Kielce: rozpoczęły się obchody 70 rocznicy Zbrodni Katyńskiej

Od modlitwy pod Pomnikiem Ofiar Katynia na Cmentarzu partyzanckim i pod Pomnikiem Ofiar Sybiru, z udziałem przedstawicieli władz miasta, szkół oraz licznie przybyłych kombatantów, rozpoczęły się dzisiaj w Kielcach obchody 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej.

Prowadzący modlitwę ks. dr Andrzej Kaszycki, kanclerz kieleckiej kurii, polecał Bożemu Miłosierdziu tych wszystkich, którzy służąc Bogu i Ojczyźnie oddali swe życie, a szczególnie tych, którzy dotąd spoczywają w bezimiennych mogiłach. Podkreślił, że Pomnik Katyński w Kielcach – to świętokrzyski symbol Golgoty Wschodu.

Anna Łakomiec prezes Stowarzyszenia Kielecka Rodzina Katyńska w krótkim wystąpieniu nawiązała do przyczyny dzisiejszych obchodów. Wyjaśniała, że łączą się one z datą 5 marca 1940 r., kiedy w Związku Sowieckim zapadła decyzja o wymordowaniu polskich jeńców wojennych, przebywających w więzieniach i obozach sowieckich. Wezwała młodzież do „solidarności pokoleń”.

W Muzeum Historii Kielc rozpoczyna się dzisiaj cykl wykładów na temat Tragedii Katyńskiej. Przygotowali je pracownicy muzeum, Archiwum Państwowego i Delegatury IPN w Kielcach. Wykłady będą się sukcesywnie odbywały do 16 kwietnia.

Kieleccy harcerze rozpoczynają akcję pod nazwą "Katyń 1940. Kieleckie ślady". Do końca kwietnia będą zbierać relacje od członków kieleckich rodzin ofiar zbrodni katyńskiej.

Jeszcze w tym miesiącu rozpocznie się także konkurs historyczny adresowany do uczniów szkół ponadgimnazjalnych „Katyń 1940”. Główną nagrodą będzie ufundowany przez Urząd Miasta Kielce oraz Instytut Pamięci Narodowej – wyjazd do Katynia w czerwcu tego roku.

Mianem Zbrodni Katyńskiej jest nazywany mord dokonany przez NKWD na blisko 22 tysiącach obywatelach państwa polskiego, których – po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski 17 września 1939 r. – wzięto do niewoli lub aresztowano.

Na podstawie tajnej decyzji Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii i osobistej decyzji Stalina z 5 marca 1940 r., zgładzono strzałem w tył głowy około 15 tysięcy jeńców przetrzymywanych wcześniej w obozach specjalnych NKWD w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku oraz 7 tysięcy osób osadzonych w więzieniach zachodnich obwodów republik Ukraińskiej i Białoruskiej, tj. terenach wschodnich Polski, włączonych w 1939 r. do Związku Sowieckiego.

Ofiarami byli głównie znaczący obywatele państwa polskiego: oficerowie Wojska Polskiego i policji, urzędnicy administracji państwowej, duchowni oraz przedstawiciele intelektualnych i kulturalnych elit Polski. Zostali zakopani bezimiennie w masowych dołach cmentarnych, znajdujących się co najmniej w pięciu miejscach na terenie Związku Sowieckiego. Blisko 7 tys. mogił nie odnaleziono.