Ks. Pawlina: Profesor Stanisław Luft poświęcił się medycynie, a właściwie człowiekowi

– Panie Profesorze, nie trzeba już będzie zaglądać przez okno do nieba, modlimy się za Ciebie, abyś zamieszkał tam na wieki – powiedział ks. prof. Krzysztof Pawlina o śp. prof. Stanisławie Lufcie, podczas dzisiejszej homilii pogrzebowej. Liturgia odbyła się w sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie, a Eucharystii przewodniczył ks. Andrzej Luter wraz z gronem kapłanów, przyjaciół Zmarłego. Uczestniczyła w niej rodzina i grono najbliższych współpracowników Profesora, gdyż dostęp – ze względu na epidemię – został ograniczony do 50 osób.

Ks. Prof. Pawlina powiedział, że śp. Stanisław Luft „często zaglądał do okna nieba, a zagląda tam ten, kto kocha”. Podkreślił, że „jego miłość miała wiele odcieni: jedną z nich była miłość do ojczyzny, drugą do nauki a trzecią, miłość do Kościoła”.

Przypomniał, że kiedy wybuchło Powstanie Warszawskie, to Stanisław Luft, jako młody człowiek nie mógł pozostać obojętny. Wziął w nim udział z nadzieją na uwolnienie stolicy. Dodał, że jego kolejną miłością była medycyna. „Poświęcił się medycynie, a właściwie człowiekowi, któremu prze całe życie służył”. Przypomniał, że Zmarły był też profesorem Warszawskiego Seminarium Duchownego i przez 50 lat uczył kleryków medycyny pastoralnej. „Chodziło mu o to, aby przyszły duszpasterz był specjalistą nie tylko od duszy ludzkiej, ale całego człowieka wraz z jego fizyczną cielesnością” – wyjaśnił.

A kreśląc sylwetkę Zmarłego zaznaczył, że był on człowiekiem „wielkiej kultury, delikatności i szacunku do drugiego człowieka”. Podkreślił również, że jako naukowiec i nauczyciel akademicki był niezwykle skrupulatny, a swoją książkę „Medycyna pastoralna” konsultował przed wydaniem w każdym szczególe. „A kiedy miałem poczucie, że przesadza – dodał – odpowiedział: to jest ważne, gdyż to jest podręcznik dla przyszłych księży i nikt im tego nie powie”. Jego zdaniem m.in. w ten sposób wyrażała się jego miłość do Kościoła i do przyszłych księży.

Homileta wspominał, że pięknie było na niego patrzeć, kiedy lekko pochylony, uśmiechnięty i z siwym wąsem, często przechadzał się w towarzystwie żony – zakochany doświadczoną miłością. Przypomniał, że „niebo jest tam, gdzie kocham, gdzie jestem kochany i kiedy wiem, że już się to nigdy nie skończy”.
„Panie Profesorze, nie trzeba już będzie zaglądać przez okno do nieba, modlimy się za Ciebie, abyś zamieszkał tam na wieki” – skonstatował.

Następna część uroczystości pogrzebowych odbyła się na warszawskich Starych Powązkach, gdzie Zmarły spoczął obok swego brata, śp. ks. Andrzeja Lufta. Tą część pogrzebu poprowadził ks. Wojciech Lemański.

***
Stanisław Luft urodził się 28 sierpnia 1924 w Kolnie. W okresie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej (pseud. Lech). Brał udział w powstaniu warszawskim. Bezpośrednio po wojnie był prezesem warszawskiej Sodalicji Mariańskiej Akademików.

Ukończył studia medyczne na Akademii Medycznej w Warszawie (1952). Uzyskiwał kolejne stopnie naukowe – w 1966 doktora na Akademii Medycznej w Katowicach i w 1980 doktora habilitowanego w Instytucie Reumatologii w Warszawie. W 1992 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych. Specjalizował się w zakresie chorób wewnętrznych i reumatologii.

Zawodowo związany był przez kilkadziesiąt lat z Instytutem Reumatologicznym im. prof. dr hab. med. Eleonory Reicher. Został członkiem Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego. Przez ponad 50 lat wykładał również medycynę pastoralną w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Jest autorem najlepszego podręcznika z tej dziedziny pt. ”Medycyna Pastoralna”, wydanego w 2002 r. przez Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej.

Przez wiele lat, wraz ze swą małżonką Barbarą, prowadził zajęcia w ramach przygotowań do sakramentu małżeństwa w swej parafii pw. Św. Andrzeja Boboli w Warszawie.

Przez lata był związany z warszawskim Klubem Inteligencji Katolickiej, którego został honorowym członkiem oraz członkiem Kapituły Nagrody „Pontifici – budowniczemu mostów”.

W 2013 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany mu przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego. Przez św. Jana Pawła II został uhonorowany papieskim orderem „Pro Ecclesia et Pontifice”, a przez kard. Kazimierza Nycza medalem „Zasłużony dla Archidiecezji Warszawskiej”.

Żonaty z Barbarą Majewską, był ojcem Bogumiła Lufta, Krzysztofa i Adama Lufta. Był też bratem ks. prof. Andrzeja Lufta, wieloletniego dyrektora biblioteki Warszawskiego Wyższego Seminarium Duchownego.