Katowice: abp Wiktor Skworc laureatem nagrody Korfantego

Abp Wiktor Skworc został laureatem nagrody im. Wojciecha Korfantego 2014, przyznawanej wybitnym postaciom i instytucjom zasłużonym dla Górnego Śląska. Statuetkę w imieniu metropolity odebrał ks. Grzegorz Olszowski, wikariusz generalny archidiecezji katowickiej.

W tym roku Kapituła Nagrody, pod przewodnictwem prof. Wojciecha Świątkiewicza z Uniwersytetu Śląskiego, zdecydowała o przyznaniu trzech nagród. Poza abp. Wiktorem Skworcem statuetkę otrzymali Jacek Guzy, prezydent Siemianowic Śląskich oraz chór "Ogniwo".

Metropolita katowicki został nominowany do nagrody przez członków koła Związku Górnośląskiego z jego rodzinnej Rudy Śląskiej. Laudację na cześć laureata wygłosił Andrzej Stania, były prezydent miasta. – Arcybiskup Wiktor Skworc dał się poznać jako człowiek obdarzony wieloma talentami przez Stwórcę, pogłębiający te talenty przez pracę duszpasterską skoncentrowaną na człowieku – zaznaczył.

Stania zwrócił uwagę, że metropolita całe swoje nauczenia oparł na katolickiej nauce społecznej. Podkreśli zasługi dla archidiecezji katowickiej i Górnego Śląska, wśród których wymienił m.in. powołanie Synodu czy skupienie programu duszpasterskiego na rodzinie. Odniósł się także do posługi abp. Skworca, jako biskupa diecezji tarnowskiej.

– Jako dobry gospodarz pokazał co to jest śląska gospodarność – mówił Stania. – Udowodnił swoja postawą i działalnością duszpasterską podstawowe cechy mieszkańców Górnego Śląska takie jak: pobożność, pracowitość, przedsiębiorczość, zawierzenie Opatrzności Bożej.

Nagrody przyznano po raz 22. Organizatorem projektu jest Związek Górnośląski. Gala wręczenia nagród odbywa się w Siemianowicach Śl., miejscu urodzenia Wojciecha Korfantego.

Wojciech Korfanty (1873-1939) był polskim przywódcą narodowym Górnego Śląska. Od 1901 r. był redaktorem naczelnym "Górnoślązaka". W latach 1903-12 i 1918 był posłem do Reichstagu i pruskiego Landtagu (1903-18), gdzie reprezentował Koło Polskie. Stanął na czele III powstania śląskiego.

W odrodzonej Polsce w latach 1922-30 był posłem na Sejm, związanym z Chrześcijańską Demokracją. Od października do grudnia 1923 r. był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcą z ramienia ChD. Od 1924 wydawca dzienników "Rzeczpospolita" i "Polonia".

W 1930 r. został aresztowany i wraz z posłami Centrolewu osadzony w twierdzy brzeskiej, jednak z samego procesu brzeskiego został wyłączony. Wiosną 1935 r. w obawie przed represjami udał się na emigrację do Pragi w Czechosłowacji. Po powrocie do kraju w kwietniu 1939 r., został jednak aresztowany i osadzony w więzieniu, z którego zwolniono go dopiero w lipcu, w wyniku ciężkiej choroby. Z jego śmiercią związanych jest wiele niejasności. Jedna z hipotez mówi, że zatruł się oparami arszeniku, którymi nasączone były ściany jego celi.