Klaryski wspominają swoją patronkę

Swoją patronkę św. Klarę wspominają 11 sierpnia szczególnie siostry w klasztorze Zakonu Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji w Kętach. Choć zgromadzenie powstało w XIX wieku, to podstawą duchowości tej wspólnoty jest życie według pierwotnej reguły św. Klary – współzałożycielki franciszkańskich klarysek na początku XIII wieku.

S. Rafaela Rapacz OCPA w rozmowie z KAI wyjaśniła, że coroczna uroczystość św. Klary jest dla klarysek przede wszystkim okazją do dziękczynienia za dar powołania. „O to prosiła nas Asyska Święta w swoim Testamencie, byśmy za wielkie dobrodziejstwo naszego powołania umiały nieustannie chwalebnemu Dobroczyńcy całym sercem dziękować. Tego nigdy dość!” – podkreśliła.

Siostra Rafaela zwróciła też uwagę, że Klara potrafiła tworzyć piękne relacje z ludźmi, oparte na wierze i prostym braterstwie. „Była siostrą i matką w sposób tak przejrzysty i naturalny, że aż ujmujący i pociągający innych do Boga. Takiej postawy wciąż się uczymy i staramy się do niej dorastać. To zatem wyzwanie dla nas – klarysek na te czasy. Gdy więzi międzyludzkie są tak kruche, płytkie i krótkotrwałe, my, czerpiąc siłę i światło z Boga i wpatrując się we wzór św. Klary, mamy pokazywać swoim życiem, że można inaczej. I że warto” – dodała.

W klasztorze w Kętach, w którym od 1910 r. trwa nieprzerwanie adoracja Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie, w liturgiczne wspomnienie św. Klary sprawowane są uroczyste Msze św., a siostry za klauzurą biorą udział w nabożeństwie „Transitus”, upamiętniającym przejście św. Klary z tego świata do nieba. Wierni mogli uczcić relikwie patronki zakonu, a kapłan poświęcił podarowaną mniszkom figurę św. Klary z drewna – wyrzeźbioną przez Janusza Marcinkowskiego z Czeladzi.

W kazaniu ks. Kazimierz Kowalczyk SCJ zachęcił do refleksji nad znaczeniem i sensem istnienia wspólnot zakonnych, szczególnie tych klauzurowych. Podkreślił, że choć wspólnoty te mogą wydawać się odizolowane, ich istnienie i rozwój świadczą o tym, że mają one wartość i sens.

Przywołał przykład papieża Jana Pawła II, który doceniał znaczenie osób chorych, cierpiących oraz wspólnot klauzurowych, pokazując, że w życiu liczą się nie tylko zdrowi i sprawni, ale także ci, którzy cierpią i są w trudnej sytuacji.

Wskazał na konieczność przestrzegania pewnych zasad i wartości, które tworzą jedność i wspólnotę, niezależnie od tego, czy mówimy o rodzinie, zakonach czy innych grupach. Zaznaczył, że takie wspólnoty przetrwają i będą się rozwijać, jeśli będą oparte na podstawowych, naturalnych zasadach, takich jak wzajemny szacunek, dobroć, przebaczenie i wyrozumiałość.

„Dlatego warto, z racji takiego święta i wspomnienia św. Klary oraz św. Franciszka, przypomnieć sobie o tych prostych, nieraz przyziemnych, ludzkich zasadach, żeby one nam nie spowszedniały, żeby nie wypłowiały, jak nieraz piękne płótno, które traci kolor, a z nim i swoje piękno. Dziękując Panu Bogu za istnienie tego typu zakonów, klasztorów, zgromadzeń, umiejmy dziękować, ale także prosić, by trwały, rozwijały się i tym samym służyły i były pomocne w zbawieniu wiecznym i odkupieniu dla każdego z nas” – zaapelował.

Zakon Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji (OCPA) powstał w połowie XIX w. we Francji. Do jego powstania przyczyniło się dwoje fundatorów: ks. Jan Chrzciciel Heurlaut i Matka Maria od św. Klary (Wiktoria Józefina Bouillevaux). W 1866 r. do wspólnoty w Troyes wstąpiła Polka – Ludwika Morawska – Matka Maria od Krzyża. W 1871 roku przeszczepiła ona zakon Franciszkanek Najświętszego Sakramentu na ziemie polskie.

Początkowo siostry próbowały założyć klasztor w Granowie, a następnie w Gnieźnie. Na skutek germanizacji i kulturkampfu musiały opuścić Wielkopolskę i osiedliły się we Lwowie. Stamtąd wyszły kolejne fundacje. Obecnie na całym świecie istnieje 29 autonomicznych domów Klarysek od Wieczystej Adoracji – m.in. we Francji, w Niemczech, w Austrii, Stanach Zjednoczonych, Indiach i Bangladeszu. W Polsce jest osiem takich domów: w Bydgoszczy, Elblągu, Hajnówce, Kętach, Kłodzku, Pniewach, Słupsku i Ząbkowicach Śląskich.

Do Kęt siostry przybyły w 1910 r., na prośbę istniejących tu wcześniej kapucynek, które, nie mogąc otrzymać oficjalnego zatwierdzenia ze strony władz państwowych i kościelnych, zdecydowały się na inkorporację do innego, duchowo bliskiego im zgromadzenia. 6 lutego 1910 r. bp Anatol Nowak dokonał uroczystego wystawienia Najświętszego Sakramentu do kęckiego klasztoru. W 1999 roku bp Tadeusz Rakoczy ogłosił to miejsce lokalnym sanktuarium Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu.

Święta Klara urodziła się w Asyżu w Umbrii we Włoszech. Była córką Favarone Offreduccio i Ortolany. W roku 1212 za przykładem Franciszka z Asyżu zdecydowała się na ubogie życie monastyczne, stając się pierwszą klaryską. Przeżyła 42 lata w klasztorze San Damiano w swym rodzinnym Asyżu. Jej sposób prowadzenia wspólnoty sióstr oraz świętość życia przyczyniły się do wczesnego wyniesienia jej do chwały ołtarzy. Dokonał tego papież Aleksander IV, wcześniejszy kardynał protektor zakonu franciszkańskiego, w roku 1255 (zmarła dwa lata wcześniej). Ciało św. Klary spoczywa w asyskiej bazylice, dedykowanej jej imieniu.