Kielce: seminarium duchowne tłem zdjęć do filmu o bp. Kaczmarku

Ruszyły zdjęcia do fabularyzowanego filmu o bp. Czesławie Kaczmarku, realizowane m.in. w gmachu Wyższego Seminarium Duchownego, pamiętającego czasy jednego z najbardziej znanych hierarchów Kościoła, prześladowanego i uwięzionego przez władze komunistyczne. Film będzie gotowy jesienią 2017 roku.

„W seminarium nakręciliśmy sceny związane z aresztowaniem biskupa, za dwa tygodnie powinny być gotowe zdjęcia z więzienia” – powiedział reżyser Sławomir Mazur, dziennikarz kieleckiego oddziału Telewizji Polskiej, którego zamiarem jest pokazać film szerszej publiczności za rok, w 80 rocznicę ingresu bp. Kaczmarka do katedry kieleckiej.

Mazur wyjaśnia, że choć aresztowanie biskupa miało miejsce w kurii, lepiej do potrzeb filmowych sprawdza się seminarium, ze względu na zupełnie nową aranżację i współczesne zagospodarowanie pomieszczeń.

Podstawą scenariusza filmu stało się słuchowisko „Sprawa biskupa Czesława Kaczmarka. Anatomia śledztwa” przygotowane w Radiu Kielce przez Bohdana Gumowskiego i wyemitowane 17 lutego 2014 r. Konsultantem historycznym słuchowiska był dr Tomasz Domański, historyk z kieleckiej delegatury IPN. W rolach głównych wystąpili: Jerzy Trela, Krzysztof Globisz, Andrzej Seweryn i Mirosław Bieliński.

Z kolei producentami przygotowywanego filmu są „Wzgórze Zamkowe” wspólnie z diecezją kielecką.

W epizodach fabularnych filmu wystąpią kieleccy aktorzy. Tytułową rolę biskupa Czesława Kaczmarka zagra pracujący na co dzień w Teatrze Lalki Zdzisław Reczyński. Z kolei w warstwie dokumentalnej swoje badania zaprezentują naukowcy z różnych ośrodków, między innymi biograf biskupa ks. prof. Jan Śledzianowski oraz profesor Jan Żaryn.

Czesław Kaczmarek urodził się 16 kwietnia 1895 r. w Lisewie Małym k. Sierpca. Rozpoczął pracę jako nauczyciel. W 1916 r. wstąpił do seminarium duchownego w Płocku. W 1922 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W 1927 r. uzyskał doktorat w Instytucie Nauk Społecznych i Politycznych w Lille we Francji. Podczas studiów prowadził też aktywną pracę duszpasterską wśród polskiej emigracji.

Po powrocie do kraju rozpoczął ożywioną działalność duszpasterską i społeczną. Zaangażował się w Akcję Katolicką, organizował duszpasterstwo młodzieży, zakładał czasopisma.

24 maja 1938 r. został mianowany biskupem kieleckim. Podczas wojny i niemieckiej okupacji angażował się żywo w działalność charytatywną, prowadził konspiracyjne seminarium duchowne, opiekował się uciekinierami, wspierał materialnie ruch oporu. Działalność tę kontynuował w warunkach powojennych, wspierając ubogich i angażując się w odbudowę zniszczeń.

Zwracał również uwagę na intelektualną i duchową formację młodzieży, zwłaszcza przyszłych duchownych, erygował nowe parafie, przeprowadzał akcje trzeźwościowe.

20 stycznia 1950 został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Poddany torturom „przyznał się” do niepopełnionych czynów, po czym w procesie pokazowym we wrześniu 1953 r. skazany został na 12 lat więzienia oraz utratę praw publicznych.

Zwolniony został w 1957 r. Powrócił wówczas do diecezji kieleckiej, mimo ponownych prób usunięcia go przez władze w 1959 r., szykan i upokorzeń. Zmarł 26 sierpnia 1963 r. w Lublinie. Zrehabilitowany został pośmiertnie w 1990 r.