rektorem Salezjańskiego Instytutu Filozoficznego.

Równolegle do tych działań kształcił się na Papieskim Ateneum Salezjańskim i Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie, uzyskując w 1974 w tej drugiej uczelni dyplom z teologii moralnej, a na Uniwersytecie w Innsbrucku (Austria) zdobył w 1975 wykształcenie w zakresie psychologii klinicznej i psychoterapii.

Ta rozległa działalność honduraskiego salezjanina zwróciła już wcześniej uwagę władz kościelnych w jego kraju i 28 października 1978 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Tegucigalpy. Była to jedna z pierwszych nominacji biskupich nowego papieża, a ks. Maradiaga był wówczas w wieku niespełna 36 lat bodaj najmłodszym biskupem świata. Za swe motto przyjął słowa „Mihi vivere Christus est” (Moim zyciem jest Chrystus). Sakrę nominat przyjął 8 grudnia tegoż roku z rąk nuncjusza w Hondurasie abp. Gabriela Montalvo. W latach 1981-84 był jednocześnie administratorem apostolskim diecezji Santa Rosa de Copán. 8 stycznia 1993 Jan Paweł II powołał go na arcybiskupa metropolitę stolicy Hondurasu i jednocześnie na administratora apostolskiego diecezji San Pedro Sula (ten drugi urząd piastował do 1995). Na konsystorzu 21 lutego 2001 Ojciec Święty włączył 59-letniego wówczas arcybiskupa w skład Kolegium Kardynalskiego jako pierwszego syna ziemi honduraskiej w tym gronie.

Hierarcha uczestniczył w wielu ważnych wydarzeniach kościelnych z Synodami Biskupów na czele, kilkakrotnie z bezpośredniej nominacji papieskiej. W latach 1979-88 był wiceprzewodniczącym Caritasu w swoim kraju; od 1979 działał w Latynoamerykańskiej Radzie Biskupiej (CELAM), najpierw jako członek bądź przewodniczący różnych działających w jej łonie wydziałów, następnie w latach 1987-91 był jej sekretarzem generalnym, a w latach 1995-99 jej przewodniczącym. Przez 20 lat: 1996-2016 stał na czele konferencji biskupiej Hondurasu. W latach 2007-15 był przewodniczącym Caritas Internationalis. W maju 2007 uczestniczył w V zgromadzeniu ogólnym CELAM w Aparecidzie (Brazylia). Od 22 października 2008 jest członkiem Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów.

W latach 2005 i 2013 brał udział w obradach konklawe, na których wybrano najpierw Benedykta XVI, a następnie Franciszka. Przed tym pierwszym wydarzeniem był wymieniany jako jeden z głównych kandydatów na najwyższy urząd w Kościele. 13 kwietnia 2013, a więc w miesiąc po swym wyborze papież Bergoglio mianował purpurata z Hondurasu członkiem-koordynatorem Rady Kardynałów (C9), wspierających papieża w kierowaniu Kościołem powszechnym i w przygotowywaniu reformy Kurii Rzymskiej.

Kardynał ma wiele nagród i odznaczeń krajowych i międzynarodowych, kościelnych i świeckich, jest m.in. doktorem h.c. dwóch uniwersytetów włoskich. W 2000 stanął na czele kampanii międzynarodowej na rzecz oddłużenia najuboższych krajów z okazji Roku Świętego.

Obecnie Kolegium Kardynalskie liczy 224 członków, z których 125 ma prawa wyborcze w przyszłym konklawe. 10 z nich powołał św. Jan Paweł II, 34 – jego następca i 81 – Franciszek a wśród 99 kardynałów nieelektorów, 39 mianował papież-Polak oraz po 30 – Benedykt XVI i Franciszek.

Najstarszymi wiekowo kardynałami są: Angolczyk Alexandre do Nascimento (1 III 1925), Argentyńczyk poch. chorwackiego Estanislao Esteban Karlic (7 II 1926) i Ugandyjczyk Emmanuel Wamala (15 XII 1926), najmłodszymi zaś Włoch posługujący w Mongolii Giorgio Marengo, ur. 7 VI 1974, Timorczyk (Wschodni) Virgilio Do Carmo da Silva (27 XI 1967) i Brazylijczyk Paulo Costa (20 VII 1967). Najdłuższy staż w Kolegium mają obecnie trzej kardynałowie: Michael Michai Kitbunchu z Tajlandii, Alexandre do Nascimento z Angoli i Thomas Stafford Williams z Nowej Zelandii, mianowani 2 lutego 1983. Ponadto należy pamiętać, że Benedykta XVI mianował kardynałem św. Paweł VI dnia 27 VI 1977 a Franciszka – św. Jan Paweł II w dniu 21 II 2001.

W przyszłym roku 80 lat skończy 11 kardynałów: Angelo Bagnasco z Włoch – 14 stycznia, Domenico Calcagno również z Włoch – 3 lutego, Dominik Jaroslav Duka OP z Czech – 26 kwietnia, Crescenzio Sepe – 2 czerwca, Giuseppe Versaldi – 30 lipca i Angelo Comastri – 17 września (wszyscy z Włoch), Patrick D’Rozario CSC z Bangladeszu – 1 października, Leonardo Sandri z Argentyny – 18 listopada, Andrew Yeom Soo-jung z Korei Południowej – 5 grudnia, Jean Zerbo z Mali – 27 grudnia i Juan Luis Cipriani Thorne z Peru – 28 grudnia.