Kiedy „zatrzymało się Słońce”, o czym mówi Księga Jozuego?

Zatrzymanie się Słońca, o którym jest mowa w 10. rozdziale Księgi Jozuego, wydarzyło się 30 października 1207 r. przed Chrystusem. Do takiego wniosku doszła grupa naukowców z angielskiego uniwersytetu Cambridge. Według nich w tym dniu nastąpiło najwcześniejsze zaćmienie Słońca, jakie znamy z zapisków historycznych.

Szósta księga Starego Testamentu opisuje w 10. rozdziale zwycięską dla Izraelitów pod dowództwem sędziego Jozuego, walkę z koalicją pięciu królestw: Jerozolimy, Hebronu, Jarmuru, Lakiszu i Eglonu. W pewnym momencie Jozue poprosił Boga o zatrzymanie Słońca i Księżyca, aby ułatwić rozgromienie przeciwników: „I zatrzymało się słońce, i stanął księżyc, aż pomścił się lud nad wrogami swymi” (Joz 10, 13).

Uczeni uznali, że opis ten dotyczy nie tyle „zatrzymania się” obu ciał niebieskich, ile ich zaćmienia. Kierując się współczesnym przekładem tekstu biblijnego stwierdzili, że chodziło nie o „zatrzymanie”, ale o „wstrzymanie świecenia”. Jeden z badaczy stwierdził, że w języku starohebrajskim słowo „zatrzymanie” ma ten sam rdzeń, co „zaćmienie”.

Naukowcy ustalili również, ile zaćmień naszej głównej gwiazdy było w okresie od 1500 do 1050 r. przed Chrystusem. W tym czasie na ziemi Kanaanu jedyne, jakie zaobserwowano, nastąpiło 30 października 1207, gdy Księżyc znajdował się daleko od Ziemi, a Słońce przypominało ogniową kulę.