Ksiądz z Indonezji: wielkopiątkowej liturgii towarzyszy płacz kobiet

O płaczu kobiet podczas liturgii Wielkiego Piątku – opowiada pochodzący z Indonezji werbista ks. Herbertus Florenus Wea, który od pięciu lat pracuje w Olsztynie. Polakom zazdrości obrzędu święcenia pokarmu, bowiem – jak podkreśla – za każdą tradycją kryje się pogłębianie wiary w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa.

Ks. Wea, który był gościem Radia Plus Radom poinformował, że Indonezja to kraj liczący 17 tys. wysp, mający 550 języków lokalnych, liczący 250 mln ludzi i gdzie wyznaje się 5 religii. – Ale łączy nas jeden Bóg. Można powiedzieć, że nasz kraj charakteryzuje jedność w różnorodności – powiedział werbista, który od dziecka chciał zostać księdzem. Jego powołanie kształtowało się u boku proboszcza w jego wiosce. – Zawsze zafascynowało mnie u niego jego świadectwo wiary – stwierdził ks. Wea.

Święta Wielkanocne w Indonezji nie różnią się zbytnio od polskiej tradycji. – Tylko Wielki Piątek jest inaczej obchodzony. Polakom towarzyszy w tym dniu cisza i zaduma, a u nas wszyscy ludzie potrafią lamentować podczas liturgii, kobiety płaczą przy ołtarzu, przy trumnie Jezusa Chrystusa. Też tak robiłem będąc małym chłopcem. Chcę dodać, że Polakom zazdroszczę obrzędu świecenia pokarmu, bowiem za każdą tradycją kryje się pogłębianie wiary w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. U nas nie ma śniadania wielkanocnego, ale po Mszy św. spotyka się cała rodzina i składamy sobie życzenia – opowiada ks. Wea.

W Indonezji są regiony, gdzie przygotowuje się potrawy z psa. – Tak jest na mojej wyspie Flores. Dla wielu jest to uroczyste przyjęcie. Ta potrawa może również pojawiać się podczas świątecznego poczęstunku. Ale przeważnie królują u nas owoce morza. Popularną potrawą jest ryba z imbirem, kurkumą, pieprzem i goździkami.

Werbiści przybyli do Indonezji w 1912 roku. Dziś zgromadzenie liczące blisko 6 tys. członków pracuje w 63 krajach świata na wszystkich kontynentach.