Ks. T. Siudy: Ruch Pomocników Matki Kościoła potrzebny jest Kościołowi i Polsce

Pół wieku temu z inicjatywy sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego powstał Ruch Pomocników Matki Kościoła (najpierw jako Ruch Pomocników Maryi Matki Kościoła). Za początki Ruchu uważany jest list założycielski Prymasa Tysiąclecia z 26 sierpnia 1969 r. – Po 50 latach Ruch Pomocników Matki Kościoła jest wciąż potrzebny Kościołowi i Polsce – mówi w rozmowie z KAI ks. dr Teofil Siudy, mariolog i krajowy duszpasterz wspólnoty.

– U podstaw Ruchu Pomocników Matki Kościoła (początkowo Pomocników Maryi Matki Kościoła) były idee Soboru Watykańskiego II i polska droga maryjna. Powstanie naszego ruchu poprzedziły takie wydarzenia jak Jasnogórskie Śluby Narodu i Akt Milenijny Oddania Maryi. Kard. Wyszyński był ojcem Soboru i pasterzem Kościoła w Polsce, a zatem w jego osobie zbiegły się te dwie drogi: soborowa i polska droga maryjna – podkreśla ks. dr Teofil Siudy.

– Duchowość Pomocników Matki Kościoła opiera się na podstawowym fundamencie: „Być tak jak Maryja”. Są trzy filary działalności naszego ruchu. To eklezjalność, czyli odnalezienie siebie we wspólnocie Kościoła, maryjność, czyli działanie na wzór Maryi i pomocniczość, czyli bycie otwartym dla drugiego człowieka, troska o Ojczyznę, rodzinę i małżeństwo – dodaje ks. Siudy.

W rozmowie z KAI ks. Siudy przypomina, że Ruch Pomocników Matki Kościoła wpisał się w zmaganie się o kształt wolności w Polsce, w okresie komunistycznym. – Temat wolności był bardzo istotny, żeby to czym żył przez wieki naród i Kościół w Polsce nie było zniewolone. Chodziło o odpowiedzialność za wolność. Kościół w Polsce musiał walczyć o przestrzeń wolności dla siebie. Przecież same obchody Milenium Chrztu Polski były zakłócane i bardzo mocno kontestowane przez władze, które urządziły własne obchody tysiąclecia państwa. I Ruch Pomocników Matki Kościoła starał się na to zmaganie odpowiedzieć. W owym czasie ten ruch obejmował niemal cały Kościół w Polsce. Grupy Pomocników Matki Kościoła w owym czasie były bardzo liczne – zaznacza ks. Siudy.

Wcześniej Pomocnicy Matki Kościoła byli bardzo mocno obecni w Kościele w Polsce. Krajowy duszpasterz Ruchu ocenia, że „sytuacja przez 50 lat bardzo się zmieniła, ponieważ na mapie Kościoła w Polsce pojawiło się wiele innych ruchów i stowarzyszeń także maryjnych”. – Jesteśmy jednym z wielu ruchów maryjnych w Polsce. Z racji na Akt Oddania Matce Bożej jesteśmy bardzo wymagającym ruchem. Oddanie Matce Bożej i zrealizowane do końca według myśli św. Ludwika Marii Grignon de Monfort jest aktem heroicznym. Przekreślenie siebie, aby na pierwszym miejscu był Chrystus i Maryja to jest heroizm – mówi ks. Siudy.

– Aktualnie są trzy główne miejsca działalności naszego ruchu. To Warszawa – archidiecezja warszawska i diecezja warszawsko-praska. Drugi wielki ośrodek to Poznań. Tak jak w innych diecezjach rozwijał się ruch oazowy, to w archidiecezji poznańskiej rozwijał się Ruch Pomocników Matki Kościoła. I oczywiście archidiecezja częstochowska. Tutaj nasz ruch zaczął działać praktycznie w 1987 r. Grupy Pomocników Matki Kościoła są także w Łodzi, Kaliszu. Myślę, że dzisiaj w Polsce ruch liczy ok. 1000 osób. Główną siedzibą Pomocników Matki Kościoła, według naszego Statutu, jest Dom Pamięci kard. Stefana Wyszyńskiego w Częstochowie – kontynuuje ks. Siudy.

Zapytany o to, jak Ruch Pomocników Matki Kościoła może odpowiedzieć i odpowiada na obecne w naszej przestrzeni profanacje wizerunków Matki Bożej, ks. Siudy podkreśla: „To rzeczywiście bardzo bolesny problem. Wydaje się jednak, że najpierw bardzo potrzebne jest osobiste świadectwo życia chrześcijańskiego. Potem także wyjście na ulice, żeby bronić świętych znaków, wartości chrześcijańskich. Bardzo ważna jest także troska o rodziny, zmaganie się o rodziny. Jak widzimy, po 50 latach wciąż Ruch Pomocników Matki Kościoła jest bardzo potrzebny Kościołowi i Polsce”.

Zapowiedziane w liście Prymasa Polski „Do wszystkich ludzi dobrej woli” w sierpniu 1969 r. dzieło Pomocników Matki Kościoła zostało ogłoszone przez cały Episkopat w liście pasterskim w lutym 1972 r.

W 1974 r. Episkopat wyznaczył krajowego duszpasterza Pomocników Matki Kościoła, Komisji Maryjnej Episkopatu powierzono zaś opracowywanie materiałów formacyjnych dla grup Pomocników. 5 maja 1976 r. kard. Stefan Wyszyński ogłosił Szkołą Pomocników Matki Kościoła, czyli miejscem ich spotkań i modlitwy warszawski kościół Matki Bożej Zwycięskiej (obecnie konkatedra diecezji warszawsko-praskiej). W wielu diecezjach powołano diecezjalnych duszpasterzy Pomocników Matki Kościoła, w krzewienie idei Pomocników zaangażowali się ojcowie paulini, zachęcając do tworzenia „kręgów jasnogórskich”.

Ruch Pomocników jako stowarzyszenie został zaaprobowany przez Konferencję Episkopatu Polski w 2009 r.