Kardynałowie z peryferii świata

Kardynalat jest z pewnością godnością, a nie zaszczytem. W Kościele każda władza wywodzi się z miłości, a jej celem jest miłość. Bycie kardynałem – to nie nagroda za kulminację kariery, godność władzy lub najwyższe wyróżnienie – ale dawanie świadectwa zmartwychwstania Chrystusa aż do przelania krwi. Godność tę należy przyjąć z pokorą, aby w jej świętowanie nie wpełzł duch światowości, który oszałamia bardziej niż grappa wypita na czczo.

Takie to rady dał Franciszek 20 nowym kardynałom z 18 krajów i pięciu kontynentów, których kreował w sobotę w Watykanie. Papież tym razem nie uhonorował zwierzchników prestiżowych biskupstw czy dostojników watykańskich piastujących ważne urzędy, ale wielu nieznanych powszechnie biskupów pochodzących z peryferii Kościoła i świata, m.in. z Wysp Tonga i Zielonego Przylądka, Panamy.
Wśród nowych purpuratów nie znaleźli się słynni zawodowi teologowie, ale duchowni, którzy wyróżnili się szczególnym zaangażowaniem duszpasterskim. Papież posyła nowych kardynałów z peryferii świata na peryferie życia, aby służyli Jezusowi ukrzyżowanemu w każdej osobie zmarginalizowanej. Człowiekowi, który jest głodny, spragniony, nagi, który oddalił się od życia wiary, jest w więzieniu, chory, nie ma pracy, prześladowany, trędowaty na ciele i na duchu czy dyskryminowany. Franciszek stawia przed nimi ważne zadanie, jakim jest omawiana podczas konsystorza reforma, mająca na celu budowę bardziej kolegialnego, synodalnego, zdecentralizowanego oraz transparentnego Kościoła.

Krzysztof Tomasik