Ks. prof. Tarnowski pochowany na Starych Powązkach

Wychowankowie ks. prof. Janusza Tarnowskiego: księża, klerycy i świeccy a także siostry Rodziny Maryi, którym posługiwał przez ponad pół wieku, pożegnali w Warszawie wybitnego profesora pedagogiki chrześcijańskiej.

Mszy żałobnej w kościele św. Augustyna na Nowolipkach przewodniczył bp Marian Duś. Ciało zmarłego kapłana złożono na Starych Powązkach.

Słuchaczem wykładów ks. prof. Tarnowskiego z pedagogiki i katechetyki był m.in. kard. Kazimierz Nycz. Przebywający obecnie w Rzymie na Synodzie Biskupów metropolita warszawski zapewnił w specjalnym przesłaniu na uroczystości pogrzebowe, iż „dziękuje Bogu za życie, posługę kapłańską w archidiecezji warszawskiej oraz twórczą aktywność na polu badań naukowych i pracy dydaktyczno-wychowawczej” zmarłego 23 października duchownego.

„Doskonale pamiętam jego niezwykłe zaangażowanie we wszystko, co czynił. Energię tę zachował do końca życia. W pracy swojej wytrwale szukał sposobu na zadzierzgnięcie międzyosobowych więzów z Bogiem i człowiekiem” – napisał o ks. prof. Tarnowskim kard. Nycz. Przypominając jego biografię podkreślił, że Ks. Profesor umiejętnie łączył pracę naukową z posługą duszpasterską.

Był m.in. wykładowcą pedagogiki w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie oraz w Akademii Teologii Katolickiej. Należał do Komitetu Nauk Pedagogicznych przy PAN, a także do Zarządu Polskiego Komitetu Korczakowskiego oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Studium Charakteru i Osobowości z siedzibą w Paryżu. Był także członkiem Międzynarodowego Biura Katolickiego do spraw dziecka z siedzibą w Genewie. Przez 54 lata pełnił obowiązki duszpasterskie jako rektor kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej w domu generalnym sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi w Warszawie.

„W swym nauczaniu, w licznych publikacjach, nieustannie wskazywał na potrzebę religijnego wychowania dzieci i młodzieży, które prowadziłoby do osobistego, dogłębnego spotkania z Chrystusem" – podkreślił metropolita warszawski i zapewnił o łączności modlitewnej z uczestnikami pogrzebu.

Zmarły 23 października ks. prof. Janusz Tarnowski wskazał w swym testamencie czytania na Mszę pogrzebową oraz wyraził życzenie, aby w homilii nie mówić o nim – poinformował ks. prof. Stanisław Kur, biblista, który wygłosił homilię poświęconą chrześcijańskiej nadziei.

Pod koniec Mszy św. zmarłego pożegnały m.in. siostry Franciszkanki Rodziny Maryi wraz z przełożoną generalną s. Fabiolą Ruszczyk. Przypomniały, że to jeszcze kard. Stefan Wyszyński mianował ks. prof. Tarnowskiego rektorem kaplicy w domu generalnym ich zgromadzenia. "Gigant pracy, oddany gorliwie pracy i ludziom. Wymagający od innych, ale i od siebie, człowiek żelaznej dyscypliny" – tak zapamiętały go zakonnice.

Przedstawiciel Komitetu Nauk Pedagogicznych przy PAN wyraził uznanie „dla szlachetnej twórczości” zmarłego Ks. Profesora, który był znany i ceniony nie tylko w Polsce, ale i w Europie jako przedstawiciel chrześcijańskiej myśli pedagogicznej, twórca podstaw pedagogiki chrześcijańskiej.

Zmarłego wspominali także świeccy członkowie różnych grup, które spotykały się u ks. Tarnowskiego. – Był księdzem, który znacząco wpłynął na życie każdego z nas, dlatego na pogrzebowej szarfie napisaliśmy „zostajesz w każdym z nas”. Jego dialogowy i otwarty styl duszpasterski pozwalał nam odkrywać Kościół. Dla wielu z nas był powiernikiem. Ceniliśmy też jego autoironię i poczucie humoru, jak również to, że nie posługiwał się „kościelną nowomową”. Starał się z nas uczynić ludzi dialogu. To trudny partner, wysoko stawiający poprzeczkę – wspominali.

Podczas Mszy św. zebrano datki od uczestników pogrzebu, zgodnie z życzeniem zmarłego kapłana, by nie kupować kwiatów, a te środki przeznaczyć na utrzymanie Domów Dziecka prowadzonych przez siostry Rodziny Maryi.

Ks. prof. Tarnowski został pochowany na Starych Powązkach. Zmarł 23 października w Warszawie. Miał 93 lata. Był ostatnim księdzem archidiecezji warszawskiej wyświęconym jeszcze w czasie II wojny światowej (w 1943 r.). W kapłaństwie przeżył 69 lat.

Był twórcą pedagogiki personalno-egzystencjalnej. Koncepcję tę przedstawił w swojej rozprawie habilitacyjnej. Wychodził w niej od spostrzeżenia, że obecne wychowanie religijne nie dotyka głębi osoby dziecka i młodego człowieka. Jest ono zbliżone w pewnym sensie do tresury. Dlatego staje się często pozorne, zewnętrzne i raczej krótkotrwałe. Brakuje w nim ważnego momentu: osobistego, dogłębnego spotkania z Chrystusem, które dokonywałoby wewnętrznej przemiany. Autor stwierdzał, że takie spotkanie jest łaską i nie da się go wyreżyserować, ale można wychowanka do niego przygotować.

Wśród jego najważniejszych publikacji książkowych wymieniane są: "Wychowanie do pokoju z Bogiem i ludźmi", "Problem chrześcijańskiej pedagogiki egzystencjalnej", "Próby dialogu z młodymi", "Siedem lat dialogu", "Z tajników naszego ja", "Rozmowy o wierze i życiu", "Janusz Korczak dzisiaj", "Dzieci i ryby głosu nie mają?", "Jak wychowywać", "Kto pyta – nie błądzi".