Legnica: pogrzeb pierwszego proboszcza katedry

W gronie ponad 400 kapłanów, wraz z biskupami metropolii wrocławskiej i sąsiednich diecezji, odbył się dziś w legnickiej katedrze, pogrzeb jej pierwszego proboszcza. Uroczystości pogrzebowej śp. ks. prof. dr hab. Władysława Bochnaka, protonotariusza apostolskiego, przewodniczył biskup legnicki Zbigniew Kiernikowski.

Uczestniczyli w niej członkowie rodziny zmarłego, parafianie z rodzinnej podhalańskiej miejscowości Groń z kapelą w strojach góralskich, liczne poczty sztandarowe, wśród których znalazły się m.in. delegacje policji, wojska i straży pożarnej, dla których to formacji był wieloletnim kapelanem, delegacje zgromadzeń zakonnych, przedstawiciele władz i różnych środowisk lokalnych oraz liczne grono mieszkańców miasta.

– „Żegnamy księdza Infułata, jako sługę Bożych Tajemnic, pracownika Winnicy Pańskiej, naszego legnickiego Kościoła” – mówił biskup legnicki, dziękując zarazem wszystkim, którzy troszczyli się o niego, szczególnie podczas jego choroby.

Przypominając jego troskę o świątynię katedralną, której był pierwszym proboszczem od ogłoszenia w 1992 r. nowej diecezji legnickiej, ukazując jego życiową drogę, jako duszpasterza, naukowca i współpracownika kolejnych biskupów legnickich, podkreślił też jego otwartą postawę na każdego człowieka.

– „Na koniec dzisiejszej liturgii, złożymy ciało ks. Infułata w podziemiach naszej katedry. Jestem przekonany, że jest to właściwy znak i wyraz jego związku z tym czcigodnym kościołem, który on przygotował, jako katedrę biskupią. Niechaj spocznie w niej, jako wierny, zasłużony sługa, oraz prekursor, który pracował dla diecezji wtedy, kiedy jeszcze ona praktycznie nie istniała, a była tylko w zamyśle Jana Pawła II. Niech zostanie przyjęty do wspólnoty z nim, św. Janem Pawłem II, a Pan niech mu da wieczny odpoczynek i udział w swoim Królestwie” – mówił w homilii bp Kiernikowski.

W słowach pożegnania, które padały z ust prezydenta miasta, Matki Generalnej Sióstr św. Magdaleny od Pokuty (dla których ks. Bochnak w latach 1973-1984 był Komisarzem, reaktywując ten zakon), rektora Papieskiego Wydziału Teologicznego z Wrocławia, przedstawiciela Kresowian, Rady parafialnej – powtarzały się słowa podziękowań i podziwu za jego wszechstronną pracę i dyspozycyjność dla Kościoła i człowieka.

Pierwszy Biskup legnicki Tadeusz Rybak, chociaż sam nie mógł uczestniczyć w uroczystości z powodów zdrowotnych, przesłał swój list, w którym przypomniał m.in., że od chwili powstania diecezji legnickiej, ks. Bochnak, został włączony do grona najbliższych współpracowników Biskupa legnickiego, uczestnicząc w ważnych dla Kościoła lokalnego decyzjach.

– „Dzisiaj z wdzięcznością dla tego wielce zasłużonego dla diecezji legnickiej kapłana, wobec Pana Boga – Nieśmiertelnego Króla Wieków, modlę się i polecam jego nieśmiertelną duszę Matce Bożej Łaskawej Królowej Nieba i razem ze zgromadzonym w katedrze ludem Bożym modlę się za niego, o życie wieczne z Bogiem” – napisał bp Rybak.

W imieniu biskupów metropolii wrocławskiej, słowo pożegnania wygłosił biskup świdnicki Ignacy Dec. Przypomniał, że 54-letnia posługa kapłańska zmarłego ks. Infułata, trwała 32 lata na terenie archidiecezji wrocławskiej i 22 lata na terenie diecezji legnickiej. Dziękując za jego pracę, zarówno naukową, jak i duszpasterską oraz zaangażowane w życie diecezji, przypomniał też jego rolę w przygotowaniu struktur przyszłej diecezji, kiedy to z taką misją zleconą przez kard. Henryka Gulbinowicza przybył, jako proboszcz do legnickiej parafii pw. św. Ap. Piotra i Pawła. Ten kościół stał się w przyszłości katedra nowej diecezji.

– „Pozostajemy w postawie wdzięczności za Ciebie przed Bogiem. A Tobie dziękujemy za ogromną miłość do Kościoła i człowieka, która nas zawsze ujmowała. Nigdy nie walczyłeś z ludźmi, ale o ludzi, aby wierzyli i kochali Pana Boga. Byłeś bardzo oddanym i cenionym wychowawcą alumnów i młodego duchowieństwa. Napracowałeś się jak nikt inny dla Kościoła. Byłeś wiernym przyjacielem księży. Tak wielu cię ceniło – mówił bp Dec – Żegnaj drogi przyjacielu. Niezmordowany pracowniku Winnicy Pańskiej. Niech Pan będzie dla ciebie wieczną, najpełniejszą nagrodą w Niebieskiej Krainie. Spoczywaj w Pokoju i Światłości Wiekuistej”.

