Konferencja nt. sakramentu pokuty

24 października w Wyższym Seminarium Duchownym miała miejsce konferencja naukowa, połączona z aspektami pastoralnymi dla kapłanów i kleryków, poświęcona sakramentowi pokuty.

Tematem spotkania był „Sakrament pokuty i pojednania darem miłości miłosiernej”. Konferencja wpisała się w przygotowanie diecezji drohiczyńskiej do Roku Miłosierdzia.

Rozpoczynając konferencję biskup drohiczyński Tadeusz Pikus przypomniał praktykę sakramentu pokuty w Kościele katolickim, porównując ją z praktykami spowiedzi i pokuty w innych wyznaniach chrześcijańskich, ukazując w nich braki lub cząstkowość.

Gościem konferencji był kapucyn o. dr Piotr Jordan Śliwiński OFMCap z Krakowa, zajmujący się miedzy innymi od wielu lat formacją spowiedników. W swoim pierwszym wystąpieniu poruszył on aspekt uwarunkowania sakramentu pokuty w dzisiejszej kulturze. Ukazał w nim problem coraz mniejszego zintegrowania życia katolików w oparciu o wartości religijne, co skutkuje różnorodnymi problemami widocznymi w przygotowaniu się do owocnego przeżyciu sakramentu pokuty.

Przypominając warunki dobrej spowiedzi, ukazał problem różnorodnego pojmowania grzechu, w którym widoczne są wpływy innych wierzeń i kultur niechrześcijańskich, pomieszanie żalu za grzechy z żaleniem się na życie i zaciemnieniem prawdy, postanowienie poprawy, uważane jako rodzaj układu, wyznanie grzechów naznaczone piętnem ochrony prywatności i lęku, wynikającego ze wzajemnego niezrozumienia się i braku komunikatywności przekazu oraz rutynowego podejścia do zadanej pokuty.

W drugim wystąpieniu o. Śliwiński mówił natomiast o współczesnych problemach w celebracji sakramentu pokuty. Poruszył zagadnienie, zabronionej przez Konferencje Episkopatu Polski, tzw. „spowiedzi furtkowej”. Sprzeciwia się ona bowiem pełnemu przeżyciu sakramentu pokuty przez połączenie go ze specyficznie rozumianą modlitwą o uzdrowienie, naznaczoną niechrześcijańskim spojrzeniem na odpowiedzialność za dawne grzechy oraz winy przodków.

Poruszył też problem rozumienia spowiedzi generalnej, która nie może być nadużywana, dobrego przygotowania dzieci do pierwszej spowiedzi, będącej osobistym przeżyciem pojednania z Bogiem bez zewnętrznego rozpraszania i wspólnego robienia rachunku sumienia z rodzicami, traktowanego jak egzamin. Ukazał też inne aspekty penitencjarne, takie jak: posiadanie swojego stałego spowiednika, kierownika duchowego oraz problemy wynikające z pojmowania spowiedzi jako psychoterapii, a nie działania Miłosiernego Boga.

Po wystąpieniach odbyła się dyskusja, podczas której poruszono również inne szczegółowe problemy duszpasterskie zgłoszone przez księży.