Kościoły wschodnie przeżywają dziś uroczystość Objawienia Pańskiego – Jordan

Kościoły wschodnie obchodzą dziś jedno z najważniejszych świąt – Objawienie Pańskie, nazywane popularnie Jordanem. Upamiętnia ono chrzest Pana Jezusa. Wierni zgromadzą się na nabożeństwach połączonych z poświęceniem wody. Abp Jan Martyniak w rozmowie z KAI przypomina, że Jezus ciągle pozostaje obecny w Kościele poprzez sakramenty. Pierwszym i szczególnym jest chrzest.

– Chrzest obdarza nas życiem Bożym i czyni dziećmi Bożymi, daje prawo do nieba, wprowadza do Kościoła i łączy z bliźnimi, bo jak stajemy się dziećmi Bożymi, to i drugi człowiek nie może nam być obojętny – mówi abp Martyniak.

Zwierzchnik grekokatolików w Polsce podkreśla, że poprzez swój chrzest, Pan Jezus przybliżył człowiekowi niebo. – Chrystus staje jak człowiek w wodzie i wszystko przebóstwia. Odwraca porządek i wszystko zwraca do Boga. Dla człowieka wierzącego jest to niesamowite wydarzenie. Objawia się Trójca Przenajświętsza. Jak nad Chrystusem Ojciec mówi „to jest mój syn”, tak mówi nad każdym człowiekiem – stwierdził metropolita.

Objawienie Pańskie, czyli Epifania w Kościołach używających kalendarza juliańskiego przypada – według kalendarza powszechnego – 19 stycznia. Nazywane jest też świętem Chrztu Pańskiego lub Jordanem, gdyż upamiętnia chrzest Pana Jezusa w Jordanie. W tym dniu wierni gromadzą się w świątyniach na Boskich Liturgiach (tak w Kościołach wschodnich nazywana jest Msza święta), a potem udają się nad rzekę na obrzęd Wielkiego Jordańskiego Poświęcenia Wody.

W czasie modlitwy kapłani święcą wodę poprzez cztery gesty: zanurzenie w niej trzech specjalnych trójramiennych świeczników, dotknięcie wody dłonią, skierowanie na nią tchnienia oraz poprzez trzykrotne zanurzenie krzyża. Wypuszczane są też trzy gołąbki symbolizujące obecność Ducha Świętego.

Na zakończenie kapłani kropią zebranych dopiero co poświęconą wodą. Po nabożeństwie wierni zabierają ją, aby pokropić nią swoich bliskich oraz domostwa. Woda przechowywana jest w domach do kolejnego Jordanu. Grekokatolicy wierzą, że ma ona właściwości lecznicze i nie ulega zepsuciu. Używają jej także kapłani.