Wzruszający moment, miał miejsce także podczas słów pożegnania wypowiadanych przez Piotra, przedstawiciela rodziny, z towarzyszeniem muzyki góralskiej, granej przez kapelę.

– „My wiedzieli, że ma dużo obowiązków i nie ma czasu żeby do nas przyjeżdżać. Ale kiedy dał radę, pamiętał o rodzinnym domu. Odpowiadał też na nasze zaproszenia. Bo ks. Władysław chrzcił nasze dzieci, udzielał ślubów, odprawiał pogrzeby. Pamiętał też o naszym sanktuarium Maryjnym w Ludźmierzu i o swojej parafii w Groniu. Za to wszystko księże Władysławie – wielkie Bóg zapłać. Dzisiaj, tak po ludzku, trudno nam to przyjąć, że ks. Władysław już nie przyjedzie do nas, na Podhale, że już na zawsze zostanie tu, w Legnicy. Ale zostanie też w naszych sercach i pamięci. Ale wierzymy też – wujku Władysławie – żeś ty już tam, w niebie, że na niebieskich polanach głosisz chwałę Boga ze wszystkimi świętymi” – mówił siostrzeniec Piotr.

Po zakończonej Mszy św., trumna z ciałem zmarłego, została złożona w krypcie katedralnej.

*
Ks. infułat Władysław Bochnak, był Protonotariuszem Apostolskim, profesorem nauk teologicznych, doktorem habilitowanym nauk teologicznych Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu (historia Kościoła), doktorem nauk teologicznych Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, magistrem teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego; wykładowcą historii Kościoła; od 1971 do 1988 wychowawcą alumnów Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu; w l. 1983-1988 dyrektorem Dzieł Charytatywnych Archidiecezji Wrocławskiej; wikariuszem generalnym dwóch kolejnych biskupów legnickich; od 1988 r. proboszczem kościoła św. Ap. Piotra i Pawła a od 1992 r. pierwszym proboszczem katedry legnickiej (do 2011 r.); prepozytem legnickiej Kapituły Katedralnej; kapelanem Policji, Wojska Polskiego i Straży Pożarnej; honorowym obywatelem miasta Legnicy.

Urodził się 11.08.1934, w Groniu, na Podhalu; w maju 1955 r., wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. Święcenia prezbiteratu przyjął 14.08.1960 w Archikatedrze Wrocławskiej.

Praca duszpasterska: 1960–1963 – wikariusz parafii Milicz; 1963 – wikariusz parafii Świętej Trójcy w Legnicy; 1963–1965 – wikariusz parafii Chojnów; 1965 – ponownie wikariusz parafii Świętej Trójcy w Legnicy; 1968–1971 – proboszcz parafii p.w. Św. Piotra i Pawła w Bogatyni.
Od 1988 r. podjął misję przygotowania Legnicy do roli stolicy przyszłej diecezji legnickiej. To dzięki jego zabiegom doszło najpierw do historycznego udziału we Mszy św. przedstawicieli wysokich oficerów Armii Radzieckiej z gen. Dubyninem na czele, a potem do podpisania umowy o przekazaniu tzw. Domu Oficera i Domu Książki, które stały się w przyszłości siedzibą Kurii i Wyższego Seminarium Duchownego oraz Domem biskupów legnickich.

Od samego początku z wielkim oddaniem wspierał posługę pasterską pierwszego biskupa legnickiego Tadeusza Rybaka, a następnie ofiarnie wspierał posługiwanie drugiego biskupa legnickiego Stefana Cichego.

Jako pierwszy proboszcz katedry, przygotował świątynię p.w. Św. Apostołów Piotra i Pawła w Legnicy do tej szczególnej roli, a potem ofiarnie dbał o jej stan i piękno, przeprowadzając liczne remonty i inwestycje.

Szczególną radością księdza infułata była wizyta w katedrze Papieża Jana Pawła II, podczas jego wizyty apostolskiej w Legnicy w 1997 r., w której przygotowanie miał swój szczególny udział.

Po osiągnięciu wieku emerytalnego i złożeniu rezygnacji z pełnionych funkcji, przeszedł na emeryturę. Naznaczony krzyżem cierpienia w ostatnich miesiącach, odszedł do Domu Ojca dnia 1 listopada 2014 r. opatrzony świętymi sakramentami, w dzień Wszystkich Świętych, a równocześnie w pierwszą sobotę miesiąca, związaną z fatimskimi objawieniami, które gorąco propagował.