Kard. Müller: ideologie nie dają odpowiedzi na pytania człowieka

– Tylko Jezus Chrystus daje pełną odpowiedź na pytania współczesnego człowieka. Ideologie pozostawiają jedynie wewnętrze rozdarcie i dezorientację – powiedział w wywiadzie dla KAI emerytowany prefekt Kongregacji Nauki Wiary, kard. Gerhard Ludwig Müller.

KAI: Eminencjo, w Polsce jako Kościół przeżywamy trudne chwile. Media niemal codziennie informują o nadużyciach duchownych, różnych skandalach. Czy to oznacza, że przeżywamy głęboki kryzys w Kościele?

Kard. Gerhard Müller: Mass media powinny mówić także o własnych skandalach. Tych, które same prowokują, a nie tylko o skandalach w Kościele. Wiemy, że jesteśmy grzesznikami. Nawet wśród apostołów był Judasz, który wydał Jezusa, w tym jest też część wymiaru ludzkiego Kościoła.

Ale ważniejsze jest orędzie jakie niesie Kościół dla zbawienia. Tylko słowo Boże przekazane Kościołowi, który jest ciałem Chrystusa, może zbawić ludzi. W żaden inny sposób ani dziennikarze, ani filantropi, ani władcy, ani politycy, żaden człowiek nie może zbawić innych ludzi. Tylko Bóg jest naszym zbawicielem. Jezus Chrystus jest wcielonym Słowem Bożym i tylko poprzez Kościół Katolicki przekazywana jest ta wielka nadzieja, jaką jest życie wieczne. Dlatego też musimy przeciwstawić się propagandzie antychrześcijańskiej. Mediów nie interesują ewentualne ofiary. Oni je instrumentalizują, żeby dyskredytować Kościół Jezusa Chrystusa.

KAI: Papież Benedykt XVI mówił o dyktaturze relatywizmu. W tej dziedzinie pojawiają się też zagrożenia dla właściwego przekazu nauki Kościoła. W rodzinnych Niemczech waszej Eminencji, wyrażają się one w skrajnych postulatach tzw. „drogi synodalnej”, których nie da się pogodzić z wiarą chrześcijańską.

– Najpierw musimy zastanowić się nad wiarą i nie dać się wytrącić z równowagi przez tę fałszywą propagandę herezji, apostazji, antychrześcijaństwa, która istnieje w dzisiejszej kulturze post chrześcijańskiej, post humanistycznej i antyhumanistycznej, Musimy iść za Jezusem Chrystusem, w kierunku przez Niego wytyczonym. On jest Słowem Prawdy i żadne inne słowo w mass mediach nie może nas zbawić. Nauka Kościoła nie jest systemem ludzkich myśli o Bogu, o transcendentnym podmiocie, lecz jest wyrażeniem Słowa Bożego w ludzkich dziejach, w wyznaniu wiary Kościoła i w życiu sakramentalnym Kościoła.

Mamy owszem do czynienia ze wspomnianą dyktaturą relatywizmu, ale także dyktaturą tej nowej antyludzkiej ideologii jaką jest gender czy ideologia LGBT. Te ideologie są tak samo niebezpieczne jak ideologie socjaldarwinizmu czy narodowosocjalistyczna, ponieważ zaprzeczają wierze w Boga. Ich konsekwencją jest wojna przeciw człowiekowi, przeciw człowiekowi znajdującemu się w lonie matki, przeciw ludziom chorym lub starym. Ich zdaniem tylko super bogaci mają pełne prawo do istnienia i korzystania z życia, a reszta powinna zniknąć z oblicza ziemi. Ale jesteśmy absolutnie przekonani, a to przekonanie ma swą podstawę w Słowie Bożym, że wszyscy ludzie są równi, że każdy człowiek ma wartość absolutną, że jego istnienie, życie, dążenie do szczęścia i życia wiecznego jest zakorzenione w Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. On oddał swoje boskie życie za nas wszystkich, ludzi. On jest jedynym Bogiem, naszym jedynym Zbawicielem i Odkupicielem, naszym Stwórcą, który kocha nas ponad wszystko.

