Ks. Zollner wzywa do większej integracji osób niepełnosprawnych

Ekspert ds. prewencji i ochrony dzieci ks. Hans Zollner SJ wzywa do większej integracji osób niepełnosprawnych w Kościele katolickim. Według jezuity i psychologa w  wywiadzie dla austriackiej agencji katolickiej Kathpress w Rzymie, integracja nadal nie jest poważnie brana pod uwagę w niektórych częściach świata – zwłaszcza w Afryce, Ameryce Łacińskiej i Azji. Pewną rolę odgrywa tu również odpowiednia kultura.

„Do dziś w niektórych regionach niepełnosprawność jest znakiem wywołującym wstyd, ma negatywne konotacje lub jest postrzegana jako kara Boża” – wyjaśnił szef Instytutu Antropologii – Badań Interdyscyplinarnych nad Godnością Człowieka i Opieką (IADC), który ma siedzibę na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim.

Od środy do piątku Instytut zorganizował w Rzymie „Międzynarodową Konferencję Ochrony”. W tym roku obrady prawie 250 ekspertów z 55 krajów koncentrowały się na ochronie osób niepełnosprawnych.

„W naszej części świata, w tym w Kościele, mówimy o `włączeniu`” – powiedział ks. Zollner, który odniósł się w tym kontekście do słów papieża Franciszka. Niedawno wezwał on osoby niepełnosprawne, aby nie były określane jako „tamci” lub „inni”, ponieważ wszyscy są członkami tego samego Kościoła, tego samego społeczeństwa.

„W rzeczywistości jednak dzieje się to zbyt rzadko lub wcale” – skrytykował ks. Zollner. Na przykład w dużych częściach świata prawie nie ma tłumaczy języka migowego, którzy mogliby włączyć osoby głuchonieme w nabożeństwa kościelne lub inne działania. To samo dotyczy dostępu do pomieszczeń kościelnych, które nie mogą być zarządzane przez osoby niepełnosprawne fizycznie. Jest to również kwestia zasobów, ponieważ wszystko to kosztuje.

„Ale chodzi o integrację wszystkich ludzi z ich różnorodnością i ich odpowiednimi potrzebami”, wyjaśnił ks. Zollner. W końcu każdy jest w potrzebie w pewnych momentach swojego życia i zależy od kogoś, kto się nim zaopiekuje. Dlatego nie chodzi o rozróżnienie między osobami „niepełnosprawnymi” i „bez niepełnosprawności”, ale o pytanie: „Kiedy potrzebujesz jakiej opieki i wsparcia oraz w jaki sposób społeczeństwo jako całość – w naszym rozumieniu Kościół, parafia, szkoła lub inne instytucje – może zaoferować ci niezbędne wsparcie?”.