Kiedy będzie nowy kamerling Kościoła katolickiego?

Wraz ze śmiercią kard. Jeana-Louisa Taurana 5 lipca Kościół katolicki stracił swego kamerlinga, czyli kardynała, zarządzającego na bieżąco Stolicą Apostolską po śmierci lub ustąpieniu papieża do czasu wybrania jego następcy. Obecnie oczekuje się mianowania przez Franciszka nowego kamerlinga. W przeszłości urząd ten pełnili najczęściej sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, ale nie było to sztywną zasadą, której trzymali się papieże.

Teoretycznie Ojciec Święty może tego nie uczynić i Kościół na dłużej może pozostawać bez kardynała piastującego to stanowisko. Podobny precedens był już za pontyfikatu Piusa XII (1939-58), który po śmierci ówczesnego kamerlinga kard. Lorenzo Lauriego (1864-1941, w latach 1921-26 nuncjusza w Polsce), sprawującego ten urząd w latach 1939-41, nie mianował jego następcy. Dopiero gdy papież zmarł 9 października 1958, kardynałowie przebywający wówczas w Rzymie, wybrali ze swego grona nowego kamerlinga w osobie kard. Benedetto Alosi Maselli (pełnił on ten urząd do 30 września 1970).

Urząd kamerlinga jest jednym z dwóch najwyższych w Kościele (drugim jest sekretarz stanu), które nie zaprzestają działalności z chwilą śmierci lub ustąpienia papieża. W czasie „sede vacante”, a więc wakatu na Stolicy św. Piotra, to on zarządza finansami i materialną własnością Kościoła.

Bardziej szczegółowo zadania i funkcje kamerlinga określają dwie konstytucje apostolskie św. Jana Pawła II: „Pastor bonus” z 1988 (o reorganizacji Kurii Rzymskiej) i „Universi dominici gregis” z 1996 (o wakansie na Stolicy Piotrowej). Punkt 17. tego pierwszego dokumentu wspomina, że „kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego winien oficjalnie stwierdzić śmierć papieża” oraz „opieczętować gabinet i mieszkanie tegoż papieża”, a następnie uczynić to samo ze wszystkimi apartamentami papieskimi.

Zmarł kard. Jean-Louis Tauran

Kamerling jest też odpowiedzialny za powiadomienie o śmierci Ojca Świętego kardynała wikariusza Rzymu, który z kolei ma oficjalnie przekazać tę wiadomość ludowi Miasta. I wreszcie obejmuje w tymczasowe posiadanie Pałac Apostolski w Watykanie oraz pałace na Lateranie i w Castel Gandolfo, aby ich strzec i zarządzać nimi stosownie do potrzeb.

W wypełnianiu tych wszystkich zadań, związanych z tymczasowym kierowaniem Kościołem w czasie sede vacante, kamerlinga wspierają trzej kardynałowie asystenci (pomocniczy).

Po powołaniu nowego szefa tego urzędu składa on przysięgę wierności na ręce papieża, po czym otrzymuje od niego jako oznakę swej godności specjalne berło. Obecne, pokryte złotym aksamitem, pochodzi z czasów pontyfikatu Benedykta XV (1914-22).

Od czasów Pawła VI kolejnymi kamerlingami byli kardynałowie: Benedetto Aloisi Masella (w latach 1958-70), Jean Villot (1970-79), Paolo Bertoli (1979-85), Sebastiano Baggio (1985-93), Eduardo Martínez Somalo (1993-2007), Tarcisio Bertone (2007-14) i Jean-Louis Tauran (2014-18).