Dlatego sądzę, że chrześcijaństwo zrealizowane w naszym życiu jest jedynym rozwiązaniem dla dzisiejszego świata. Kwestie wojny i pokoju, z tą nową geopolityką Putina czy Xi Jinpinga z tą wojną przeciw Ukrainie, przeciwko Tajwanowi, wszystkie te absurdalne pomysły, jakie oni mają a także korupcja, którą tutaj mamy, nawet w wymiarze sprawiedliwości, czy instrumentalne traktowanie mediów jedynie dla celów politycznych, nie mogą być rozwiązaniem dla wielkich wyzwań ludzkości. Nasi politycy nie mogą dać odpowiedzi na wielkie pytania egzystencjalne: skąd pochodzę? Jaki jest sens życia, cierpienia? Co będzie po mojej śmierci? Jedynie Bóg jest Zbawicielem człowieka. Szczęśliwi są ci wszyscy, którzy ufają Bogu, przeklęci ci wszyscy, którzy są ufność pokładają w człowieku lub w diable.

KAI: Chciałbym jeszcze zapytać o Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów, które odbędzie się w październiku bieżącego roku i rok później w 2024 roku. W ramach przygotowań często przewijało się słowo inkluzywność – włączenie. Jak je właściwie rozmieć?

– Bóg włączył wszystko, ale nie grzechy. To słowo, „inkluzja” stało się chwytem propagandowym, aby zanegować wyraźne przykazania Boże. Potrzebne jest nawrócenie i łaska a nie afirmacja człowieka, kiedy ten człowiek znajduje się w stanie grzechu. Ten kto mówi, że nie ma grzechu, czyni Chrystusa kłamcą, bowiem dla grzeszników, którzy nie chcą się nawrócić i odnowić swego życia nie trzeba było oddawać swego życia na Krzyżu. Zamiast tych uspokajających sumienie słów o inkluzji, lepiej byłoby studiować Słowo Boże, objawienie, naukę Kościoła. Również skorzystać z sakramentu pokuty, a nie mówić tak jak diabeł, ukazując siebie jako anioła światła, mówiąc: „Nie ma grzechu”. Jezus mówi w Ewangelii św. Jana, że „Jeśli nie uwierzycie, że to właśnie Ja jestem, umrzecie w swoich grzechach” (J 8, 24). Wspomniana propaganda twierdzi, że możemy czynić co chcemy, według własnego uznania, wszystko jest dobre. W istocie chodzi jedynie o usankcjonowanie związków homoseksualnych, jakby to było pełnoprawne małżeństwo. Ale tak nie jest i nie może się stać, albowiem Bóg stworzył człowieka mężczyzną i kobietą. To jest regułą w naturze ludzkiej, a także w objawieniu.

KAI: Chciałbym też zapytać o nadzieje i obawy Eminencji związane z procesem synodalnym Kościoła powszechnego.

– Mam nadzieję, że proces synodalny będzie nowym impulsem do pójścia za Jezusem Chrystusem, a nie czynieniem chrześcijaństwa swoistym rodzajem łatwej ideologii.

***
Kardynał Gerhard Ludwig Müller urodził się 31 grudnia 1947 r. w Finthen, na przedmieściach Moguncji. Studiował filozofię i teologię, najpierw w swoim rodzinnym mieście, potem w Monachium i Fryburgu Bryzgowijskim, kończąc w 1977 r. pod kierunkiem Karla Lehmanna – późniejszego kardynała – pracę magisterską „Kirche und Sakramente im religionslosen Christentum. Bonhoeffers Beitrag zu einer ökumenischen Sakramententheologie” (Kościół i sakramenty w religijnym chrześcijaństwie. Wkład Bonhoeffera do ekumenicznej teologii sakramentów).

