Kęty: siostra klaryska głosiła kazania u franciszkanów

„Wierzyć w Boga to przede wszystkim świadomie oddać Mu swe serce, zawierzyć Mu siebie, a jednocześnie nosić Go w sercu i kochać” – mówiła klaryska, siostra Rafaela Rapacz OCPA, która na zaproszenie gwardiana 30 września głosiła w klasztorze ojców franciszkanów reformatów w Kętach kazania. Siostry z Zakonu Sióstr Klarysek od Wieczystej, które należą do franciszkańskiej rodzinny zakonnej, kwestowały także przed kościołem na potrzeby kęckiej wspólnoty.

Przedstawicielka klarysek przypominając o zbliżającym się wspomnieniu liturgicznym św. Franciszka, zaproponowała, by na progu Roku Wiary, zastanowić się nad tym, co znaczy wierzyć. Zaznaczyła, że słowo „wierzyć” po łacińskie słowo „credere” (wierzyć) pochodzi od sformułowania „cor dare” – oddać serce.

„Zatem wierzyć w Boga to przede wszystkim świadomie oddać Mu swe serce, zawierzyć Mu siebie, a jednocześnie nosić Go w sercu i kochać” – mówiła i zauważał, że Jan Paweł II w swej encyklice „Fides et ratio” akt wiary nazywał „najdonioślejszym wyborem w życiu człowieka”. „Od tego, komu będziesz wierzył zależy to, komu oddasz swe serce. To nie może być przypadkowa decyzja!” – podkreślała s. Rafaeala.

Zdaniem klaryski, choć większość z wierzących nie znajdzie się w takiej sytuacji, gdy za wiarę w Chrystusa ryzykować będzie utratę życia, to jednak istnieje wiele sposobności do dawania świadectwa naszej wierze. „Żyjemy w czasach i w świecie mocno zsekularyzowanym. Z przestrzeni publicznej usuwa się wszystkie znaki i symbole religijne, a kwestię wiary pragnie się ograniczyć do sfery prywatności. Mamy zatem wiele okazji do tego, by przyznać się do Jezusa przed krewnymi, przyjaciółmi, sąsiadami, może nawet mocno antyreligijnymi” – mówiła i apelowała, by nie brakło nam odwagi, bo, jak zaznaczała dopiero „wyznawanie [wiary] ustami prowadzi do zbawienia” (Rz 10, 10).

Gwardian klasztoru o. Bernard Potępa OFM podkreślił w rozmowie z KAI, że żyjąca w odosobnieniu klauzury, wspólnota kęckich Klarysek od Wieczystej Adoracji jest młodszą gałęzią franciszkańską, a jednym z zadań, jakie stawiał braciom zakonnym św. Franciszek, była także materialna troska o siostry z rodziny franciszkańskiej. „Taka troska jest, moim zdaniem, wyrazem odpowiedzialności za tworzone przez siostry dobro” – dodawał zakonnik.

Zakon Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji (OCPA) powstał w połowie XIX w. we Francji. Do jego powstania przyczyniło się dwoje fundatorów: ks. Jan Chrzciciel Heurlaut i Matka Maria od św. Klary (Wiktoria Józefina Bouillevaux). W 1866 roku do wspólnoty w Troyes wstąpiła Polka – Ludwika Morawska – Matka Maria od Krzyża. W 1871 roku przeszczepiła ona zakon Franciszkanek Najświętszego Sakramentu na ziemie polskie.

Obecnie na całym świecie istnieje 29 autonomicznych domów Klarysek od Wieczystej Adoracji – m.in. we Francji, w Niemczech, w Austrii, Stanach Zjednoczonych, Indiach i Bangladeszu. W Polsce jest osiem takich domów: w Bydgoszczy, Elblągu, Hajnówce, Kętach, Kłodzku, Pniewach, Słupsku i Ząbkowicach Śląskich.

Do Kęt siostry przybyły w 1910 r. 6 lutego 1910 roku bp Anatol Nowak dokonał uroczystego wystawienia Najświętszego Sakramentu do kęckiego klasztoru. W 1999 roku bp Tadeusz Rakoczy ogłosił to miejsce lokalnym sanktuarium Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu.