Książka, która odegra istotną rolę wśród kardynałów

Licząca 200 stron książka-wywiad Franki Giansoldati z kardynałem Gerhardem Müllerem (In buona fede, Solferino), niezależnie od tego czy jej czytelnicy zgodzą się lub nie z tezami głoszonymi przez byłego prefekta Kongregacji Nauki Wiary odegra istotną rolę wśród kardynałów, których zadaniem będzie wybór następcy papieża Franciszka – uważa były szef „L’Osservatore Romano” prof. Giovanni Maria Vian.

Autor recenzji opublikowanej przez portal Domani podkreśla zasługi dziennikarki, która przeprowadziła wartki wywiad. Są to niezwykle szczere, momentami szorstkie i dosadne w swojej krytyce papieża Franciszka i jego doradców wypowiedzi. Ale książki nie należy sprowadzać do opozycji wobec papieża, jak to wynikało z zapowiedzi prasowych, ponieważ ma ona na celu zaoferowanie spojrzenia na religię w XXI wieku” jak głosi podtytuł” – stwierdza Vian.

Książka porusza gorące tematy: przede wszystkim nadużycia; ograniczenia liturgiczne wobec tradycjonalistów; sytuację katolicyzmu w Niemczech, który zmierza ku „apostazji”; papieska rezygnacja z kontynuowania posługi Piotrowej; nadchodząca przyszłość; kwestia kobiet; Kościół w Ameryce; Chiny. W 2012 roku Benedykt XVI wyznaczył ówczesnego biskupa Ratyzbony, Gerharda Müllera na prefekta Kongregacji Nauki Wiary, ale pod koniec pierwszej pięcioletniej kadencji nie został on potwierdzony przez papieża Franciszka. „Grom z jasnego nieba” – podsumowuje w książce, dodając: „Postrzegano mnie jako rygorystycznego niemieckiego profesora, który chciał udzielać lekcji nawet papieżowi, ale to wszystko było fałszywe, sfabrykowane. Ja tylko broniłem zasad. Po prostu przypuszczam, że papież kultywował z czasem pewną formę nieufności, niechęci wobec teologów, niemieckich pracowników naukowych” – wyznaje.

Krytyka niemieckiego kardynała wobec rządów Franciszka, a raczej „magicznego kręgu” wokół niego, jest dosadna i ostra: za nadmierną centralizację; za nieuregulowane prowadzenie „procesów cywilnych w Watykanie”, jak w przypadku kardynała Angelo Becciu, ale także z powodu osłaniania przyjaciół, takich jak argentyński biskup Gustavo Zanchetta; za niepotrzebne podziały spowodowane ograniczeniami liturgicznymi. Kard. Müller deklaruje się bardzo przeciw zrzeczeniu się papieża kontytuowania swej posługi i jego ewentualnemu uregulowaniu.

Jeśli idzie o kwestie polityczne i społeczne kardynał, entuzjasta Laudato si’, jest natomiast otwarcie krytyczny zarówno wobec reżimu chińskiego, jak i rosyjskiej agresji (oraz działań dyplomacji watykańskiej). Ale słowa ognia Müller rezerwuje zarówno wobec nadmiernej władzy kapitalistycznej mniejszości, „która wyzyskuje większość” ludności świata, jak i wobec groźnych perspektyw transhumanizmu, będącego w rzeczywistości antyhumanizmem negującym Boga.