Ks. Bernard Czernecki kawalerem Orderu Orła Białego

Za działalność na rzecz niepodległości i sprawiedliwości społecznej, zwłaszcza wśród górników, Orderem Orła Białego odznaczony został ks. prał. Bernard Czernecki. Podczas sobotniej uroczystości w Pałacu Prezydenckim krzyże Orderu Odrodzenia Polski otrzymali natomiast o. prof. Jacek Salij i ks. Henryk Zieliński.

Orderem Orła Białego odznaczony został ks. prał. Bernard Czernecki. Wyróżnienie wręczone zostało za zasługi dla Rzeczpospolitej, jako niezłomnego kapelana „Solidarności”, wspierającego duchowo i materialnie polskich górników, krzewiącego ideę walki o Polskę niepodległą i sprawiedliwą, a także propagowanie postaw patriotycznych.

Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski odznaczony został dominikanin o. prof. Jacek Salij. Orderem doceniono jego zasługi dla rozwoju teologii i filozofii, a także działalność na rzecz transformacji ustrojowej Polski oraz pracę literacką i publicystyczną.

Z kolei Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za budowanie więzi społecznych i międzypokoleniowych w działalności dziennikarskiej i duszpasterskiej uhonorowano redaktora naczelnego Tygodnika „Idziemy” ks. Henryka Zielińskiego.

Wręczenie odznaczeń odbyło się w Święto Niepodległości. Order Orła Białego i Odrodzenia Polski to najwyższe odznaczenia państwowe przyznawane przez prezydenta RP za zasługi dla Rzeczpospolitej.

***

Ks. Bernard Czernecki urodził się 28 kwietnia 1930 w Kobiórze. Studia teologiczne odbył w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. 29 czerwca 1954 przyjął święcenia kapłańskie w bazylice piekarskiej z rąk bpa Z. Golińskiego.

Pełnił funkcje wikariusza w parafiach Imienia Jezus w Katowicach-Brynowie (1954-1955), św. Mikołaja w Lublińcu (1955-1957), św. Józefa w Świętochłowicach (1958-1962), św. Michała w Michałkowicach (1963-1967), św. Pawła w Pawłowie (1967-1968).

W latach 1968-1974 był administratorem parafii św. Pawła w Nowym Bytomiu oraz dziekanem dekanatu Ruda Śląska, a następnie proboszczem parafii św. Katarzyny w Jastrzębiu-Zdroju (1974-1979).

W latach 1979-1994 był proboszczem kościoła NMP Matki Kościoła w Jastrzębiu-Zdroju. W 1994 roku przeszedł na emeryturę, ale pozostał w Jastrzębiu, gdzie pomaga w pracy duszpasterskiej.

Był archidiecezjalnym duszpasterzem ludzi pracy, kapelanem Sekretariatu Górnictwa i Energetyki NSZZ „Solidarność”. Pełnił też funkcję kapelana śląsko-dąbrowskiej „Solidarności”. Od 1985 jest kanonikiem honorowym Kapituły Metropolitalnej w Katowicach, a od 1986 kapelanem Jego Świątobliwości.

O. Jacek (Eugeniusz) Salij urodził się 19 sierpnia 1942 r. w Budach, gmina Werba, powiat Dubno, w województwie wołyńskim. W maju 1943 r. jego rodzina została wywieziona do Niemiec (Wiry k. Świdnicy), a po wojnie zamieszkała w Piławie Dolnej koło Dzierżoniowa. W młodym wieku wstąpił do dominikanów, gdzie otrzymał zakonne imię Jacek i 21 sierpnia 1958 roku złożył pierwsze śluby. Sześć lat później, 29 listopada 1964 roku złożył profesję solemną.

W latach 1960–1967 odbył studia teologiczne w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Ojców Dominikanów w Krakowie, które kontynuował w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1971 uzyskał doktorat, w 1979 habilitację, a w 1992 profesurę.

W 1970 został pracownikiem Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (od 1999 Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego). W Katedrze Historii Dogmatów w latach 1970–1971 zajmował stanowisko asystenta, a w latach 1971–1979 adiunkta. Następnie w latach 1979–1989 był adiunktem, a w latach 1989–1990 docentem w Katedrze Teologii Dogmatycznej I. W 1990 został profesorem nadzwyczajnym. Objął funkcję kierownika Katedry Teologii Dogmatycznej I, którą pełnił do przejścia na emeryturę w 2013 roku.

W latach 1971–1983 był duszpasterzem sekcji kultury Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie. W 1973 został współpracownikiem miesięcznika „W Drodze”. W 1979 był jednym z założycieli ruchu „Gaudium vitae”. W 1982 został duszpasterzem środowisk nauczycielskich związanych z „Solidarnością”. W tym samym roku głosił w Wielkim Poście rekolekcje dla internowanych, m.in. w Jaworzu i Darłówku.

W 1983 miał być jednym z ekspertów na Synodzie Biskupów w Rzymie, jednakże z powodu odmowy wydania paszportu nie wziął w nim udziału. Został konsultorem Komisji Nauki Wiary Episkopatu Polski i członkiem Sekcji Dogmatycznej Teologów Polskich.

W 1975 jako sygnatariusz Listu 59 i w 1976 podpisując Memoriał 101 wyraził sprzeciw wobec planowanych zmian w Konstytucji PRL. W latach 70. i 80. publikował w niezależnych pismach, m.in. w „Zapisie” i „Aneksie”. W latach 1982–1989 działał w podziemnej Radzie Edukacji Narodowej. W 1988 został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność”. W latach 1993–1996 był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego.

Wszedł w skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa oraz PEN Clubu. W kadencji 2011-2015 był członkiem Prezydium Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk. Promotor szeregu prac doktorskich, autor 59 książek, ponad 400 artykułów i licznych tłumaczeń. Obecnie m.in. felietonista tygodnika „Idziemy”.

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 3 maja 2007 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

W 1998 otrzymał nagrodę Fundacji Polcul. W 2004 został laureatem Feniksa, nagrody przyznawanej przez Stowarzyszenie Wydawców Katolickich.

Ks. Henryk Zieliński urodził się 2 grudnia 1960 w Nowym Dworze Mazowieckim na terenie parafii Górki Kampinowskie. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk kardynała Józefa Glempa 2 czerwca 1985 r. Posiada licencjat teologii na kierunku liturgika (PWTW).

Od 1994 pracował jako redaktor „Niedzieli Warszawskiej”. Jest twórcą i redaktorem naczelnym wydawanego od września 2015 r. tygodnika warszawsko-praskiego „Idziemy”. W latach 1999 – 2004 był wiceprezesem Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy. Od 2005 r. jest członkiem Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Jest komentatorem życia społecznego i religijnego. Duszpastersko związany jest z warszawską parafią Nawrócenia Św. Pawła Apostoła w diecezji warszawsko-praskiej.