11 lutego 1978 r. przyjął w Moguncji święcenia kapłańskie z rąk kardynała Hermanna Volka. Po święceniach posługiwał w trzech parafiach i uczył religii w szkołach średnich. W 1985 roku otrzymał profesurę we Fryburgu Bryzgowijskim. W następnym roku powierzono mu katedrę dogmatyki katolickiej na Uniwersytecie Ludwiga-Maximiliana w Monachium.

W czasie swojej działalności dydaktycznej (1986-2002) w stolicy Bawarii pracował także duszpastersko. Od 1990 r. był członkiem Komisji ds. Wiary Konferencji Episkopatu Niemiec, a od 1998 do 2002 r. członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej. W 1999 r. był doradcą teologicznym specjalnego zgromadzenia Synodu Biskupów dla Europy i w tym samym charakterze uczestniczył również w zwyczajnym zgromadzeniu ogólnym, obchodzonym w 2001 r. pod hasłem: „Biskup sługą Ewangelii Jezusa Chrystusa dla nadziei świata”. W tym samym roku został honorowym członkiem Papieskiej Akademii św. Tomasza z Akwinu.

1 października 2002 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem Ratyzbony. Sakrę biskupią otrzymał z rąk kardynała Friedricha Wettera, ówczesnego arcybiskupa Monachium i Freisingu, 24 listopada 2002. W uroczystości uczestniczył również kardynał Joseph Ratzinger, ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary.

Przepowiadanie, kultura, liturgia i działalność charytatywna Kościoła należą do priorytetów jego posługi biskupiej. W tym okresie uczestniczył w Synodzie Biskupów poświęconym Eucharystii w 2005 r., a we wrześniu 2006 r. witał Benedykta XVI podczas jego podróży do Bawarii.

12 czerwca 2012 roku papież Ratzinger zaliczył go w poczet członków Kongregacji Edukacji Katolickiej i Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Natomiast 2 lipca 2012 r. powołał go na prefekta Kongregacji Nauki Wiary oraz przewodniczącego Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, Papieskiej Komisji Biblijnej i Międzynarodowej Komisji Teologicznej, podnosząc go do godności arcybiskupa. 29 września następnego roku został także członkiem Papieskiej Rady ds. Tekstów Prawnych.

Benedykt XVI osobiście powierzył mu edycję Dzieł Zebranych. Aby naukowo wesprzeć ten 16-tomowy projekt, bp. Mueller założył w 2008 roku w Ratyzbonie Instytut Papieża Benedykta XVI, którego głównym zadaniem jest zebranie i opracowanie wszystkich opublikowanych i niepublikowanych materiałów Josepha Ratzingera.

Ma na swoim koncie ponad pięćset publikacji naukowych. Do najbardziej znanych należy „Dogmatyka katolicka”, wielokrotnie dodrukowywana i tłumaczona na różne języki. Otrzymał liczne nagrody międzynarodowe, m.in. Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu oraz Uniwersytetu Jana Pawła II w Krakowie.

23 września 2013 roku papież Franciszek potwierdził go jako prefekta Kongregacji Nauki Wiary, którą kard. Müller pełnił do 1 lipca 2017. 22 lutego 2014 roku papież Franciszek włączył go do Kolegium kardynalskiego i przydzielił jako kościół tytularny św. Agnieszki na Piazza Navona. Jest Członkiem: Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej.

Benedykt XVI wielokrotnie podkreślał swoją przyjaźń z kard. Mūllerem. W liście z okazji 70 urodzin wyraził mu wdzięczność za wypełnienie dzieła, którego z powodu ogromu zajęć nie mógł wypełnić sam – pisząc posoborowy podręcznik dogmatyki. Podkreślał bogactwo wiedzy i wierność kard. Mūllera wobec wiary Kościoła, „która wypływała z Twego wnętrza”. „W Twoich latach rzymskich zawsze byłeś zajęty nie tylko działaniem jako uczony, ale jako mędrzec, jako ojciec w Kościele. Broniłeś jasnych tradycji wiary, ale zgodnie z linią papieża Franciszka starałeś się zrozumieć, jak można przeżywać je dzisiaj” – stwierdził w roku 2017 Benedykt XVI.